Obecność 3: Na rozkaz diabła

Solidna kontynuacja uznanej serii horrorów, utrzymująca poziom i klimat poprzedniczek. Konstrukcja fabularna odbiega nieco od starego schematu, zapewniając drobny powiew świeżości, ale Obecność pozostaje Obecnością, z wszelkimi zaletami i wadami tego faktu.

Okazuje się produkcją klasyczną, zrealizowaną z szacunkiem dla widzów, może niezbyt oryginalną, ale zrobioną starannie. Okazuje się, że owa staranność całkowicie wystarczy, żeby widza wciągnąć i zainteresować.

Film nadal "odrysowano" jakby od linijki, jest on równie odważny, jak ostatnie części warnerowskiego uniwersum. A to oznacza, że odważny po prostu nie jest - nie tak, jak modne dziś, art-house'owe straszaki w stylu "Lighthouse" czy remake'u "Suspirii". Dowodzi tego już sam ledwo liźnięty wątek sądowniczy.

Na film "Obecność 3: Na rozkaz diabła" spokojnie możecie wybrać się do kina, bo nie wzbudza on poczucia żenady czy straconego czasu. Jednak w naszym zestawieniu najlepszych horrorów 2021 roku raczej tej produkcji zabraknie.

Ostatecznie staje się filmem strawnym na tyle, by przy niewielkich oczekiwaniach, przejść przezeń bez większego bólu zębów. Odpowiadając jednak na pytanie postawione w leadzie: nie. Trzecia "Obecność" w formie takiej jak została nam zaprezentowana, bynajmniej nie okazała się rzeczą, bez której nie moglibyśmy żyć.

Ilość jump scarów nie pozwoliła na zmieszczenie na filmowej taśmie chwil postoju na zbudowanie napięcia, przygotowanie gruntu pod demona, czy co tam akurat jest w menu. Akcja pędzi na łeb na szyję i w przeciwieństwie do poprzednich części nie poznamy nawet dobrze głównej familii dramatu.

James Wan blisko dekadę temu udowodnił, że da się wykorzystać gatunkowe schematy i nakręcić trzymający w napięciu horror bez przekształcania ich albo podszywania ironią. O tym, że jest to sztuka niebywale trudna przekonać się można natomiast po seansie trzeciej - nakręconej przez Michaela Chavesa - części "Obecności", do bólu sztampowej i wtórnej, choć zjadliwej.

Jest najgorszą odsłoną serii. Nie jest to nawet udany film, który oprócz dobrej strony technicznej i przeniesienia widza do wczesnych lat 80., ma niewiele więcej do zaoferowania.

Całość przypomina mi crossover Scooby'ego Doo z Malanowski i Partnerzy. Niewiele tu horroru w horrorze, nawet jak na typowo popcornowy straszak. I jak Boga kocham, w jednej czy dwóch scenach ewidentnie widać, jak po wypowiedzeniu bardzo tandetnego dialogu, Wilson i Farmiga cisną bekę z tego, jak bardzo kiepski film kręcą.

Spragnieni strachu widzowie z pewnością polubią ten film, osobom bojaźliwym pewnie też się spodoba, ale pewnie na jednym seansie się zakończy. Mam jednak podejrzenie, że w naszym domu będzie to periodyczny element wieczoru kinowego. Powiem szczerze, że nawet mi to nie przeszkadza.

Choć filmy powinno się oceniać za to, czym są, a nie, czym chcielibyśmy, żeby były, to trudno mi uciec od wrażenia, że gdyby ten sam scenariusz trafił w ręce lepszego reżysera, to otrzymalibyśmy horrorową perełkę.