Bartosz Kęprowski

Zrealizowany z pasją i miłością do kina. Prawdziwe emocje, przepiękne efekty specjalne oraz ponadczasowa historia w nowych szatach.

"Wyprawa na Księżyc" okazała się niezwykle ekscytującą podróżą pełną wrażeń. Jestem pełen podziwu dla włodarzy platformy Netflix, ponieważ ich nowa animacja bije na głowę ostatnie twory Disneya. Jest tutaj wszystko, czego można oczekiwać od dobrze skrojonej, familijnej bajki. Mamy więc wyrazistych bohaterów, mnóstwo wzruszających momentów, genialne przesłanie, pomysłowy świat przedstawiony oraz solidną i przemyślaną historię.

W filmie urzekła mnie przede wszystkim pierwszoosobowa narracja. Enola na bieżąco komentuje dziejące się na ekranie wydarzania, niejednokrotnie burzy czwartą ścianę, nawiązując z widzami relację. Bohaterka uśmiecha się do obserwujących ją kinomanów, wymownymi spojrzenia zdradza irytację oraz w ciężkich momentach pyta o radę lub oczekuje wsparcia. Taki niecodzienny zabieg filmowy, wyzwala w widzach uczucie, jakby sami znajdowali się w centrum uwagi i byli aktywnymi uczestnikami obrazu.

Kolejna aktorska wersja starej bajki Disneya to film pełen pasji, będący wyrazem miłości do kina oraz pierwowzoru. Oczywiście obraz posiada też swoje wady, które niczym cień próbują zdławić radość płynącą z seansu. Ale to i tak ponadczasowa historia. Grający z poświeceniem aktorzy, działająca cuda reżyserka oraz scenografia, zdecydowanie górują nad średnimi efektami specjalnymi oraz poszatkowanym montażem.

Całkiem sprawnie zrealizowane kino katastroficzne z odcieniami grozy. Zapnijcie więc pasy, bo twórcy mają zamiar zabrać Was na intensywną, pełną wrażeń podróż z dreszczykiem emocji. Wycieczka szczególnie sprawdzi się w przypadku zagorzałych fanów nurkowania oraz zwolenników nieskomplikowanych opowieści, oczekujących po oglądanych przez siebie obrazach efektownej i niezobowiązującej rozrywki.

Ma wszystkie cechy ponadczasowej opowieści. Niewątpliwy urok, genialny przekaz, interesujący świat przedstawiony, nawiązania do kultury i historycznych postaci oraz szatę, której nie powstydziłby się żadnej król - mowa oczywiście o oprawie graficznej.

Aby w pełni zrozumieć i docenić widowisko Spielberga trzeba po prostu kochać popkulturę, traktować ją jak swoją pasję, oddychać nią, zwyczajnie żyć.

Niejednoznaczny, emocjonalnie angażujący, piękny wizualnie, przewrotny i wyrywających się z okowów schematyczności film z gatunku science fiction, który wzbudzi w was multum przeróżnych uczuć oraz na moment odbierze z wrażenia głos.

To nad wyraz szalona jazda bez trzymanki, w której nie brakuje dynamicznych sekwencji akcji. Aż ciarki przechodzą po plecach. Od strony audiowizualnej nowa produkcja ze stajni DC jest bez zarzutu. Jaskrawe barwy kontrastują z odcieniami szarości oraz czerni. Widowisko jest równie brutalne i mroczne, co radosne i barwne, szczególnie gdy na ekranie pojawia się zwariowana Harley. Jeśli chodzi o samą akcję, to akrobatyczne popisy eksdziewczyny Klauna Księcia Zbrodni są zwyczajnie nieziemskie!

Po tym przeboju zatęsknicie za "obciachowym" oryginałem, który w wielu momentach może i był niezamierzenie zabawny, ale poziomem wykonania, podkładem dźwiękowym i aktorstwem bił na głowę nowe "cudowne dziecko" Marlona Wayansa wzbudzające jedynie złość, litość i poczucie zażenowania.

Jedna z tych produkcji, przy których po upływie zaledwie piętnastu minut zaczynasz spoglądać na zegarek, z utęsknieniem wyczekując końca projekcji.

Rozczarowuje zarówno jako adaptacja prozy Ricka Yanceya, jak i zwyczajny rozrywkowy film młodzieżowy o zabarwieniu romansowym.

Posiada naprawdę niezłe elementy, przede wszystkim świetne aktorstwo Jamesa Franco i Bryana Cranstona, a także ciekawy morał traktujący o akceptacji i dojrzewaniu, czy bystrą, końcową refleksję odnośnie życia. Jednakże nie sprawdza się praktycznie zupełnie jako komedia.

To nad wyraz szalona jazda bez trzymanki, w której nie brakuje dynamicznych sekwencji akcji. Aż ciarki przechodzą po plecach. Od strony audiowizualnej nowa produkcja ze stajni DC jest bez zarzutu. Jaskrawe barwy kontrastują z odcieniami szarości oraz czerni. Widowisko jest równie brutalne i mroczne, co radosne i barwne, szczególnie gdy na ekranie pojawia się zwariowana Harley. Jeśli chodzi o samą akcję, to akrobatyczne popisy eksdziewczyny Klauna Księcia Zbrodni są zwyczajnie nieziemskie!

W filmie urzekła mnie przede wszystkim pierwszoosobowa narracja. Enola na bieżąco komentuje dziejące się na ekranie wydarzania, niejednokrotnie burzy czwartą ścianę, nawiązując z widzami relację. Bohaterka uśmiecha się do obserwujących ją kinomanów, wymownymi spojrzenia zdradza irytację oraz w ciężkich momentach pyta o radę lub oczekuje wsparcia. Taki niecodzienny zabieg filmowy, wyzwala w widzach uczucie, jakby sami znajdowali się w centrum uwagi i byli aktywnymi uczestnikami obrazu.

Aby w pełni zrozumieć i docenić widowisko Spielberga trzeba po prostu kochać popkulturę, traktować ją jak swoją pasję, oddychać nią, zwyczajnie żyć.

Świetne kino rozrywkowe na wysokim poziomie, nie arcydzieło, które zrewolucjonizuje branżę filmową, jednak na pewno pozostanie na długo w pamięci kinomanów - bowiem proste historie o miłości i poświęceniu ciągle najlepiej chwytają za serce.

Przeładowany wątkami oraz pseudofilozoficznymi i psychologicznymi aspektami obraz, lecz mimo to zjadliwy i przyjemny dla oka.