Okazuje się fascynującym thrillerem erotycznym o silnie feministycznym wydźwięku, ale też - a może: przede wszystkim - jednym z najpiękniejszych romansów ostatnich lat.

Chan-wook Park celebruje zmysłowość obcowania człowieka z materią, jakby jego naczelnym zamiarem było oczarowanie nas zaklęciem synestezji.

Po ochłonięciu z wrażeń jakie robią niektóre naprawdę dobre sceny, trzeba ocenić jako dosyć nudny.

Jest jak pudełko czekoladek - do smakowania, odkrycia i poczucia, nawet jeśli niekoniecznie do zapamiętania. I dobrze, takie przyjemności się przeżywa, nie wspomina.

Napięcia nie ma tu zbyt wiele, a wątek miłosny, niezależnie od jego znaczenia dla fabuły, jakby ginie wśród innych. Nie brakuje natomiast nadzwyczaj złożonej intrygi i naprawdę potężnych zwrotów akcji.

Odważny, niełatwy do poskromienia, pikantny, kosmaty nawet. Trzymający w swoich silnych mackach po samo spełnienie.

"Kolaż" z gatunków filmowych stanowi dla reżysera jedynie "kostium", by opowiedzieć historię o kobiecej emancypacji. W istocie "Służąca" jest więc feministycznym manifestem.

Bardzo mocne i oryginalne kino.

Może to nie Imamura, ale nie jest to też film, który należy pominąć przy oglądaniu nowych niezależniaków ze Wschodu.

Pod maską chłodnej obojętności i zblazowania Hideko, za bezczelnością i okrucieństwem spojrzenia Sook-hee kryje się wieloletni dramat, który zachwieje waszym postrzeganiem świata.

Imponuje przede wszystkim formalnie. Każdy kadr jest niemal malarsko skomponowany.

Kawał niesamowicie hipnotyzującej opowieści, która co rusz zaskakuje swą przewrotnością, klimatem, napięciem i wysmakowanym poczuciem humoru.

Wychuchane i wymuskane kino kompletne, imponujące reżyserią i przewrotnym klimatem rosnącego pożądania.

Daje widzom bardzo dużo inteligentnie podanej rozrywki, w bezbłędnie skrojonym kostiumie.

Przebłysk wielkiego kina. Takiego, które zostaje w pamięci na lata albo i dekady.

Wizualnie bogaty film, inspirowany japońskim malarstwem oraz europejskim kinem grozy, ma wiele elementów, które znamy z poprzednich tytułów reżysera. Jest zbrodnia, zemsta, spisek, perwersyjna namiętność, szokująca w swych detalach przemoc, nastój osaczenia, mylenie tropów.

Łączy wiktoriański romantyzm z orientalnym erotyzmem i jest to uwodzicielska mieszanka, która szybko uderza do głowy.

Wizualnie potrafi zatracić mniej interesującą fabułę, a odczuwalne napięcie potrafi okiełznać rozczarowującą intrygę.

Jest dziełem kompletnym, niesamowicie bliskim ideałowi zarówno na płaszczyźnie formalnej, jak i treściowej, i za to reżyserowi należy się wielkie uznanie.

Z powodu rozdawania postkolonialnych ciosów i filozofujących predylekcji, "Służąca" to doskonała zabawka dla intelektualistów, miłośników subtelnej erotyki i kuriozalnej pornografii, lecz średnio pasjonujący i nieznośnie przewidywalny film.

Ma przede wszystkim fantastycznie skrojoną fabułę.

Bardzo wyrafinowane kino z najwyższej półki, pełne mroku oraz piękna.

Znakomity, mnogość wątków czyni go jeszcze ciekawszym.

Park Chan-Wook stworzył film, którym należy się rozkoszować.

Ciekawe kino, wadzące się z istotą prawdy, z kobiecą seksualnością, z lojalnością, miłością, zdradą. I pomimo wschodniego kostiumu zadaje uniwersalne pytania.

Dobry to film, ale jednak nie zachwycił mnie tak mocno jak może powinien.

W porównaniu do wielu filmów o społeczności LGBTQ+, gdzie to orientacja seksualna staje się głównym źródłem konfliktu dla opowiadanej historii, w Służącej zdaje się ona nieistotna. Jest to raczej opowieść o emancypacji Hideko, która bez miłości i wsparcia Sookhee być może nie dałaby rady wyzwolić się spod ciągłej opresji.

W syntezie form, stylów i faktur jest miejsce na wielopoziomowe intrygi, zdrady, sugestywną erotykę i przeszywające bólem obrazy tortur. Dość powiedzieć, że to zgrabny mariaż kina wielu gatunków i feministycznego manifestu.

Wbija w fotel. Po prostu. To film kompletny, zahaczający o arcydzieło.

Kino bardzo stylowe, przepięknie nakręcone, bogate w dopracowane szczegóły scenograficzne i kostiumowe, przemyślane od początku do końca.

Zapewne jeden z najpiękniejszych wizualnie filmów, jakie w tym roku obejrzymy nie tylko na canneńskim festiwalu.

To kino znakomicie opowiedziane, przepięknie sfotografowane i wciągające każdą kolejną sceną coraz bardziej. Park Chan-Wook dowiódł, jak wielką moc posiada narracja!

Dzieło nużące, usilnie przeciągnięte do ponad dwóch godzin za sprawą mało odkrywczych zwrotów akcji, próbujących wznieść początkowy banał do rangi skomplikowanej opowieści o namiętnościach, intrygach i okrucieństwach patriarchatu.

Wspaniały obraz, nie wulgarny, a skłaniający do myślenia. Określiłabym go jako przykład kina dla wymagających i gorąco zachęcam do obejrzenia.

Opowiada o manipulacji, a reżyser opanował tę sztukę do perfekcji. Sprawia, że podążamy za jego narracją i zauroczeni pięknem opowieści, dajemy się wywieść w pole. Czysta przyjemność bycia oszukiwanym.

Kino spełnione formalnie i intelektualnie, a przy okazji dostarczające sporo frajdy.

Intryga goni intrygę, tajemnica przykrywa inną tajemnicę, błahe szczegóły okazują się mieć nieprzeciętne znaczenie, a niewinne postacie - drugie oblicze.

Chwilami blisko do kiczu, ale stylowe.

Najlepsza postmodernistyczna zabawa roku.

Arcydzieło. Absolutnie doskonała opowieść o zemście.

Nie jest może najlepszym dziełem Chan-Wook Parka - niektóre twisty wydają się wymuszone, gagi drażnią, a mimo to dostarcza praktycznie wszystko, czego miłośnicy reżysera powinni się spodziewać.