Ojciec

Musiałem po seansie ochłonąć.Nie potrafiłem zebrać swoich myśli,tego co przeżyłem po pojawieniu się napisów końcowych.Film ten to dzieło bardzo skondensowane,intymne,urzekająco inne.Oglądając trzeba mocno zaangażować się w seans,bo tak samo jak główny bohater,łatwo można popaść w zakłopotanie i niezrozumienie sytuacji w jakiej się znajdujemy.Hopkins używa siebie jak instrumentu,niezwykle rozstrojonego,zagubionego w swoich myślach,uczuciach,dźwiękach,wizji wspomnień i teraźniejszości.Zatyka widza

Świetnie ukazany wgląd w umysł osoby z demencją i kapitalna rola Hopkinsa. Kameralny dramat, który przeraża bardziej niż niejeden horror.

Horror, który wyciska łzy. Dramat ubrany w taką formę, że przygnębia i dotyka nawet wtedy, gdy nie mówi kompletnie nic. Zresztą jak już mówi dużo, to zawsze z sensem. Świetnie wyreżyserowany film, czuć każdą emocję, każde spojrzenie. A genialna struktura narracji to osobna kwestia do analizy. Film, którego seans powinien być obligatoryjny. Hopkins gra chyba swoje opus magnum.

Zupełnie inny niż się spodziewałem. To wciąż intymna historia o pogłębiającej się chorobie i relacji ojca z córką, ale poprowadzona niczym najlepszy dreszczowiec. Zaskakujący, niejednoznaczny, przytłaczający i momentami naprawdę przerażający. Wspaniały Hopkins nie grał, a stał się tą postacią.

Spodziewałem się historii tak nieoryginalnej jak tytuł, ale perspektywa sprawia, że to całkiem świeży film, przerażający i smutny. Oczywiście genialny Hopkins.

Musiałem po seansie ochłonąć.Nie potrafiłem zebrać swoich myśli,tego co przeżyłem po pojawieniu się napisów końcowych.Film ten to dzieło bardzo skondensowane,intymne,urzekająco inne.Oglądając trzeba mocno zaangażować się w seans,bo tak samo jak główny bohater,łatwo można popaść w zakłopotanie i niezrozumienie sytuacji w jakiej się znajdujemy.Hopkins używa siebie jak instrumentu,niezwykle rozstrojonego,zagubionego w swoich myślach,uczuciach,dźwiękach,wizji wspomnień i teraźniejszości.Zatyka widza

Świetnie ukazany wgląd w umysł osoby z demencją i kapitalna rola Hopkinsa. Kameralny dramat, który przeraża bardziej niż niejeden horror.

Zupełnie inny niż się spodziewałem. To wciąż intymna historia o pogłębiającej się chorobie i relacji ojca z córką, ale poprowadzona niczym najlepszy dreszczowiec. Zaskakujący, niejednoznaczny, przytłaczający i momentami naprawdę przerażający. Wspaniały Hopkins nie grał, a stał się tą postacią.

Popis aktorskiego duetu Hopkins - Colman. Brawurowo zagrany dramat, który dezorientuje widza, pozwalając zobaczyć świat z perspektywy tytułowego ojca.

Horror, który wyciska łzy. Dramat ubrany w taką formę, że przygnębia i dotyka nawet wtedy, gdy nie mówi kompletnie nic. Zresztą jak już mówi dużo, to zawsze z sensem. Świetnie wyreżyserowany film, czuć każdą emocję, każde spojrzenie. A genialna struktura narracji to osobna kwestia do analizy. Film, którego seans powinien być obligatoryjny. Hopkins gra chyba swoje opus magnum.

Kameralne, wręcz intymne spojrzenie na stopniowo zachodzący proces demencji, pełne szacunku dla chorego, gdzie ściany najbardziej przestronnego mieszkania są niczym ciasne i poplątane korytarze własnego umysłu - łatwo więc o zagubienie oraz niepokój, nie tylko u bohatera Hopkinsa.

Popis aktorskiego duetu Hopkins - Colman. Brawurowo zagrany dramat, który dezorientuje widza, pozwalając zobaczyć świat z perspektywy tytułowego ojca.

Spectakularne aktorstwo,rewelacyjny scenariusz,dobre zdjęcia i klimat troche klaustrofobiczny.Historia która daje do myslecia i zostaje z tobą dlugo po seansie.

Porażający rozpad układu pamięci w umyśle ogarniętym demencją. Zaburzenie natury poznawczej czasu i przestrzeni. Nikt nie zagrałby tego lepiej niż Hopkins.

Świetnie ukazany wgląd w umysł osoby z demencją i kapitalna rola Hopkinsa. Kameralny dramat, który przeraża bardziej niż niejeden horror.