Saint Maud

Całość zrealizowana jest na najwyższym poziomie: precyzyjny scenariusz i reżyseria Rose Glass, kapitalne zdjęcia Bena Fordesmana, minimalistyczna muzyka Adama Janoty Bzowskiego, scenografia Pauliny Rzeszowskiej i Anny Mould itd. Zachwycają również aktorki, zwłaszcza Morfydd Clark w roli tytułowej oraz Jennifer Ehle jako Amanda, ale na drugim planie dotrzymują im kroku również Lily Knight i Rosie Sansom jako pielęgniarki.

Stanowi więc nie tylko niezapomniane przeżycie kinowe, ale w pewnym sensie również duchowe. Mogę zagwarantować, że po seansie nie zaśniecie spokojnie.

Dobrze, że możemy obejrzeć taki film w dzisiejszych czasach. Nabiera on szczególnej wymowy przez wzgląd na obecne wydarzenia społeczne i coraz to mocniej zmieniający się stosunek Polaków do religii. Dlatego też potrzeba nam filmów, które są dużo bliżej istoty wiary, niż większość obecnych przekazów medialnych.

Debiut Glass jest godny pochwały, mimo że nie jest klasycznym horrorem.

Ponure zdjęcia, ciężka muzyka, wyważone aktorstwo - wszystko to rymuje się, splata podejrzanie harmonijnie. Nie musi być to zarzut, w końcu jest to jakaś prawda. Nawet jeśli po wyjściu z kina zapragnęłam innej prawdy - i wydłubania choć jednej pinezki z swojego buta.

Na pewno Saint Maud nie jest jednym z tych "horrorów na piątkową randkę", które zazwyczaj epatują sporą ilością jumpscare'ów i graną na skrzypkach muzyką pojawiającą się w praktycznie każdej scenie. Przez większość czasu trwania filmu klimat jest wręcz lekki i uśpił moją czujność, co skrzętnie wykorzystało mocno przerażające ostatnie 20 minut.

W temat reżyserskiego debiutu Rose Glass wpisany jest silny, aczkolwiek nieco mylący trop. Wiara w Boga, krzyże i różańce - to wszystko niesie ze sobą katalog określonych konotacji, refleksja o religijnym fanatyzmie i opresji chrześcijańskiego męczeństwa nasuwa się sama. Sedna tej historii warto jednak szukać gdzieś indziej - uważniej niż sakralnym atrybutom, przyjrzeć się temu, co świeckie.

Akcja rozwija się powoli, jednak z zaskakującą intensywnością "Saind Maud" przeraża, zwłaszcza ostatnie ujęcie na długo pozostanie w pamięci.

Maud zatraca się w swojej misji, gubi orientacje. Robi się coraz dziwniej i dziwniej, więc można rzec że przez większość filmu obcować będziemy z wciąż pompowanym balonikiem obłędu. Środki wyrazu użyte dla zaprezentowania stanu umysłu bohaterki przerastają oczekiwania jakie można rościć do przeciętnego kina grozy.