The Boys

Cały sezon jest skąpany w akcji, flakach, krwi i polityce. Pokazuje, co rządzi światem i o co tak naprawdę toczy się walka. Popularność, miłość fanów i pieniądze - to tylko dodatek. Prawdziwą nagrodą jest władza. Kto ma jej więcej, ten wygrywa.

Showrunner Eric Kripke, wiedział jak zabrać się za ten śmiały komiks i wiarygodnie ukazać go na małym ekranie. Jego "The Boys" to świeży oddech w zatłoczonym gatunku i udane połączenie opowieści o komiksowych herosach z kultem celebrytów, doprawione sporą dawką cynizmu i czarnego jak smoła humoru.

Ostatni odcinek miał zupełnie inne tempo niż poprzednie. W połowie odcinka obawiałem się, że wiele wątków zostanie przesuniętych na następny sezon, jednak ponownie twórcy pozytywnie mnie zaskoczyli. Uwielbiam ten serial, w szczególności najnowszy sezon.

Nowy sezon The Boys zafundował nam silną dawkę emocji, z resztą jak zwykle. Zapraszam na BEZSPOILEROWE wrażenia z otwarcia nowego sezonu

Szaleństwo na ekranie jest wręcz namacalne, zachwyca i szokuje na każdym kroku. Jeśli potrzebujecie całkowicie oderwać się od rzeczywistości, z tym serialem macie to zagwarantowane.

Jeden z najlepszych seriali ostatnich lat. Sprawdzi się dla fanów opowieści o ludziach w pelerynach, ale dzięki satyrycznemu wydźwiękowi będzie także świetną rozrywką dla ludzi szukających odtrutki na tę dominującą w ostatnich latach popkulturę tematykę.

Trzeci sezon The Boys podtrzymał moją miłość do tego serialu. Jednak, aby nie popaść w ślepy zachwyt postanowiłem przyczepić się do kilku istotnych elementów, które tym razem według mnie nie zagrały.

Jest więc The Boys specyficznym serialem superbohaterskim, wymierzonym w superbohaterskie kino, jego szczególną odmianą, zwulgaryzowaną, krytyczną, ale też w jakiś sposób refleksyjną.

Drugi sezon The Boys trzyma poziom. To dalej ten sam serial prezentujący nietypowe podejście do superbohaterów, nieobawiający się babrania w bebechach, strojenia bohaterów w litry krwi i nieprzebierający w słowach.

To serial dla tych, którym znudziły się marvelowskie origin stories lub kolorowe crossovery od CW.

Jestem absolutnie zachwycony drugą serią "Chłopaków" i bardzo czekam na ciąg dalszy tej bezpardonowej walki z superherosami. Twórcy nie biorą jeńców, serwując kolejną, niepoprawną politycznie jatkę, pokazującą bardziej mroczną stronę bycie herosem, będąc tak naprawdę niewolnikiem swojego wizerunku, kompleksów oraz firmy.

Wciągająca jazda bez trzymanki, okraszona świetnym aktorstwem i zwrotami akcji, od których kapcie spadają z nóg, a szczęki szukasz u sąsiada mieszkającego piętro niżej.

3. sezon - miłe złego początki! Po obejrzeniu ostatniego odcinka łatwo odnieść wrażenie, że twórcy strasznie się pogubili.

Jedna z bardziej udanych serialowych ekranizacji komiksu. Warto po nią sięgnąć, ale jeżeli poczujecie niedosyt, jeżeli chcecie poznać tę historię w jeszcze bardziej ponurym, brutalnym i obrzydliwym wydaniu, koniecznie sprawdźcie pierwowzór.

Mnie to widowisko kupiło bez reszty.

Intryguje, fascynuje i przede wszystkim wprowadza na do nowego, brutalnego, lekko przerysowanego świata super-celebrytów, w którym nic nie jest takie na jakie wygląda. Mnóstwo tu przemocy przeplatanej czarnym i mrocznym humorem, dlatego produkcja ta delikatnie balansuje pomiędzy czarną komedią, a dramatem. Polany słodką polewą serial, wewnątrz jest opowieścią o zemście, korupcji, gniewie, morderstwach, wykorzystaniu i braku ograniczeń.

Bardzo dobrze zarysowany świat serialu z bardzo płytkim i słabym głównym wątkiem fabularnym.

Polecam ten serial pod każdym względem, i to nie tylko fanom superbohaterskich peleryn. Wart jest uwagi i na pewno opłaca się obejrzeć z powodu wyżej wymienionych zalet, bo wad na próżno szukać.

Po pierwszych trzech odcinkach "The Boys" chyba nikt nie zdawał sobie sprawy w jakim kierunku podąży fabuła. Ostatecznie dostaliśmy rodzinny dramat, oczywiście w stylu charakterystycznym dla tego serialu.

Przestrzeni na podobne refleksje nie brakuje. Pomiędzy krwawą rozwałką a erupcjami sztubackiego humoru, scenarzyści wypełniają szkic kolorami. Czasu starcza też na pocieniowanie obydwu stron konfliktu - nakreślenia motywacji, odkrycia zaskakujących faktów z przeszłości, przetasowania fabularnej talii. Owocuje to chyba najszlachetniejszym rodzajem filmowej pulpy - za fasadą dzikiej akcji kryją się i dramat, i satyra.