Krzysztof Wdowik

Bardzo zwyczajna, przyjemna komedyjka familijna, pasująca do nurtu innych familijniaków, jak chociażby tegoroczna Wojna z dziadkiem. Ma kilka zabawnych motywów i celnych żartów, na których uśmiechnie się niejeden dorosły, ale niestety jest to w większości bardzo rodzinna produkcja, obfitująca w sporą ilość slapsticku najniższych lotów i powodujących mdłości motywów family-friendly.

To nic innego, jak kolejna, taka sama czekoladka z fabryki Marvela, tylko że w innym papierku, rozciągnięta dodatkowo do 160 minut metrażu.

Wszyscy święci New Jersey bez wątpienia znajdą w czołówce moich ulubionych filmów tego roku. Cholera, obejrzałem go już trzy razy, a czwarty seans jest tylko kwestią czasu. Chciałem historii w klimacie Rodziny Soprano i to właśnie dostałem.

Nie mogę w to uwierzyć. Nie dość, że pochłonąłem pierwszy sezon The Office PL w dwa dni, to... Jest mi mało. Kurde, ja wręcz jestem przybity, że muszę czekać na drugi sezon sam Bóg wie ile czasu!

Słowa nie opiszą tego, jak źle to wygląda. Na Boga, mamy 2021 rok. Pixar sprawia, że granica między animacją a realizmem się zaciera, a Warner Bross wypuszcza coś, co wygląda jak robota odwalona w paincie przez znudzonego psychofana Nocy Żywych Trupów. I jeszcze wołają za to kupę kasy.

Niektórzy przeżyją ten film bardziej, inni nieco mniej. Ja zostałem przez Ojca emocjonalnie zmiażdżony. Zmusił wręcz do zastanowienia się nad życiem. Ale, dosyć tego, porzućmy już poważny ton i rozważania na temat życia i śmierci, bo - przysięgam - jestem już o krok od rzucenia tu jakimś aforyzmem, a tego bym sobie nigdy nie wybaczył. The Father polecam każdemu, bez wyjątku. Najlepiej niech świadczy o nim to, że zmusił mnie do takiego uzewnętrzniania się w recenzji i rozmowy o uczuciach.

Wprowadza widza w trans, z którego ciężko wyjść długo po zakończonym seansie. Świeże i oryginalne spojrzenie na postapokalipsę, okraszone nutką grozy, napięcia i rodzinnego dramatu.

Nikt chyba nie spodziewał się po tej produkcji tak wysokiego poziomu. Spider-Man Uniwersum wysuwa się na prowadzenie w wyścigu o Oscara dla najlepszej animacji.

To jeden z lepszych dokumentów ostatnich lat. I wszyscy Ci, którzy tak jak ja umiłowali sobie największy hit tego zespołu - Take On Me - a nie wiedzą nawet, kto ten zespół tworzy czy skąd pochodzi - proszę, obejrzyjcie ten dokument. Najlepiej w kinie, z legalnego źródła. Zróbcie to w ramach podziękowania temu niesamowitemu zespołowi, za wszystkie miłe chwile spędzone przy akompaniamencie ich muzyki oraz te smutne chwile, w których ich kawałki dodawały wam otuchy.

Niezwykle inteligentny komediodramat, przypominający nieco Kopciuszka w lekko zmodyfikowanej wersji. Skłania do refleksji, angażuje widza i, co jest prawdopodobnie największym komplement dla dziecka kinematografii, zostaje w głowie na dłuższy czas.

Zwiastun zapowiadał przyjemnego średniaka, ale to, co dostaliśmy w finalnym produkcie, przechodzi najśmielsze oczekiwania. Totalne zero, pod każdym, powtarzam i podkreślam - każdym względem.

Słowa nie opiszą tego, jak źle to wygląda. Na Boga, mamy 2021 rok. Pixar sprawia, że granica między animacją a realizmem się zaciera, a Warner Bross wypuszcza coś, co wygląda jak robota odwalona w paincie przez znudzonego psychofana Nocy Żywych Trupów. I jeszcze wołają za to kupę kasy.

Całość sprawia wrażenie, jakby scenarzystom starczyło pomysłu jedynie na wstęp i zakończenie, które w dodatku napisali w 5 minut, a następnych kilka lat zastanawiali się, co umieścić w środku filmu, zmieniając co jakiś czas koncepcję na ogólny charakter tej bajki.

To film, którego w teorii potrzebował cały świat, szczególnie teraz, w tak ciężkich czasach. W praktyce, nie dostarczył on pokładanych w nim nadziei, zbytnio skupiając się na bardzo konkretnej gałęzi polityki. Cóż mogę rzec. Zamiast oglądać dwójkę, o wiele lepiej będzie, jeśli powtórzycie sobie część pierwszą, nawet kosztem obejrzenia występu bardzo dobrej Bakalovej. Wtedy przynajmniej Cohen nie był politycznym narzędziem i miał jaja, by śmiać się ze wszystkich, bez wyjątku.

W zasadzie nie ma zbytnio co recenzować. Film jest dokładnie taki, jaki można było przewidzieć. Głupi.

To film, którego w teorii potrzebował cały świat, szczególnie teraz, w tak ciężkich czasach. W praktyce, nie dostarczył on pokładanych w nim nadziei, zbytnio skupiając się na bardzo konkretnej gałęzi polityki. Cóż mogę rzec. Zamiast oglądać dwójkę, o wiele lepiej będzie, jeśli powtórzycie sobie część pierwszą, nawet kosztem obejrzenia występu bardzo dobrej Bakalovej. Wtedy przynajmniej Cohen nie był politycznym narzędziem i miał jaja, by śmiać się ze wszystkich, bez wyjątku.

Zdecydowanie wyróżnia się na tle tych wszystkich beznamiętnych horrorów, które zalewają kina w ostatnich latach. Warto dać mu szansę.

Całkiem niezły film, mający potencjał na jeszcze lepszą część drugą. Jeśli możecie przymknąć oko na nadludzkie wyczyny Vina Diesla w Szybkich i Wściekłych, zróbcie to samo podczas tych niewielu przesadzonych scen w Diablo, a zapewniam, że będziecie się dobrze bawić.

Jest tak bezdennie głupi, że nawet tych wepchniętych na siłę 30 muzycznych hitów ani też bardzo dobre aktorstwo go nie uratuje. Boli i irytuje, że Hollywood boi postawić się na coś oryginalnego i wszystko sprowadza do bezpiecznych, family-friendly schematów, wciskając przy okazji tu i ówdzie jakieś wspaniałe, szlachetne ideologie feminizmu czy męskiej toksyczności.