Buzz Astral

Choć z początku Buzz Astral mienił mi się jako zwyczajne zarabianie na sławie Toy Story, tak po seansie muszę przyznać, że broni się jako samodzielny film. Nie będzie to zapewne produkcja, którą postawimy obok takich klasyków jak Iniemamocni, Ratatuj czy - nomen omen - Toy Story właśnie, ale ma szanse zostać kochaną przez widownię serią, zapewniającą sporo akcji i masę humoru, a także zgrabnie przemycane pomiędzy tymi dwoma aspektami życiowe nauki.

Pixar znów pokazał, że nie ma sobie równych, jeśli chodzi o filmy animowane. Miałem pewne obawy, czy "Buzz Astral" będzie w stanie dorównać serii, z której się wywodzi, ale po seansie mogę z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że stoi na tej samej półce. Jest to produkcja z jednej strony inna, z drugiej - bardzo znajoma.

Animacji nie można nazwać porażką Pixara, ale z pewnością zabrakło czaru i uroku poprzednich produkcji studia. Z tym że należy pamiętać, że Buzz wypłynął na szersze niż dotychczas wody i byłoby szkoda, aby przeciętny wynik finansowy zniechęcił włodarzy wytwórni do dalszego eksperymentowania

Zróbmy film, żeby sprzedać kilka modeli zabawek. Ale dołóżmy do niego jakieś fobie, obsesje i niepewności siebie, żeby było bardziej głęboko.

W pełni rozumiem czemu Buzz Astral jest ulubioną bajką Andy'ego z Toy Story. Ma wszystko, co powinna mieć dobra animacja: dobrze skonstruowaną fabułę, nietuzinkowych bohaterów oraz niegłupi morał i przesłanie. A to wszystko podlane kosmiczno-przygodowym sosem.

Świetny przykład na to, jak można rozszerzyć uniwersum popularnej serii, wnosząc jednocześnie świeżość i unikając wrażenia odcinania kuponów.

Na tle całej masy animacji zalewających polskie kina, tych wszystkich Fok kontra rekinów, Zająców Maksów czy rozmaitych opowieści o jeżykach, Buzz Astral autentycznie błyszczy. To dobry film z uroczym Koteksem, ale z całą pewnością kolejny dowód delikatnej obniżki formy Pixara.

Dobry i miejscami wręcz uroczy film. Ale tylko tyle. Pixar sam jest sobie winien, bo przyzwyczaił nas w swoich filmach do emocjonalnego rollercoastera. Gdy więc tym razem dostaliśmy zwyczajną przygodówkę z elementami humorystycznymi, możemy czuć lekki niedosyt.

Trochę mi szkoda, że po tak wyróżniającym się "To nie wypanda", dostaliśmy bardzo nijakiego "Buzza Astrala".

Obraz nie budzi żadnych pozytywnych emocji i nigdy nie powinien był trafić na wielki ekran. Jeśli Pixar ma robić podobne gnioty, może niech lepiej zostanie na Disney+.

Poruszający, zabawny, ściśle rozrywkowy, naigrywający się z pompatyczności kina science fiction końca XX wieku film, który rzuca nowe światło na dobrze znaną postać z kompleksem bohatera, ale na całe szczęście gotową na zmiany.

Może nie odkrywa koła na nowo i nie musi zapisać się w filmografii Pixara jako coś nadzwyczajnego, ale dobrze wiedzieć, że studio potrafi utrzymać poziom własnych produkcji. Z tego powodu na każdy kolejny seans będzie się można wybrać bez obaw i z nastawieniem na świetną historię i film dopracowany do każdego detalu pod każdym względem technicznym.