Final Girls

W recenzjach poświęconych filmowi Haliny Reijn często przewija się garść co bardziej znanych tytułów - irytująca swoim uproszczeniem kalka, która odbiera twórcom i twórczyniom ich indywidualny charakter. "Bodies Bodies Bodies" nie potrzebuje porównań, aby wybrzmieć. Mówi własnym głosem, nie przymila się do kultowości i prostych skojarzeń. To slasher wywrócony do góry nogami - znający i akceptujący swoją proweniencję, a jednocześnie odważnie idący po swoje.

W scenie otwierającej zawiera się wszystko, co istotne dla filmu: zmysłowa sztuczność świata, dosadna, ale i oniryczna skojarzeniowość, wreszcie poczucie, że nic nie jest tym, czym się wydaje. Gwałt, który okazuje się perwersyjną grą,rozpoczyna blisko dwugodzinną serię prowokacyjnych zmyłek. Nieokreśloność płci i związane z nią zaskoczenie to zabieg charakterystyczny dla filmów francuskiego reżysera.

W porównaniu do wielu filmów o społeczności LGBTQ+, gdzie to orientacja seksualna staje się głównym źródłem konfliktu dla opowiadanej historii, w Służącej zdaje się ona nieistotna. Jest to raczej opowieść o emancypacji Hideko, która bez miłości i wsparcia Sookhee być może nie dałaby rady wyzwolić się spod ciągłej opresji.

Oprócz normalizacji tematu dorastania osoby niebinarnej największą zaletą Na zawsze Amber jest nieokrzesana forma dokumentu. Twórczynie stosują kolaże, kojarzące się z punkowymi zinami, gdzie nagrania w różnego rodzaju jakościach podkreślają złożoność charyzmatycznej postaci.

To film traktujący o czymś więcej niż o morderstwie. To w głównej mierze opowieść o odnalezieniu siebie w drugim człowieku i rozkochaniu się w jego duszy. Historia o wielu rodzajach miłości - matki do dziecka i dziecka do rodziców, miłości do siebie oraz tej romantycznej, rozgrzewającej do czerwoności, o której pisze się wiersze.