Paddington w Peru

Urocze, zabawne i bardzo dobrze zrealizowane kino familijne o poszukiwaniu skarbów i rodziny.

Nie ukrywam, że należę do miłośników przygód Paddingotna. Zupełnie nie dziwi mnie, że dla Brytyjczyków to wręcz narodowy skarb. Już przed seansem wiedziałem, że recenzja, którą napisze będzie entuzjastyczna, no ale nie uprzedzajmy faktów.

Umówmy się... nie ujmuje mnie ta seria filmów. Rozumiem, że to familijna produkcja, gdzie postaci są przerysowane, dialogi przesłodzone a wszystkie niezgrabne sytuacje są niezgrabne z wiadomego powodu - muszą być niezgrabne :D. Ten film jest przyjemny dla oka, uszu, duszy. Można z Niego dużo wywnioskować i to chyba najlepsza recenzja tego filmu, że każdy coś z tego seansu wyniesie. Niemniej dla mnie to było zbyt dziecinne, zbyt kolorowe i nie potrafiłem wczuć się w seans.

Oryginał był świeższy, to trochę zbyt przewidywalne, Banderas gra to co zwykle. Co za pajac obsadził Makłowicza w roli Buchanana?

Jako dziecko byłam wielką fanką bajki o Paddingtonie, więc obawiałam się rozczarowania. Na szczęście moje wewnętrzne dziecko było zachwycone! Produkcja trzyma poziom – fabuła jest wciągająca, humor bawi zarówno dzieci, jak i dorosłych, a sam miś Paddington zachwyca swoim urokiem. To ciepła, pełna serca opowieść o rodzinie, akceptacji i życzliwości, ale posiada również swoją "mroczną" stronę. Film wzrusza, śmieszy i udowadnia, że klasyczne historie mogą zachować swój czar w nowej odsłonie.

Za mało Paddingtona w Pattingtonie. A peruwiańskie poszukiwanie skarbów szablonowe i mało zajmujące.