Final Girls

Uroda filmu obezwładnia nie tylko w scenie striptizu. Vamp to feeria barw, głównie neonowej zieleni zestawianej z różem, czasem tylko doprawionej błękitnym światłem. Takie połączenie młodzieżowego hitu z narkotycznym, dziwacznym urokiem, mogło powstać tylko w latach osiemdziesiątych.

Reżyser zaznacza, że jego film nie miał być komentarzem na temat technologii w rękach dziecka, tablet jest tylko "oknem do świata", prawdziwe strachy kryją się za szkłem.

Sprawność twórców nie uchroniła jednak filmu przed popadnięciem w oczywistości. Z czasem produkcja coraz pewniej podąża koleinami typowego dla tej historii pojedynku między parą opozycji dobra i zła. Jekyll/Hyde zaczyna jawić się jako groteskowa kreatura, w której coraz mniej widać intrygującego niedopowiedzenia.

Pitt prześlizguje się między estetykami i nastrojami, oddając w punkt szereg namiętności, jakimi targana jest jej bohaterka, wyjątkowo ludzka w swoim pragnieniu krwi - jedynym ratunku przed nieubłaganym upływem czasu. Czasu, który kojarzony jest z grozą intensywniejszą niż wampiryczne poczynania hrabiny Nadasdy.

Bettinelli-Olpin i Gillett zadbali o to, by ich filmowe dzieło, mimo swojej nieskomplikowanej fabuły, pozostawiało widzowi szersze pole do interpretacji. Można powiedzieć, że produkcja sama w sobie przywodzi na myśl tę przypominającą labirynt willę, w której wnętrzu spędzamy półtorej godziny w towarzystwie bohaterów Zabawy... Mnogość motywów, mozaika charakterów i zestawienie gatunków sprawiają, że nigdy nie mamy pewności, co zastaniemy za zamkniętymi drzwiami.