Dorota Jędrzejewska-Szpak

W temat reżyserskiego debiutu Rose Glass wpisany jest silny, aczkolwiek nieco mylący trop. Wiara w Boga, krzyże i różańce - to wszystko niesie ze sobą katalog określonych konotacji, refleksja o religijnym fanatyzmie i opresji chrześcijańskiego męczeństwa nasuwa się sama. Sedna tej historii warto jednak szukać gdzieś indziej - uważniej niż sakralnym atrybutom, przyjrzeć się temu, co świeckie.

Jest więc The Boys specyficznym serialem superbohaterskim, wymierzonym w superbohaterskie kino, jego szczególną odmianą, zwulgaryzowaną, krytyczną, ale też w jakiś sposób refleksyjną.

Powrót po latach do Matek... budzi rozmaite odczucia. Obok nostalgii pojawi się konsternacja, rozbawienie i nuda zmieszają się z ukłuciem żenady. Niezborność artystyczna serialu nie zamaże jednak przekonania, że ten telewizyjny relikt jest w jakiś sposób cenny. Jako barwny kalejdoskop lat 90., dosadny przegląd marzeń, aspiracji i wizerunków przedstawicieli ówczesnej klasy średniej, ma wartość nie tylko nostalgiczną, ale kulturową.

Kontekst ekonomiczny nie przesłania w "Gnieździe" relacji. Przewagi nad opowieścią nie mają również piętrzące się znaczenia, interpretacyjne naddatki, które można podchwycić, lecz nieobowiązkowo. Małżeńska dynamika rozgrzewa fabułę, uwiarygadnia ją i napędza.

Gdy Enola kończy szesnaście lat, jej matka znika. Dziewczyna wyrywa się spod władzy starszych braci, by ją odszukać. Taki bieg wydarzeń skutkuje przygodą, ukazaną przez twórców nie bez potknięć, kosztem uważnego rozsupływania zagadki, za to wartko i z komediową błyskotliwością.