Jest to kino kontemplujące miłość, przedstawiające najlepsze warunki do jej funkcjonowania. I choć film nie stroni od smutnych chwil i zwykłej podłości to Bairéad w poetycki sposób przypomina o istnieniu dobra, zwłaszcza gdy jesteśmy spychani w dół przez okoliczności oraz innych, czasami najbliższych.

Bairéad traktuje bohaterkę z czułością i zrozumieniem, pozwalając jej na indywidualne spojrzenie na świat. To film o oswajaniu samej siebie, bez konieczności zmiany czy wychodzenia poza ciszę.

Piękny, wzruszający film, w którym gesty i spojrzenia mają ogromną wagę, a czyny brzmią głośniej niż słowa. "Człowiek przegapia wiele okazji, żeby nic nie powiedzieć", zauważa w pewnym momencie Seán. Spora część filmowców epoki nadmiaru także to przegapia, ale na szczęście Colm Bairéad do nich nie należy.

Ostateczna ocena filmu w każdym przypadku zależeć będzie od tego, czy Cicha dziewczyna będzie współgrać z indywidualną wrażliwością odbiorcy.

To film o zaniedbaniu dziecka, o miłości nieodwzajemnionej i miłości poszukiwanej. Tej przez zarówno dziecko ku dorosłego jak i dorosłego ku dziecku. Bardzo kameralny, empatyczny i dobrze skonstruowany film. Jednak nadmieniam, że nie jest to film z fajerwerkami, ani w ogóle film, który może być atrakcyjny dla dużej części widowni. Wątpię w sukces kasowy tego filmu, artystyczny z resztą również. Ale faktycznie jakoś doceniam ten film.

Choć Bairéad nie wyważa żadnych drzwi, a swoją opowieść zgodnie z literackim pierwowzorem sytuuje na początku lat 80., udaje mu się stworzyć dzieło uniwersalne, nie ulegające przedawnieniu. Narrację buduje niuansami i detalami, małymi krokami, które mają przynieść wszystkim wielkie zmiany.

Colm Bairéad nakręcił film dla osób, które lubią ckliwy sentymentalizm i poszukują w kinie przede wszystkim emocji. Pod tym względem rzeczywiście jest nieźle, a nad losem Cáit da się uronić niejedną łzę. Niestety Cicha dziewczyna to wyjątkowo pusty film, który nie wnosi nic ciekawego do sztuki filmowej i nie oferuje nic więcej poza kilkoma wzruszającymi scenami.

W dobie kina głośnego i szybkiego - obrazy takie jak Cicha dziewczyna nabierają jeszcze większej mocy wzruszania - namysłem narracyjnym, czułą perspektywą i emocjonalnym bogactwem portretowanych postaci. Cicha dziewczyna to prześwietny debiut fabularny irlandzkiego reżysera - portretujący proces budowania się relacji pomiędzy dzieckiem a opiekunami - który każe zastanowić się nad rolą rodzica i spojrzeć na nią z innej niż biologiczna perspektywy...