Różowe lata 90.

Może to przez moją urazę do produkcji Netflixa, ale patrząc na ich dokonania na przestrzeni lat oraz kierunek, w którym poszło Hollywood, myślę, że wyprodukowanie średniaka na znanej licencji można rozpatrywać w kategorii sukcesu.

"Różowe lata 90." garściami czerpią z dorobku swojego poprzednika, ale potrafią zaskoczyć przy tym swoimi własnymi, całkiem udanymi pomysłami. Młodzi aktorzy nie zawsze stają na wysokości zadania, ale wspomagani starą gwardią sprawiają, że to i tak komedia godna polecenia fanom oryginału.

Zaskakująco udany powrót po latach. Z wielką przyjemnością ogląda się Kitty i Reda będących w wyśmienitej formie!

Wydaje mi się, że dla kogoś, kto jest fanem serialu Różowe lata 70. zabawa będzie całkiem niezła, a spotkanie ze starymi przyjaciółmi będzie bardzo miłe. Jeśli jednak ktoś nie oglądał oryginalnego serialu albo on go nie zachwycił, to ta produkcja będzie zwykłym lekko nudnawym przeciętniakiem.

Fani serii powinni być zadowoleni. Jest szansa, że serial zdobędzie też nowych wielbicieli. Być może z ciekawości sięgną oni również i po wcześniejszy tytuł.

Decyzja o zamówieniu drugiego sezonu serialu była dla mnie pewnym szokiem - w końcu nowa odsłona Różowych Lat nie przekona raczej do siebie osób niezapoznanych z oryginałem, a ci wodzeni nostalgią będą je oglądać tylko dla epizodycznych występów postaci z przeszłości. Najlepiej podsumowuje to fakt, że aby opisać Różowe Lata 90. jednym wyrazem, wystarczy sięgnąć po znane wszystkim fanom oryginału powiedzenie Kelso - Skwara!