Krzysztof Wdowik

Udana, trzymająca w napięciu produkcja. Nie nazwałbym go horrorem, a bardziej paranormalnym thrillerem i choć tak bardzo przypomina swoim dusznym klimatem czy pracą kamery Lśnienie, jest to całkowicie inny typ filmu.

Filmowy Aladyn to trochę taka książka z piękną, skórzaną okładką przyozdobioną szmaragdami, której treścią okazują się infantylne bajki spisane przez sześciolatków. To audiowizualna uczta, za którą posypią się nagrody, owszem. Fabularnie jednak już tak pięknie nie jest, bo miejscami można poczuć głębokie uczucie zażenowania lub - co gorsza - nieodpartą potrzebę drzemki.

Shyamalan zdecydowanie nie sprostał oczekiwaniom, jakie wzbudziło zakończenie Splita. Twórca Szóstego zmysłu miał doskonałą szansę, by wynieść kino superbohaterskie na wyżyny, stworzyć film mogący śmiało konkurować z Mrocznym Rycerzem, Watchmenami czy Sin City. Niestety, dobre wrażenie z początku filmu szybko zanika za sprawą irracjonalnej drugiej połówki.

Nie wprowadza żadnej rewolucji, lecz idzie dobrze utartymi ścieżkami kina familijnego. Może wzruszyć, może też wywołać uśmiech, ale niestety też w kilku momentach najzwyczajniej nudzi.

Wprowadza widza w trans, z którego ciężko wyjść długo po zakończonym seansie. Świeże i oryginalne spojrzenie na postapokalipsę, okraszone nutką grozy, napięcia i rodzinnego dramatu.

Nikt chyba nie spodziewał się po tej produkcji tak wysokiego poziomu. Spider-Man Uniwersum wysuwa się na prowadzenie w wyścigu o Oscara dla najlepszej animacji.

Niezwykle inteligentny komediodramat, przypominający nieco Kopciuszka w lekko zmodyfikowanej wersji. Skłania do refleksji, angażuje widza i, co jest prawdopodobnie największym komplement dla dziecka kinematografii, zostaje w głowie na dłuższy czas.

Udana, trzymająca w napięciu produkcja. Nie nazwałbym go horrorem, a bardziej paranormalnym thrillerem i choć tak bardzo przypomina swoim dusznym klimatem czy pracą kamery Lśnienie, jest to całkowicie inny typ filmu.

Zwiastun zapowiadał przyjemnego średniaka, ale to, co dostaliśmy w finalnym produkcie, przechodzi najśmielsze oczekiwania. Totalne zero, pod każdym, powtarzam i podkreślam - każdym względem.

Całość sprawia wrażenie, jakby scenarzystom starczyło pomysłu jedynie na wstęp i zakończenie, które w dodatku napisali w 5 minut, a następnych kilka lat zastanawiali się, co umieścić w środku filmu, zmieniając co jakiś czas koncepcję na ogólny charakter tej bajki.

Kolejne suche dowcipy i totalnie beznamiętna fabuła doprowadzają widza do stanu, z którego albo wychodzi z seansu, albo próbuje czymś zająć ręce, żeby nie zabić się z nudów.

Nie wprowadza żadnych innowacji czy świeżych pomysłów, swoim archaicznym stylem i miałką fabułą, przywodzi na myśl średnie komedie z przełomu wieków i daleko mu do czegoś jakościowego. Polski podtytuł tej części - Nokaut - ma więc tu niezwykle trafne, a zarazem smutne odzwierciedlenie.

Całkiem niezły film, mający potencjał na jeszcze lepszą część drugą. Jeśli możecie przymknąć oko na nadludzkie wyczyny Vina Diesla w Szybkich i Wściekłych, zróbcie to samo podczas tych niewielu przesadzonych scen w Diablo, a zapewniam, że będziecie się dobrze bawić.

Zdecydowanie wyróżnia się na tle tych wszystkich beznamiętnych horrorów, które zalewają kina w ostatnich latach. Warto dać mu szansę.

Całość sprawia wrażenie, jakby scenarzystom starczyło pomysłu jedynie na wstęp i zakończenie, które w dodatku napisali w 5 minut, a następnych kilka lat zastanawiali się, co umieścić w środku filmu, zmieniając co jakiś czas koncepcję na ogólny charakter tej bajki.

Zwiastun zapowiadał przyjemnego średniaka, ale to, co dostaliśmy w finalnym produkcie, przechodzi najśmielsze oczekiwania. Totalne zero, pod każdym, powtarzam i podkreślam - każdym względem.