Dzieci się na niej wynudzą, a dorośli zaserwują sobie pranie mózgu - brak jakichkolwiek charakterystycznych elementów sprawia, że po wyjściu z sali w błyskawicznym tempie zapominamy czego właśnie byliśmy świadkami, ale może to i lepiej...

Emotki rozczarowują. Nie są ani ładne, ani głębokie, ani specjalnie śmieszne, brakuje w nich prawdziwych emocji.

Jeśli jesteś masochistą, to film idealny dla ciebie!

W swoich najlepszych momentach film przypomina tanią, odpustową, szkaradną estetycznie, pozbawioną krzty narracyjnego polotu, wyzutą z humoru, konstrukcyjnie niespójną, lichą dramaturgicznie, kiepsko sfastrygowaną, pstrokatą, koncepcyjnie miałką, nieskażoną głębszą myślą i powierzchowną frajdą, nudną jak flaki z olejem, niezamierzoną parodię "W głowie się nie mieści" studia Pixar.

Kolejne suche dowcipy i totalnie beznamiętna fabuła doprowadzają widza do stanu, z którego albo wychodzi z seansu, albo próbuje czymś zająć ręce, żeby nie zabić się z nudów.

Bardziej niż pełnoprawny film przypominają pełnometrażowy product placement i co najwyżej lekko trącają poprzeczkę zawieszoną przez wcześniejsze, poruszające, mądre i angażujące produkcje familijne.

Emotki można potraktować jako antyutopię kinematografii przejętej przez deweloperów darmowych gier mobilnych. Fabuła szybko przestała mieć znaczenie, bohaterowie nieustannie stroili głupie miny, a w miejsce jakiejkolwiek zawartości pojawiły się niemożliwe do pominięcia reklamy.

Jeśli miałbym opisać tę animacje jej własną "bronią", to w przypadku "Emotki: Film" musiałbym niestety użyć poop emoji.

Kiepska animacja, może nie najgorsza, jaką miałam okazję oglądać, jednak brak jej dopracowanego scenariusza.

Myślę, że dorosły widz będzie się na seansie nudził. Dobre tłumaczenie i chwytliwe gry słowne cieszą, ale to zdecydowanie za mało, by nas zaabsorbować.

Schematyczny, wtórny i zupełnie nieśmieszny.

Pozbawiona choć odrobiny polotu filmów o LEGO pełnometrażowa reklama, nie siląca się na nic prócz zajęcie czasu niewymagającym widzom i wyłudzenie pieniędzy za gadżety.

"Emotki" obrażają inteligencję tego starszego widza, ale przede wszystkim tego młodszego. Jeśli chcecie sobie zrobić z mózgu papkę, to idźcie na ten film.

Ciężka do zdefiniowania pozycja, która pogrąża się z każdą minutą. Animacja pełna złych i gorszych momentów, zdecydowanie nieodpowiednich, bo niezrozumiałych, dla młodych widzów.

Rzeczywiście oparcie fabuły na buźkach z telefonu wydaje się absurdalne, ale też sporo mówi o współczesności. Może więc zamiast odwracać się tyłem z faryzeuszowskim oburzeniem, że oto sięgnęliśmy dna, lepiej przyznać się do bycia częścią świata emotek.

Chyba najsłabsza amerykańska animacja ostatnich lat.

Jeśli wersja oryginalna posiada jakieś zabawne dialogi, to zostały one zatracone podczas tłumaczenia na język polski albo zabite przez rodzimy dubbing. Trudno tu znaleźć jakikolwiek trafiony żart.

Fabularny mętlik, starający się udowodnić, że niesie za sobą więcej treści, niż lokowanych produktów - nic bardziej mylnego.

W "Emotkach: Film" reklama zastąpiła fabułę, a wtórność oryginalność pierwotnego konceptu. Innymi słowy wyszedł kit.

Wbrew bohaterom animacji Tony'ego Leondisa, produkcja ta wzbudza w odbiorcy zdecydowanie za mało emocji. Bezpłciowa historia bez krzty dobrego żartu zmęczy zarówno widza, który oczekiwał hitu na miarę "W głowie się nie mieści", jak i fana czarnego humoru "Sausage Party".

Wbrew polskiemu tytułowi zdecydowanie bardziej przypominają nachalną reklamę niż produkcję kinową.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio widziałem tak przeciętną bajkę. Całkiem ładnie zrealizowaną, ale jednocześnie tak nawiną, trochę nudną, męczącą i niemądrą.

Czy "Emotki. Film" to najgorsza animacja w historii? Nie, jest na to zbyt nudny i nijaki. Miewa przebłyski, jednak zbyt rzadko, a charakter praktycznie zniknął na początku produkcji. To tylko produkt, który nie wie dla kogo chce być.