Atak paniki

Maślona postrzega ludzkie życie jako spazm rozpięty między momentami narodzin i śmierci, w ramach którego sens daje się wykrzesać tylko punktowymi aktami buntu przeciwko miażdżącym trybom świata. Jego wybitna komedia jest zarazem dziko śmieszna i przerażająca, jest lekturą obowiązkową.

Maślona rozszczepia naszą codzienność na kawałki i nadyma ją niczym balon, bo wie, że każdy absurd widoczny jest dopiero w kontekście oraz w przejaskrawieniu. W rezultacie, oglądając można spodziewać się u siebie tyleż napadów śmiechu, co ataków paniki.

Szkoda, że tak zaangażowana w projekt obsada nie dostała lepszego scenariusza, a sam Paweł Maślona nie przemyślał trochę dłużej swojego filmu. Dobre segmenty niestety zostają tu oszpecone tymi beznadziejnymi, a nad wszystkim unosi się smród pustki i zasłona dymna montażowego efekciarstwa.

Debiut jak marzenie. Pawłowi Maślonie udało się zrealizować film jednocześnie wyrafinowany i przystępny, skłaniający do refleksji i nieodparcie zabawny. Charakteryzujące reżysera wyczucie, które sprawia, że jego humor jest zawsze bezpruderyjny, lecz nigdy rubaszny, bez wątpienia może zawstydzić twórców większości polskich komedii ostatnich lat.

Nie potrafi wyjść poza zlepek nie tylko tematycznie, ale i jakościowo różnych anegdotek. Niektóre przypadną do gustu, inne znudzą, kolejne nawet na dobre się nie rozkręcą. Wszystkie razem dają się przełknąć, choć jak na rozmaitość przypraw, okazują się zaskakująco bez smaku.

Maślona rozszczepia naszą codzienność na kawałki i nadyma ją niczym balon, bo wie, że każdy absurd widoczny jest dopiero w kontekście oraz w przejaskrawieniu. W rezultacie, oglądając można spodziewać się u siebie tyleż napadów śmiechu, co ataków paniki.

Intrygujące studium ludzkich zachowań, dramat obyczajowy nasycony dawką czarnego humoru. Film niebanalny i z wielkimi ambicjami, to pewne. Przez jednych wychwalany, przez innych surowo oceniany. My pozostaniemy gdzieś pośrodku.