Piękna i Bestia

Perfekcyjny film dla całej rodziny, osobiście, zaskoczyłem samego siebie, że tak mi się spodobał.

Żadne banały i drogi na skróty, film Condona to niezwykła produkcja, która wywołuje same pozytywne odczucia. Twórcy i aktorzy zrobili wszystko, co w ich mocy, by stworzyć niebagatelną, baśniową historię dla każdego.

Zarówno animowany pierwowzór, jak i jego filmowe odzwierciedlenie łączy też ten sam przekaz, niezmienny od ponad dwudziestu lat - każdy, mimo popełnionych po drodze błędów, zawsze ma szanse zmienić się na lepsze.

Świetny film. Realizatorsko stoi na bardzo wysokim poziomie a unowocześnienie historii dodało jej magii. Na seansie bawiłem się świetnie a muzyka sprawiła, że jest to dla mnie musical roku!

Mam jednak nadzieję, że "Piękna i Bestia" nie zostanie zapamiętana li tylko jako pierwsza jaskółka tęczowej rewolucji w Hollywood, ale wysokiej klasy, poruszający musical, dowodzący, że remake nie musi być porażką.

Aktorska Piękna i Bestia jest tym, czym być powinna: odświeżeniem klasycznej animacji oraz chwytającą za serce, dającą dużo uśmiechu i radości rozrywką.

Twórcy nie zgubili nic z piękna oryginału, mało tego - dodali coś od siebie: szczegóły oraz głębię. Udało się też zachować bajkowość całej historii: scenografia, muzyka i kostiumy sprawiają, że poczułam magię tej opowieści.

Dla młodszych widzów, którzy nie mieli nigdy styczności z oryginalną animacją Disneya, Piękna i Bestia powinna być naprawdę niesamowitym przeżyciem. Stare pierniki również znajdą tu wiele przyjemności, jednak zabraknie im uczucia obcowania z czymś niezwykłym i unikatowym.

Hołd względem wersji animowanej. Reżyser Bill Condon zabrał nas we wspaniałą filmową podróż do krainy dzieciństwa i wspomnień związanych z jedną z najbardziej znanych bajek Disneya.

Nie obawiam się o kolejne aktorskie remaki znanych animacji Disneya. Tam nadal pracują ludzie z serduchem po odpowiedniej stronie, którzy prędzej odejdą z pracy niż pozwolą zniszczyć legendę dzieciństwa milionów z nas.

Obraz, biorąc pod uwagę całokształt, jest świetny, nie rozczarowuje i może zyskać sobie zupełnie nowe grono miłośników nie tylko wśród najmłodszych widzów.

Bardzo odtwórczy film, który pomimo uderzającego podobieństwa z oryginałem wciąż potrafi oczarować. Fabuła jest nadal intrygująca i wciągająca, piosenki w takim samym stopniu urokliwe, a klimat nadal jest pełen magii i miłości.

Wręcz przytłacza emocjami z tej ponadczasowej bajki, która w nowej odsłonie prezentuje się czasami lepiej niż oryginał.

Udanie przepisana na nowo baśń o cennych wartościach. To również bardzo sprawnie zrealizowana rozrywka na wysokim poziomie, potrafiąca zapewnić całą gamę emocji.

Dopieszczony wizualnie, zrobiony z pasją i pokazujący, że można dać drugie życie i dodać coś ciekawego do nieco już skostniałej historii. Znowu poczułem się jak dziecko i to takie, które właśnie poszło na wytworną sztukę do teatru.

Piękny wizualnie film, znakomicie "uczłowieczone" przedmioty - świecznik Płomyk wprost uroczy, dynamiczna akcja, ciekawe pomysły, imponujące efekty specjalne, Emma Watson uwodzicielska.

Jak przystało na tytuł film ma dwa oblicza: sceny w zamku są imponujące, ale już te w świecie "ludzkim" mocno naciągane.

Czaruje nas baśniowym klimatem, doskonałymi utworami musicalowymi oraz wysmakowanymi kostiumami, lecz podchodzi do kultowego dzieła ze zbyt nabożną czcią.

Sądząc po efekcie, jaki udało się uzyskać Condonowi, można sądzić, że odświeżanie niektórych historii ma sens. Dzięki nowej - bardziej efektownej i bardziej widowiskowej formie - jedna z najpiękniejszych bajek Disneya ma szansę zdobyć miłość kolejnego pokolenia widzów.

Pod względem wizualnym nowa produkcja z wytwórni Myszki Miki to piękna bajka. Dobrze się ją ogląda.

Aktorska adaptacja jednej z najbardziej znanych animacji Disneya z pewnością zakończyła się powodzeniem i jest to film, z którego nikt nie powinien wyjść zawiedziony. Byłby jednak zdecydowanie lepszy, gdyby zdecydowano się odważniej podejść do pierwowzoru i nie powielać tak wielu jego elementów.

Jest to pozycja dla wszystkich: dużych i małych, wielbicieli bajek i produkcji disneyowskich oraz filmów z pięknym, radosnym przesłaniem, które ostatnio są coraz bardziej potrzebne.

Nie dokonuje ani rewolucji, ani nie tworzy nowej interpretacji, a wyłącznie przedstawia nam w odświeżonej scenerii sprawdzoną i kochaną przez wielu historię. To wystarczy, aby się dobrze bawić podczas seansu.

Na pewno nie zaskakuje, gdyż wszyscy dobrze znają tok wydarzeń, ale na pewno jest pięknie ukazaną baśnią, która może oczarować najmłodszych oraz przywołać miłe wspomnienia z dzieciństwa tych trochę starszych. Doskonała propozycja na chłodny, jesienny wieczór.

Artystyczny majstersztyk, animowane przedmioty wyglądają bardzo naturalnie, a aktorzy radzą sobie świetnie.

Wygląda sztucznie. Widz nie daje się oszukać, wciąż czuje, że ogląda nieprawdziwy świat. To chyba największa wada tej produkcji.

Pomimo tylu lat wciąż pozostaje międzypokoleniową baśnią z pięknym morałem dla dzieci i przestrogą dla dorosłych. Film jest jednak zbyt zachowawczy, a niektóre pomysły nie należą do trafionych, przez co najnowsze dzieło Disneya nie ma szans trafić na listę ich najlepszych aktorskich produkcji.

Krzywdy pierwowzorowi z pewnością nie wyrządza, ale nie zetrze jednocześnie kurzu z przestarzałej baśni z wciąż jednak uniwersalnym przesłaniem. Imponujące wizualnie widowisko doskonale sprawdzi się jako sceneria kinowej randki lub okazja do rodzinnego wypadu. Pozostałym widzom przyjdzie raczej przełknąć gorzką konkluzję - zbyt dużo piękna, za mało oszalałej bestii.

Nowa "Piękna i Bestia" pozostawia widza dziwnie obojętnym. I nie chodzi o to, że klasyczna baśń jest nieaktualna, tylko o realizację, w której zabrakło ognia i życia, jakby za kamerą stanęła sama Królowa Śniegu.

Reżyser "Dreamgirls" nie daje temu światu nic od siebie, a w zamian korzysta pełnymi garściami ze sprawdzonych piosenek, wyglądów, atmosfery. Całość jest jak zachodnie skrzydło w pałacu Bestii - zakurzona przestrzeń wypełniona po brzegi artefaktami z przeszłości.

Jest produkcją, którą można potraktować jako ciekawostkę. Mogę ją polecić jedynie osobom, które lubią porównywać dwie wersje tego samego tytułu, oraz tym, którzy unikają filmów animowanych jak ognia.

Celuje wysoko, ale wypada przeciętnie - mimo udanej roli Emmy Watson i znacznego uaktualnienia warstwy kulturowej.

Nie jest dziełem odkrywczym ani jeśli chodzi o opowiadaną historię, ani jeśli chodzi o sposób jej opowiadania. Jest to jednak film absolutnie udany pod względem budzenia w widzach emocji i to takich jakie założyli sobie twórcy.

Posiada gwiazdorską obsadę, ogromny budżet i przypowieść starą jak świat, ale staje się nijaką inscenizacją. Zabrakło serca i duszy, które byłyby w stanie tchnąć w tą muzyczną wędrówkę odrobinę życia.

Utrzymuje niezdrowo wysoką dawkę cukru starej, co pozwoli jej trafić do widzów niepełnoletnich.

Daleko mu do szmiry, ale jest on obecnie zbyteczny. Wygenerowany komputerowo Mercedes, który ma mienić oczy widzom.

Najgorsze jednak wcale nie jest to, że film scena po scenie małpuje poprzednika, lecz to, że jest wobec niego protekcjonalny. Próbuje zaszczepić w młodym pokoleniu widzów przekonanie, że film aktorski jest czymś prawdziwszym od animacji, na podobnej zasadzie, jak niektórzy ignoranci wciąż lansują tezę o wyższości teatru nad filmem czy książki nad komiksem.

Historia piękna, ale nie dzięki Disneyowi, a dzięki temu co miała od zawsze. Nic nie zrobiła jej nowa adaptacja, prócz szansy na przypomnienie o istnieniu takiej klasyki widzowi najmłodszemu.

Mamy tu piękne sceny, doskonałą grę aktorską, przepiękne melodie i znakomite głosy wokalne!

Staje się bodaj najbardziej świadomym i autorskim dziełem z dotychczasowych aktorskich adaptacji animacji od Disneya.

Oferuje momenty kipiące energią oraz takie, które dorosłych dziś widzów przetransportują do czasów, gdy jako kilkulatkowie oglądali po raz pierwszy najpiękniejsze animacje Disneya. Ale chociaż to z założenia opowieść "stara jak czas", w tej wersji kurz nie został z niej starty. Raczej zamienił się w brokat.

Dzięki tegorocznej produkcji wróciły wszystkie te wspomnienia, co oznacza, że zarówno Bill Condon, jak i specjaliści od efektów specjalnych, charakteryzacji i kostiumów, a przede wszystkim osoby odpowiedzialne za ścieżkę dźwiękową, naprawdę wykonali kawał porządnej roboty.