Nawet podoba mi się relacja głównej bohaterki z nową rodziną, ale generalnie to taki porządny dramat do zapomnienia na przyszłość.

Cait mówi mało, ale tylko na głos – jej malutkie ciało wyraża wszystko. Jej pochylona głowa, wzrok unoszący się ukradkiem by wrócić natychmiast na podłogę, nawet sposób w jaki wysiada z auta – gdy tylko to zobaczyłem, to wiedziałem z kim mam do czynienia. I chciałem, by ta niewinna istota dostała tyle miłości, ile tylko potrzebuje. …i o tym w zasadzie jest ten film. O pięknie dzieci, o ich czystości i niewinności, a także o tym, że potrzebują bardzo dużo miłości.

Film z cyklu "prawie nie ma fabuły, zamiast niej jest ckliwy sentymentalizm". OK, wzruszyłem się, a klimat irlandzkiej prowincji jest spoko, ale co z tego?

Jaki tu spokój, Na na na. Nic się nie dzieje, Na na na na. Nikt się nie bawi, Na na na na. Wszyscy się nudzą, Na na na na. recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/cicha-dziewczyna-sielanka-4-10-za-irlandi%C4%99

"Cicha dziewczyna" to dramat, który zasłużenie zdobył nagrodę na Berlinale. Reżyser Colm Bairéad zręcznie operuje niedopowiedzeniem i hipnotyzującą pracą kamery, ukazując głębokie, ale nieoczywiste więzi między dzieckiem a dorosłymi. Film ma pewne braki w tempie i rozwinięciu postaci, ale i tak warto go zobaczyć. Oceniam na 7/10. Jest to ciepła, przejmująca opowieść o nieoczywistych, budujących się więzach między dzieckiem i dorosłymi, a także o niewinności dzieciństwa, która zasługuje na uwagę.