Final Girls

W temat reżyserskiego debiutu Rose Glass wpisany jest silny, aczkolwiek nieco mylący trop. Wiara w Boga, krzyże i różańce - to wszystko niesie ze sobą katalog określonych konotacji, refleksja o religijnym fanatyzmie i opresji chrześcijańskiego męczeństwa nasuwa się sama. Sedna tej historii warto jednak szukać gdzieś indziej - uważniej niż sakralnym atrybutom, przyjrzeć się temu, co świeckie.

Jest więc The Boys specyficznym serialem superbohaterskim, wymierzonym w superbohaterskie kino, jego szczególną odmianą, zwulgaryzowaną, krytyczną, ale też w jakiś sposób refleksyjną.

Wollner stawia wiele pytań, nie proponując nawet zalążka odpowiedzi. Film, z tytułem zapożyczonym z pracy Emila Ciorana, okazuje się porównywalnie naznaczony mizantropią i nihilizmem.

Fennell z wdziękiem przemieszcza się po różnych gatunkowych tonacjach, od radosnego romkomu, przez egzystencjalny dramat, aż po charakterny thriller. Nie ważne jednak w jakie rejony podąża, zawsze najważniejsza pozostaje dla niej bohaterka.

Powrót po latach do Matek... budzi rozmaite odczucia. Obok nostalgii pojawi się konsternacja, rozbawienie i nuda zmieszają się z ukłuciem żenady. Niezborność artystyczna serialu nie zamaże jednak przekonania, że ten telewizyjny relikt jest w jakiś sposób cenny. Jako barwny kalejdoskop lat 90., dosadny przegląd marzeń, aspiracji i wizerunków przedstawicieli ówczesnej klasy średniej, ma wartość nie tylko nostalgiczną, ale kulturową.