Bartosz Czartoryski
Krytyk
-
76recenzji
-
21ocen
-
11pozytywnych
-
10negatywnych
-
5.4średnia
-
52%pozytywnych
-
0.8odrębność
Gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
6.7
Serial Jones niełatwo polubić od pierwszego odcinka, lecz wypada dać mu szansę, jeśli nie dla magnetyzującego duetu Wever/Gleeson, to z uwagi na fakt, że jest to propozycja faktycznie oferująca inne doświadczenie niż lwia część telewizyjnej ramówki. Czyli wsiadać, drzwi zamykać.
-
8.3
Simon twardo prowadzi fabułę, trzymając się opowieści snutej na kartach powieści przez Rotha, nie mydląc oczu fałszywymi nadziejami. Gwiazdy na amerykańskiej fladze bledną jak przelęknione twarze.
-
?
Można niby sobie ponarzekać, że trzeba było to zrobić odważniej, pokombinować, lecz z drugiej strony dostaliśmy porządny cover, który udowadnia, że niektóre szlagiery nigdy się nie znudzą.
-
5
Pada ofiarą nie zawsze trafionych decyzji artystycznych, które, z braku innego słowa, sabotują samą opowieść. photo.title Bo jest tu nielicha fabuła i kiedy poskłada się to wszystko po seansie, film okazuje się sprawną opowieścią o ciężarze zrzuconym na barki kobiety, która powoli kruszeje, przytłoczona przeświadczeniem o zdradzie doznanej ze strony świata, ludzi, wiary i własnego ciała.
-
?
Rewolucji nie uświadczymy, obraz Nispela to nadal stary, dobry Piątek Trzynastego ze wszystkimi jego zaletami i wadami, z niezłymi obrazami mordów, z czerstwym humorem, z kilkoma parami nagich piersi, z postaciami, które zapominamy po seansie.
Najwyżej ocenione
-
8.3
Simon twardo prowadzi fabułę, trzymając się opowieści snutej na kartach powieści przez Rotha, nie mydląc oczu fałszywymi nadziejami. Gwiazdy na amerykańskiej fladze bledną jak przelęknione twarze.
-
7
Ogląda się chwilami z gulą w gardle, dlatego szkoda, że im bliżej końca seansu, tym usilniej Forster stara się te emocje rozchodzić. Lecz ewidentne braki scenariuszowe nie są zdolne rozproszyć magii roztaczanej przez Kubusia i spółkę, którzy mimo upływających lat nie zmienili się ani trochę.
-
7
Łatwo zarzucić opisywanemu tytułowi scenariuszową indolencję, lecz rachunek zysku i straty po przekalkulowaniu wychodzi na korzyść Won Shin-yeona. Podporządkowanie fabularnej zwartości dynamice opowiadania i karkołomnym fikołkom ostatecznie się opłaciło, choć niefrasobliwa nieszablonowość będzie łatwa do przetrawienia przez oko, lecz już niekoniecznie przez mózg.
-
7
Zbyt asekuracyjny, i to wtedy, kiedy Marvel może sobie pozwolić na ryzyko bez... ryzyka.
-
7
Sceny brutalne lub pełne napięcia okrasza radośnie niepasującą do przedstawionych wydarzeń ścieżką dźwiękową, a spokój rodzinnego ogniska bogatymi w detale porwaniami Arquímedesa.
Najniżej ocenione
-
2
Henson robi gorzej to, co inni - Peter Jackson czy Robert Zemeckis - zrobili już lepiej, epatując dowcipem ocierającym się o prymitywny humor klozetowy z kioskowej gazetki. Szkoda tego wysiłku włożonego przez prowadzone przez niego studio, można było te wszystkie środki spożytkować lepiej.
-
3
Zapowiada się jak kino survivalowe, gdzie bezkresne leśne ostępy okażą się klatką o grubych pniakach robiących za żelazne pręty, lecz ostatecznie wygląda niczym byle jaka krótkometrażówka, do której dokręcono niemal godzinę materiału.
-
3
Jedynym słusznym probierzem atrakcyjności podobnych produkcji jest oczywiście reakcja młodszej o ćwierć stulecia publiczności towarzyszącej zblazowanym krytykom podczas seansu - nie dla nas są pisane te żarty i żarciki, z wiekiem zaciera się odpowiednia perspektywa. Niestety, biorąc to pod uwagę, wciąż nie mam dobrych wieści. W kinie było cichutko od początku do końca.
-
3
Próżno tu szukać jakiegoś punktu zaczepienia, interesującego kontekstu, czy chociażby ciekawej roboty filmowej. Mówiąc krótko, "Polaroid" to kolejny horrorek z hollywoodzkiej sztancy.
-
3
Rozpada się, gdy staje w problematycznym rozkroku pomiędzy konstruowaniem sensacyjnej intrygi a niepotrzebną próbą zarysowania mechanizmu psychologii tłumu, wygenerowanego przez powszechność mediów społecznościowych.
Odrębnie ocenione
-
3
Rozpada się, gdy staje w problematycznym rozkroku pomiędzy konstruowaniem sensacyjnej intrygi a niepotrzebną próbą zarysowania mechanizmu psychologii tłumu, wygenerowanego przez powszechność mediów społecznościowych.
-
3
Próżno tu szukać jakiegoś punktu zaczepienia, interesującego kontekstu, czy chociażby ciekawej roboty filmowej. Mówiąc krótko, "Polaroid" to kolejny horrorek z hollywoodzkiej sztancy.
-
5
Pada ofiarą nie zawsze trafionych decyzji artystycznych, które, z braku innego słowa, sabotują samą opowieść. photo.title Bo jest tu nielicha fabuła i kiedy poskłada się to wszystko po seansie, film okazuje się sprawną opowieścią o ciężarze zrzuconym na barki kobiety, która powoli kruszeje, przytłoczona przeświadczeniem o zdradzie doznanej ze strony świata, ludzi, wiary i własnego ciała.
-
6
Cierpią na dwubiegunową przypadłość wynikającą z kwestii merkantylnych, bo materiału zarejestrowano na trzy odcinki serialu i wycięto z nich pełny metraż.
-
3
Jedynym słusznym probierzem atrakcyjności podobnych produkcji jest oczywiście reakcja młodszej o ćwierć stulecia publiczności towarzyszącej zblazowanym krytykom podczas seansu - nie dla nas są pisane te żarty i żarciki, z wiekiem zaciera się odpowiednia perspektywa. Niestety, biorąc to pod uwagę, wciąż nie mam dobrych wieści. W kinie było cichutko od początku do końca.
