Jest jedną z najlepszych - jak nie najlepszą! - ekranizacją gry komputerowej, jaka kiedykolwiek powstała. Jeśli nie jest to tylko wypadek przy pracy, to jestem spokojny o kolejne produkcje na podstawie gier PlayStation. Amerykańska platforma po raz kolejny udowodniła, że pod względem tworzenia seriali na najwyższym poziomie nie ma sobie równych.

Zamyka nas w kręgu powtórzeń i banałów, nie pozwala ani poczuć grozy końca, ani zadumać się nad życiem u kresu czasów.

Poza tym należą się jedynie pochwały za stworzenie niemalże doskonałej adaptacji gry komputerowej i myślę, że będzie to wzorzec, na którym będzie bazować niejedna przyszła produkcja. To jak z szacunkiem potraktowano tutaj materiał źródłowy, a jednocześnie wykazano się zrozumieniem kompletnie innego medium, jakim jest serial, zasługuje moim skromnym zdaniem na niejedną nagrodę.

Nie wątpię jednak, że The Last of Us okaże się fantastycznym serialem. Pomijając wszelkie rozważania i niepokoje związane ze standaryzacją mediów głównego nurtu, The Last of Us to po prostu dobrze opowiedziana, emocjonalnie przejmująca i tematycznie spójna historia. I jeśli - jak twierdzą osoby, które już widziały serial w całości - jest to historia wiernie i godnie przełożona na nowe medium, z pewnością zasługiwać będzie na docenienie.

Czujemy zagrożenie i czujemy świat, wiemy też jaki ciężar nosi i jaki ciężar będzie musiał dodatkowo wrzucić na barki Joel. Do tego dochodzi wspaniała realizacja, praca operatora. Nie przegapcie.

Po pierwszym odcinku zapowiada się, jak coś na co czekali wszyscy fani arcygenialnego pierwowzoru!

Trzeba przyznać, że serial The Last of Us idealnie rozbudowuje wątki z gier, dokładając swoje elementy oraz kolejne wątki, a jednocześnie zachowuje olbrzymią spójność z materiałem źródłowym. To nie jest stworzenie historii na nowo, a zabranie jej i dobudowanie różnych historii, które pozwolą nam bardziej zrozumieć świat.

Bo mimo niezrozumiałego dla mnie castingu dwójki głównych bohaterów, TLOU robi wiele rzeczy naprawdę, naprawdę dobrze.

Choć nigdy nie osiąga zawrotnego tempa, zawarty w dziewięciu odcinkach serial HBO ma więc wszystko, by odpowiednio cierpliwego widza wynagrodzić uczciwie zapracowanym finałem. Nawet jeżeli jego wydźwięk nie jest aż tak mocny jak w pierwowzorze, nie zmienia to faktu, że "The Last of Us" jest po dziełem przemyślanym od A do Z, dokładnie wiedzącym co chce opowiedzieć i konsekwentnie do tego celu zmierzającym.

Dbałość o szczegóły, jaką wykazali się showrunnerzy Neil Druckmann i Craig Mazin, sprawia, że serial przekracza oczekiwania związane z innymi adaptacjami gier wideo a The Last of Us oferuje jedne z najlepszych momentów w telewizji w ostatnich czasach.

Nie powinien być traktowany wyłącznie jako ilustracja zachowawczych trendów kulturowych. Jest na to zbyt dobrze zrobiony, a do tego zawiera ważne elementy progresywne.

Najlepszy z dotychczasowych oraz, w mojej skromnej opinii, jeden z najlepszych w całym sezonie. Co ciekawe, to właśnie epizod z udziałem Billa i Franka wprowadził, przynajmniej na razie, najwięcej nowości i modyfikacji względem oryginału. To piękna i smutna opowieść, której patronuje pewien utwór Lindy Ronstadt.

Nawet jeśli nie oglądacie całego serialu "The Last of Us", bo nie lubicie zombie ani gier, włączcie trzeci odcinek. Wybitny kawałek telewizji.

Pokazuje, jak robić serialowe adaptacje. To lekcja dla twórców "Wiedźmina".

HBO zrobiło coś niebywałego. The Last of Us Odcinek 1 udowadnia, że mamy do czynienia z niesamowicie wierną i bardzo inteligentnie rozwiniętą adaptacją tej niesamowitej gry. Bohaterowie, kreacja świata i rozmach robią kolosalne wrażenie.

Twórcy "The Last of Us" umiejącą zaskoczyć nieoczywistymi ruchami. Na razie daleko jest jeszcze od zachwytu, ale serial zdradza potencjał. Ale twórcy stąpają po cienkim lodzie - łatwo będzie im ugrzęznąć w schematach produkcji o zombie.

Jeśli Was ta historia nie wzruszy, to macie serce z kamienia. Ja płakałem jak bóbr.

Mówiąc wprost: udało się nic nie zepsuć. Nie udało się natomiast zaoferować czegoś nowego. Ktoś powie: to nie wystarczy. Ja powiem: od czegoś trzeba zacząć.

Jedna z najlepszych telewizyjnych premier ostatnich miesięcy.

Na całe szczęście serial Mazina i Druckmanna nie jest tylko odzwierciedleniem tamtej historii w stopniu 1 do 1. Niektórzy mogliby go nazwać lepszą wersją dzięki nowo dodanym rzeczom. Dla mnie na pewno to była niezwykle satysfakcjonująca historia od początku do końca pomimo nierównego tempa i miejscowej przewidywalności. Oglądałem ją z pełnym zaangażowaniem oraz zachwytem dla tego świetnie wykreowanego świata i utalentowanej obsady.

To serial z tyloma zaletami, że zasypują one szarą strefę. Warto poświęcić mu dziewięć godzin życia, nawet, jeśli jest się widzem nieznającym pierwowzoru.

Spełnienie marzeń każdego gracz o udanej ekranizacji gier.

To zarówno piękna, jak i przerażająca opowieść. Stanowi swego rodzaju hołd dla oryginału, ale nie porzuca własnej ścieżki kreatywności. Jedna z najlepszych adaptacji gier ostatnich lat.

Wzmożenie przy pierwszych odcinkach sugeruje, że mamy do czynienia z nową "Grą o tron", hitem dekad. Jednak, odkrywając kolejne epizody, wydaje się to mało prawdopodobne. Dostaliśmy przyzwoite dzieło, które ucieszy graczy, ale dla większości będzie po prostu jeszcze jedną głośną produkcją.

Nie tylko nie rozczarowało, nie tylko spełniło oczekiwania, ale wręcz je przebiło - i to na wszystkich poziomach.