Są w najnowszym filmie Nolana momenty, które sprawią, że przez wasze ciało przebiegnie przyjemny dreszcz, a chwilami obraz w połączeniu z muzyką da Wam niemal sakralne odczucia. Niestety to wszystko za mało.

Naprawdę kosmiczne kino. Żadna tam wydmuszka, jak chcą hejterzy.

Najambitniejszy i niestety najgorszy obraz w jego dorobku. Wielkie chęci nie wystarczą, jeśli ogromny potencjał niszczony jest przez wady, które takiemu reżyserowi nawet nie przystoją.

Piękny i pusty w środku - to właśnie "Interstellar". Dziurawa niczym ser szwajcarski fabuła poprzetykana tonami patosu i chwalebnych poświęceń to bardzo poważne wady, których nie rekompensuje niezła obsada aktorska i dopracowane efekty specjalne.

Produkcja Nolana ma swoje wady, do których należą pewne błędy w przedstawianych prawach fizyki, a także brak solidnej i rozpoznawalnej porcji muzyki. To drobiazgi, które jednak sprawiają, że nadal niedoścignionym szczytem kunsztu reżysera pozostaje dla mnie Incepcja. Niemniej jednak, polecam Interstellar każdemu, kto oczekuje mądrego i dobrego kina.

Jest dziełem fenomenalnym, epickim i szalenie wciągającym.

Nie jest to może najlepszy film Nolana, ale po raz kolejny pokazuje, że jak mało kto darzy on wielkim szacunkiem i uwielbieniem sztukę filmową i każdy jej aspekt. Jego filmy to prawdziwa uczta dla oka i ucha, a jeżeli dodamy do tego niegłupią i wzruszającą historię, tak jak miało to miejsce w przypadku Interstellar, to wychodzi nam film prawie idealny.

Wymagający, niepozbawiony mankamentów, jednak bardzo ciekawy film, który zabawę w chowanego z kosmitami zamienił na zgłębianie ludzkich możliwości. Kto ma większe ambicje niż "Avatar" i "Faceci w czerni" powinien wyjść z kina zadowolony.

Jest najlepszy w tych momentach, gdy zapomina się o wydumanych aspiracjach twórcy i zdaje się po prostu kinem gatunkowym, rozgrywającym się gdzieś w odległej galaktyce. Nolana zgubiły jednak przerośnięte ambicje, które nie pozwoliły mu wykorzystać w opowiadanej historii potencjału rozrywkowego.

Jest piękną wydmuszką.

To jedyny w karierze Nolana obraz tętniący optymizmem, reżyser uczcił nawet ten artystyczny zwrot kilkoma żartami - warto odnotować, że te najlepsze pojawiają się w rozmowie z robotem.

To bardziej historia nieskrępowanej ojcowskiej miłości i pytania o człowieczeństwo niż space opera.

Świetne kino rozrywkowe na wysokim poziomie, nie arcydzieło, które zrewolucjonizuje branżę filmową, jednak na pewno pozostanie na długo w pamięci kinomanów - bowiem proste historie o miłości i poświęceniu ciągle najlepiej chwytają za serce.

Największe filmowe rozczarowanie od czasów drugiego "Matrixa".

Nawet więc gdyby Nolan poniósł klęskę intelektualną, uratowałby go warsztat reżyserski. Na szczęście jednak żadnej klęski nie poniósł. "Interstellar" cechuje niewinna prostota. Jak w operze, sięga do fundamentalnych emocji, by opowiedzieć o tym, co w człowieku trwałe i - najwyraźniej według reżysera - wspaniałe.

Nie wierzę w Interstellara. Najnowszy film Nolana jest nieskładnym zlepkiem motywów, gatunków, naukowych teorii i pseudofilozoficznych wywodów. To film bez serca, który pod płaszczykiem naukowości i specjalistycznego języka stara się swojego widza zachwycić.

W sytuacji gdy rozpatruję tę podróż pod kątem doświadczenia zmysłowego, a nie aspektów języka filmu i "pryzmatu dokonań", jestem w stanie się Interstellar zachwycić. Bo po wyjściu z kina poczułem wewnętrzny idyllizm, podbudowany wiarą w człowieka, wiarą w jego możliwości, a było to uczucie bardzo prawdziwe.

Dobry film, aż i zaledwie. Mam nadzieję jednak, że twórca Memento wróci do nieco skromniejszych projektów. Do ludzi, a nie ich emocji.

Stoję więc w rozkroku między docenieniem odwagi w penetracji czegoś nieznanego i rzadko widywanego w kinie w takiej - relatywnie - realistycznej konwencji, a irytacją konkretnymi rozwiązaniami fabularnymi, szczególnie w końcówce. Podsumowując - niespełniona obietnica i dlatego jednak rozczarowanie, choć trzymające w garści przez cały seans.

Interstellar jest zrobione z pasją, bije od niego twórcza fascynacja zarówno kinem science fiction, jak i samym kosmosem, traktowanym jako kolejna granica ludzkiego poznania. To nie jest jakiś tam kolejny wysoki budżet odklepany od szablonu, ku uciesze tłumu i producentów. Niestety, to wszystko nie wystarcza do tego, aby oddać widzowi film kompletny, wybitny czy chociażby niezapomniany.

O ile film jest mocno dopieszczony od strony wizualnej, o tyle twórcom scenariusza wyraźnie zabrakło inwencji. Pełno tu banałów i wytrychów słownych - dowiemy się m.in. że miłość przekracza czas i przestrzeń oraz, że każdy jeden homo sapiens potrzebuje drugiego, aby poprawnie funkcjonować.

Nie widzę żadnego powodu, abyście nie powinni wydać 30 złotych na bilet do iMaxa. 169 minut Interstellara jest na pewno warte tej ceny.

Pytanie, czy reżyser "Prestiżu" osiągnął prestiż reżysera "Odysei...", jest trudne i prawdopodobnie pozostanie bez odpowiedzi jeszcze przez wiele lat.

"Interstellar" to może i zręcznie zrealizowany pustak udający dzieło prawdziwie głębokie, ale w rezultacie ponadprzeciętnie atrakcyjne.

Wyszło nierówno, a sama warstwa naukowa i piękno wizualne, nie uratują filmu od uczucia rozczarowania.

Miałem niesamowite wysokie oczekiwania i choć nie wyszedłem z kina całkowicie spełniony, to jednak zadowolony, bo otrzymałem film, który próbuje wyjść poza ramy, pokazać coś, czego jeszcze świat nie widział, co w gruncie otrzymałem.

Oczekiwania były inne i po projekcji pozostaje niedosyt. Nie bez kozery wspomniałem na wstępie, aby zapiąć pasy - w trakcie seansu dłuższymi chwilami bardzo mocno trzęsie. Aż za bardzo.

Jeżeli zignorujecie patetyczne i sztucznie brzmiące dialogi członków międzygwiezdnej załogi i pozostaniecie odporni na niedorzeczność ostatnich kilkudziesięciu minut filmu, Interstellar zrobi na was ogromne wrażenie. To przecież wspaniała obsada, zupełnie nowe muzyczne wcielenie Hansa Zimmera i doskonałe zdjęcia Hoyte Van Hoytemy, dzięki któremu Nolan zupełnie nie odczuł braku Wally'ego Pfistera u swego boku.

Pomimo rozmaitych odwołań i nawiązań, wsparty znakomitą ekipą towarzyszącą mu po obu stronach kamery, Nolan stworzył film autonomiczny i udało mu się ponownie rozpalić ciekawość na temat tego, co kryje kosmos, a wydawałoby się, że, właśnie dzięki kinu, poznaliśmy już go od podszewki.

Można powiedzieć o "Interstellar", że na bezrybiu i tak ryba wśród SF. Nolan częściowo może rozczarować, jednak wiele scen oraz przed wszystkim ostatnie 45 minut to czysta poezja warsztatowa.