Kłamstewko

Wchodzi gładko jak nożyk w masełko, a zostawia rany głębokie jak po katanie. Piękny film o ludziach i jedna z najlepszych ścieżek dźwiękowych zeszłego roku.

Azjatyckie. Przegadane. Ale jakże mądre. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2020/02/10/„Kłamstewko”-–-świadomość-choroby-ocena-610

Czuć, że The Farewell jest mocno osobistą historią, która bardzo dobrze pokazuje zarówno relację rodziny głównej bohaterki, jak i również tematy tytułowego pożegnania oraz śmierci. Pomagają w tym wszystkim aktorzy (w tym też Awkwafina) oraz przyzwoicie napisane dialogi.

Patrząc się jakie filmy są konkurentami tej produkcji podczas tegorocznego sezonu nagród można rzec,że dzieło to wypada dość blado.Jednak nie jest łatwo odjąć mu wspaniałego uroku i kulturowości jaką w sobie posiada-bo nie oszukujmy się film ten to dawka emocji w bardzo hermetycznym świecie.Smutek miesza się ze śmiechem,słodycz z goryczą,są tu smaczki które dopiero po seansie dochodzą do widza.Oraz sama autentyczność historii i refleksja,że może czasem nie warto mówić wszystkiego?Ciekawa pozycja

Przystępny dzięki temu, że ciężki temat został podjęty z lekkością. Zabawny, poruszający i dający do myślenia. Świetna Awkwafina.

Patrząc się jakie filmy są konkurentami tej produkcji podczas tegorocznego sezonu nagród można rzec,że dzieło to wypada dość blado.Jednak nie jest łatwo odjąć mu wspaniałego uroku i kulturowości jaką w sobie posiada-bo nie oszukujmy się film ten to dawka emocji w bardzo hermetycznym świecie.Smutek miesza się ze śmiechem,słodycz z goryczą,są tu smaczki które dopiero po seansie dochodzą do widza.Oraz sama autentyczność historii i refleksja,że może czasem nie warto mówić wszystkiego?Ciekawa pozycja

Przystępny dzięki temu, że ciężki temat został podjęty z lekkością. Zabawny, poruszający i dający do myślenia. Świetna Awkwafina.

Wchodzi gładko jak nożyk w masełko, a zostawia rany głębokie jak po katanie. Piękny film o ludziach i jedna z najlepszych ścieżek dźwiękowych zeszłego roku.

Czuć, że The Farewell jest mocno osobistą historią, która bardzo dobrze pokazuje zarówno relację rodziny głównej bohaterki, jak i również tematy tytułowego pożegnania oraz śmierci. Pomagają w tym wszystkim aktorzy (w tym też Awkwafina) oraz przyzwoicie napisane dialogi.

Uroczy obraz, lecz w tegorocznym sosie pełnym emocjonujących filmów, wypada blado. Ma świetny scenariusz, jednak brakuje tu czynnika, który sprawi, że będzie się wyróżniać.

Kino azjatyckie w olimpijskiej formie.

Pełen symboliki a prosty w swoim przekazie. Trafia w serce i zostaje na bardzo długo, urzeka rodzinnymi relacjami, prostotą a przede wszystkim wspaniałą kreacją Akwafiny.

Rodzaj emocji które trafiają we mnie głęboko. Będę do niego wracał.

Próbuje uderzać w rodzinne feelsy, Awkwafina doprawdy dobrą aktorką jest.

Tytułowe „pożegnanie” to lekkie, ujmujące kino ze sporą dawką kulturowości i ciepła. Choć mamy tu do czynienia z kłamstwami, film jest niezwykle szczery, zaś trudny temat nie zadręcza swoją powagą. Jest też emocjonalnie, mimo że aktorzy próbują ukrywać emocje. To wszystko za sprawą Lulu Wang, która zdaje się być tu mistrzynią balansu. Film daje do myślenia, ma dobrą ścieżkę dźwiękową i świetnie opowiada o moralnych rozterkach.