Final Girls

W jednym z wywiadów Bertrand Mandico porównał surrealną erotykę Waleriana Borowczyka do igły wbitej w brzoskwinię. To obrazowe skojarzenie - zestawiające delikatność, okrucieństwo i zmysłową fizyczność - można z powodzeniem przyłożyć do filmów obu reżyserów. Nic dziwnego więc, że w Boro in the Box, wywrotowej, fikcyjnej biografii polskiego prowokatora, czuć głębokie zrozumienie składowych jego twórczości.

Cytowanie nie sprowadza się do samego cytowania, ale służy sięgnięciu w głąb historii, gdzie West ukrył dodatkowe przyjemności. X to dzięki temu nie tylko Teksańska Masakra wannabe, ale i film docierający do szerszych kontekstów kina lat siedemdziesiątych.

Twórcy nie tylko starają się zdemitologizować biografię hollywoodzkiej gwiazdy i zwrócić uwagę, jak media i fabryka snów szkodliwie wpływają na postrzeganie celebrytów przez samych siebie - do tego stopnia, że uniemożliwia im to zdrowe funkcjonowanie w społeczeństwie i wśród bliskich. Siła filmu tkwi w przedstawieniu uniwersalnego problemu. Najdroższa mamusia pokazuje ambiwalentną relację dziewczynki z matką - z jednej strony strach przed jej napadami szału, z drugiej - współczucie i miłość.

Naszpikowany dowcipnymi, błyskotliwymi dialogami film La Cavy działa jak dobrze naoliwiony mechanizm - cięte języki bohaterek mogłyby krzesać iskry.

Ostatni z wielkich sugeruje, że spadkobierczynią Pata będzie Celia, niczym Carl Laemmle Junior przejmujący Universal od ojca w wieku dwudziestu jeden lat. Prawda jest bezlitosna: prędzej Brady-American Pictures zagarną akcjonariusze lub jakaś niezwiązana z kinematografią korporacja, niż ona stanie u jej sterów.