Bartłomiej Rusek

To bardzo poprawnie zrealizowany film akcji. Nie uniknął przy tym nielicznych błędów, jednak wciąż powinien trafić zarówno do zagorzałych zwolenników filmów z Connerym, jak i fanów Casino Royale czy Skyfall. W ogólnym rozrachunku jednak, Cary Joji Fukanaga wraz z Phoebe Waller-Bridge podołali wyzwaniu, w znakomity sposób kończąc pewną epokę w historii agenta 007.

Bardzo interesująca propozycja filmowa, będąca dramatem z elementami komediowymi. Yuki Tanada łączy kino drogi z ciekawie przedstawionym obrazem dojrzewania młodej kobiety, nie unikając przy tym jednocześnie pokazywania typowych dla tego stanu problemów i rozterek.

Powinien przypaść do gustu każdemu, kto nie liczy jedynie na nieangażujące widza sceny akcji. Tutaj mamy bowiem do czynienia przede wszystkim z interesującymi dialogami, dopełnianymi całą resztą, w tym również sporadycznymi scenami akcji. Przede wszystkim jest to sprawne połączenie komedii i dramatu w nietypowym kinie drogi, które jednak nie ustrzegło się wad.

Ciekawie skonstruowany i dość dobrze poprowadzony film. Niestety, zabrakło tu właściwej, wciągającej fabuły, która potrafiłaby należycie zaangażować widza.

To produkcja, której zdecydowanie najlepszym fragmentem jest pełna dobrze odegranych emocji i ludzkiej tragedii, nietypowa rozmowa, składająca się w zasadzie z monologów dwóch osób, niezrozumianych przez rozmówcę. Wciąż uważam, że dla tego pojedynczego fragmentu, mimo całej reszty, warto dać szansę produkcji Pauli Markovitch.

Po obejrzeniu produkcji Timo Veltkampa na długo po seansie wciąż rozmyślałem nad tym, co się działo na ekranie i chętnie wracałem do niektórych scen, a zakończenia De Nobelprijswinnaar długo nie będę w stanie zapomnieć.

Ta mroczna, epicka produkcja zdecydowanie trafiła w moje gusta. Przed seansem byłem pełen oczekiwań, które zostały w zupełności spełnione.

To jedna z tych historii, które niosą oczywisty, wręcz uniwersalny przekaz. Podkreśla między innymi wartość relacji rodzinnych. Jest ona jednak utrzymana w ładnej oprawie audiowizualnej, z nienachalnym poczuciem humoru, a także w dość lekkiej i bardzo przyjemnie skonstruowanej konwencji sci-fi.

Outsider, jako jedna z najważniejszych słoweńskich produkcji filmowych, znakomicie uchwycił nastroje młodego pokolenia, które potrzebowało zmian, a potrzebę tę uzewnętrzniało buntując się przeciwko reżimowi.

Nie ma tu żadnych wizualnych wodotrysków czy dramatycznych zwrotów akcji. Mimo tego, produkcja ta wciągnęła mnie bardziej niż większość oglądanych ostatnimi czasy filmów sensacyjnych. Zariczny pokazuje życie takim, jakie właśnie jest, a całość podkreśla bardzo prostą, idealnie pasującą do filmu ścieżką dźwiękową. I to te właśnie proste rzeczy, widoczne w filmie, najbardziej do mnie trafiły.

W filmowym Artemisie Fowlu właściwie nic nie wyszło tak, jak powinno. Jakość produkcji przypomina fanowski projekt z Youtube'a, a najlepsze jej elementy wypadają co najwyżej przeciętnie.

To po prostu bardzo słaba produkcja, której seansu nie mogę z czystym sumieniem polecić absolutnie nikomu. To komedia, która niczym nie śmieszy, a momentami wręcz brzydzi i odpycha swoim poczuciem humoru.

Amatorsko zrealizowana, słabo zagrana, nieśmieszna satyra, która najprawdopodobniej nie trafi nawet do osób o niewyrafinowanym guście komediowym.

Jest po prostu słabą, nieudolną parodią American Pie, której nie ratuje nawet świetna ścieżka dźwiękowa.

Nieumiejętnie wykreowana, przewidywalna intryga to coś, co może pogrzebać każdy thriller. Tak było i w tym przypadku, a niską jakość filmu podkreśla często nieprzekonujące aktorstwo i irytująca ścieżka dźwiękowa.

Mimo nieco rozczarowujących swoim absurdem niektórych scen, Wszyscy moi przyjaciele nie żyją to film, który zdecydowanie mogę polecić każdemu, kto oczekuje mocnej, czarnej komedii. Prawdopodobnie czegoś takiego nie widziałem jak dotąd w żadnym polskim filmie. To mieszanina dramatu i komedii, w stylu zahaczającym momentami o kamp. A wszystko to w krwawej oprawie, ze świetnym zapleczem technicznym i masą intertekstualnych nawiązań.

Nie jestem w stanie tego polecić nikomu, kto szanuje swój czas. Można go przecież przeznaczyć, aby obejrzeć wymienione przeze mnie w recenzji produkcje, z których Daybreak czerpie, nie tracąc nerwów na sam serial.

Amatorsko zrealizowana, słabo zagrana, nieśmieszna satyra, która najprawdopodobniej nie trafi nawet do osób o niewyrafinowanym guście komediowym.

To przede wszystkim nieśmieszna produkcja, a to najgorsze, co można zarzucić komedii. Dean Craig nie wykorzystał nawet odrobiny sporego potencjału, wynikającego z przedstawianej w filmie losowości wydarzeń.

W filmowym Artemisie Fowlu właściwie nic nie wyszło tak, jak powinno. Jakość produkcji przypomina fanowski projekt z Youtube'a, a najlepsze jej elementy wypadają co najwyżej przeciętnie.