Pięć diabłów

Wyjątkowy film-kalejdoskop, mieniący się wielością barw, emocji i zapachów. Dla kogo w kinie liczy się przede wszystkim ekspresywność, będzie to niezapomniane przeżycie.

To film, który najpierw się ogląda, wącha, słyszy, dotyka, a dopiero później rozumie. Mysius znalazła klucz do pozaintelektualnej części nas, do najgłębszych pokładów jestestwa, do "bycia" w czystej postaci... a może po prostu do odsłonięcia dziecka w dorosłym. To wielka sztuka, bo stąd droga do katharsis jest już krótka.

Takie filmy jak Pięć diabłów mogą przekonać dorosłych, żeby pozwolili im zostać tam tak długo, jak zechcą. Rodzice nie są w obowiązku rozumieć w pełni dziecięcą rzeczywistość, a młoda podmiotowość nie musi wytwarzać się w konflikcie czy kompletnej odrębności od starszych. I nie ograniczajmy dzieciom wyboru, bo dopóki świat jest im wciąż nieznany, dopóki otwiera się na wszelkie potencjalności, sposoby jego wyrazu są naprawdę nieograniczone.

Trzeba oddać Léi Mysius, że potrafi w niebywały sposób zbudować klimat filmu. Poszczególne sceny są nie tylko dobrze przemyślane, ale również świetnie zainscenizowane. To przyjemny powiew świeżości narracyjnej, która ubrana została w płaszcz tajemniczości i która zbliżona jest swoim charakterem do fantastycznej baśni opowiadanej na dobranoc.

Gdyby opowiedzieć tę historie w klasyczny sposób, wyszedłby banalny melodramat. A Mysius daleka jest od banału. Dlatego w opowieść o strachu przed niespełnieniem, odrzuceniem, społecznym napiętnowaniem i zdradą włącza odrobinę paranormalnego klimatu, który znakomicie sprawdza się zarówno jako nieoczywista metafora, jak i fabularny twist, nadający całości gatunkowego nerwu.

Jest na jakimś poziomie wypowiedzią polityczną. Kreśląc życie małego miasteczka reżyserka tworzy pigułkowy obraz swojego kraju, jego krytyczną metaforę. Ale nie nadużywa oskarżycielskiego tonu. Wręcz przeciwnie - całość wieńczy jednoznacznie pozytywnym przesłaniem. Pięć diabłów to zresztą dzieło przebojowe: muzyczne, intensywne, świeże, zadurzone w popkulturze.

Léa Mysius dała pokaz prawdziwej filmowej fantazji. Udało jej się stworzyć angażujący dramat w fantastycznym, hipnotyzującym wydaniu, wymykający się wszelkim schematom.

Stanowi ciekawą propozycję kina środka, ubraną w doskonałe zdjęcia, muzykę i energię, trzymającą bardzo mocno uwagę widza, a jednocześnie konstruktem opowieści drapiącą artystyczne rejony. Crème de la crème fabuły - dziecięca podróż w czasie, zmieniająca postrzeganie najukochańszej osoby, a przez to także siebie, kwestionująca pierwszy raz zastany świat - jest bez wątpienia świeżym i pożądanym zabiegiem narracyjnym.