Diablo. Wyścig o wszystko

Warto powiedzieć stanowcze nie skrytym grabarzom rodzimego kina, wciskającym widzom zatęchłe ochłapy. W przypadku Diablo nie można mówić nawet o zmarnowanym potencjale, ponieważ ten film takowego nigdy nie miał.

Schematyczny scenariusz, obowiązkowy wątek miłosny, przeszarżowane role gangsterów i sensacyjny wątek pełen strzelanin i dość kiepskich wybuchów - to wszystko tu jest i wymagałoby poprawy. Jednocześnie jest tu również prosta, ale angażująca historia sympatycznego bohatera, który walcząc o zdrowie siostry będzie zmuszony stawić czoła wielu niebezpieczeństwom.

Nieźle sprawdza się jako guilty pleasure. Nie jest specjalnie nudny i bywa niezamierzenie zabawny. Jednak to dalej półka wyżej niż produkcje Patryka Vegi, bo film sobie nie rości praw do czegoś więcej niż do rozrywki.

Jeśli już na siłę doszukiwać się w "Diablo" pozytywów, można je odnaleźć w mniej lub bardziej epizodycznych rolach tercetu Bogusław Linda, Cezary Żak i Cezary Pazura. Widz ma jednak wrażenie, że zostali oni upchnięci w kompletnie niepasującej do nich produkcji, właśnie po to, by okrasić tę filmową beczkę dziegciu łyżką miodu. Niestety, to absolutnie nie wystarczyło, by odkręcić koszmarny wydźwięk produkcji Otłowskiego.

Takiego rodzimego filmu ze świecą szukać, dlatego - mimo kilku słabszych elementów - całość tego wyścigowego kina akcji po prostu musi się spodobać wielbicielom mocarnych silników, palenia gumy i potrzeby prędkości.

Nie chce mi się więcej pisać o tym tytule, bo zwyczajnie nie ma o czym. Kompletnie nic tu nie działa, aktorstwo nie istnieje, zaś realizacja woła zwyczajnie o pomstę do nieba. Barbarzyństwo niewyobrażalne.

Całkiem niezły film, mający potencjał na jeszcze lepszą część drugą. Jeśli możecie przymknąć oko na nadludzkie wyczyny Vina Diesla w Szybkich i Wściekłych, zróbcie to samo podczas tych niewielu przesadzonych scen w Diablo, a zapewniam, że będziecie się dobrze bawić.

Mimo udziału gwiazd i niewątpliwie sporych ambicji powstał film słaby. Co najwyżej kandydat na bardzo guilty pleasure.

Wiele filmów o niczym naraz i na oparach.

Jest tym, czego można było oczekiwać: straszliwym gniotem, który niestety ma szansę mieć kontynuację.

Niestety twórcy nie postarali się o to, by tym wyścigom dać lepsze podłoże w które mogłyby się lepiej wkręcić widza. A tak sam montaż, choć całkiem znośny, jest jednym z niewielu elementów, który twórcom filmu wyszedł. Dalej jest już niestety tylko jazda pod górkę z narastającym coraz większym zniecierpliwieniem.

Po szumnych deklaracjach o polskiej odsłonie "Szybkich i wściekłych" przyda się redukcja biegów i zimny prysznic. Projekt Michała Otłowskiego, choć odważny i poniekąd innowacyjny na naszym rynku, jest mocno wybrakowany i zatankowany zbyt małą ilością paliwa, by mówić o rewolucji w polskim kinie akcji.

Producenci są diablo pewni siebie, skoro w finale otwierają furtkę do kolejnej części. Myślę jednak, że zamiast planować od razu całą serię, mogli się skupić na nakręceniu jednego przyzwoitego filmu.

Choć reżyser Michał Otłowski zna się na gatunku, tym razem nie udało mu się zapanować nad proporcją gatunkowego grochu i kapusty. W efekcie "Diablo..." jest niespójny, bo jednocześnie chce naśladować rzeczywistość, jak i się od niej odrywać.

Większe i autentyczniejsze emocje oraz wiarygodność prowokuje animacja Dinsey'a i Pixara Auta. Mimo, że samochody, tam się porozumiewają to są mniej sztywne, niż tutaj bohaterowie z krwi i kości. Obawiam się, że dopóki udałoby się znaleźć pozytywne aspekty tego filmu, powstanie już jego druga część.

Nie dziwię się, że przed połową seansu z sali ewakuowało się pięć osób - czyli połowa stawki, jaka stanęła na starcie. Już wyjazd z parkingu galerii handlowej zapewnił im pewnie więcej radochy.

Koncertowo zmarnowany potencjał opowiedzenia o arcyciekawym świecie nocnych wyścigów i tuningowego podziemia. Tam są emocje, tam jest rap i zapewne interesujące historie, ale zamiast tego twórcy dali nam naiwną, głupią i nudną parakryminalną historyjkę. Jest to oczywiście momentami ładne dla oka, ale to samo oko pod koniec będzie bardzo boleć widząc tyle iście żenujących scen.

Nic w tym scenariuszu nie trzyma się kupy. Jest on pełen dziur i głupstw. Jakby jedynym celem powstania tego filmu była reklama luksusowych sportowych samochodów.