Doktor Dolittle

Na "Doktora Dolittle" nie należy zatem iść z wygórowanymi oczekiwaniami. W żaden sposób nie przekracza przyjętych ram, ale wypełnia je sympatyczną rozrywką. Pozwala się pośmiać, raz czy drugi wciąga dynamiczną akcją, cieszy obecnością gwiazd w obsadzie - i ludzi, i w rolach zwierząt.

Niedostatki scenariusza rekompensuje w tym przypadku dobra gra aktorska, muzyka, humor i piękne kadry.

Jestem pewien, że film Stephena Gaghana przypadnie do gustu najmłodszym i do nich w sumie jest kierowany. Starsi właściwie dostaną tylko niesamowicie gwiazdorską obsadę podkładającą głosy pod zwierzaki.

To propozycja przede wszystkim dla najmłodszych, choć i oni w połowie filmu prawdopodobnie poczują znudzenie. Reszta widzów skupi się na plejadzie mówiących głosem gwiazd zwierząt, dostrzegając przy tym liczne problemy techniczne filmu.

Szkoda, że sami twórcy nie wiedzieli chyba, czy chcą zrobić coś więcej niż prostą rozrywkę dla dzieci. Przepracowanie żałoby zupełnie nie wybrzmiewa, a jako opowieść o grupie outsiderów odnajdujących wspólny język Doktor Dolittle działał chyba jedynie na papierze.

W nawigowaniu między obłędem, jakim jest tempo tegoż filmu, pomaga to, że wewnątrz narracyjnego rauszu i realizacyjnych niewypałów bije pewne serce i wyzierają pewne emocje, które raz po raz udaje się "Dolittle'owi" skutecznie przekazać.

To piękna opowieść - zwłaszcza dla młodszych widzów - o tym, że naturę trzeba szanować, zwierzęta mądrze kochać, a w każdej istocie znaleźć pierwiastek życia, któremu należny jest przynajmniej elementarny szacunek. Święty Franciszek byłby pierwszym widzem tego filmu. I nawet jeśli czasem po prostu nudziłby się na przewidywalnej opowieści, to z kina wyszedłby podbudowany.

Studio Universal już drugi raz w tym roku zalicza totalny flop. Śpiewające Koty nie wydrapały sobie ani dobrych recenzji, ani odpowiednich pieniędzy. I niestety, kolejnym ciosem jest Doktor Dolittle, który spotkał się z bardzo podobnymi problemami.

W "Doktorze Dolittle" atrakcja goni atrakcję. Twórcy bez przerwy podkręcają tempo, ale nic z tego nie wynika. Nie ma jednak zaskoczeń, bo patrząc na historię powstawania filmu, można było się tego spodziewać.

Stanowi jednak może i nie do końca udaną, ale na niezobowiązującą i całkiem przyjemną rozrywkę dla całej rodziny. Tylko tyle i aż tyle.

Kiepska, pretekstowa fabuła, brak poczucia przeżywania przygody, widoczne gołym okiem produkcyjne problemy i ogólna nuda, pogrążyły nowym film o doktorze Dolittle.

Prezentuje poziom kreskówkowy. Gdyby film był animacją, z pewnością celniej trafiłby w odpowiedniego widza. Kino familijne bez wyrazu i charakteru, z wieloma problemami zarówno na płaszczyźnie fabularnej, jak i technicznej. Widzowie do 12. roku życia z pewnością będą wniebowzięci, ale przecież tajemnicą poliszynela jest fakt, że dzieci z kina zawsze wychodzą zadowolone - niezależnie czy oglądają Toy Story, czy dziwactwa pokroju Panda i Banda.

Doktor Dolittle to taki fajerwerk. Efektowny w momencie eksplozji, ale po chwili nie ma już po nim śladu...

Wyraźnie przeterminowana przygoda nieudolnie ciągnięta przez zmęczonego blockbusterami aktora.

Spodoba się chyba tylko najmłodszym widzom.

Przelotna jak wiatr opowieść, która mi się szczególnie nużyła i dłużyła. Do przygody do której nie zamierzam szybko wracać.

Film dla najmłodszych. Dorośli, zwłaszcza na drugiej części produkcji, będą dotleniać mózg ziewaniem i zerkać na zegarek. Nawet Robert Downey Jr. i inne znane nazwiska nie ciągną tego tytułu do góry.

Przede wszystkim więc męczy i nudzi. W przypadku produkcji przygodowej dla całej rodziny są to grzechy ciężkie, których nie równoważy ani fajna obsada, ani interesujące pomysły wyjściowe.

Ogółem, film zdecydowanie dla dzieci, rodzic może popodziwiać wyżej wspominaną malowniczość, jak również melancholijną urodę Roberta Downeya jra, a w wersji oryginalnej - posłuchać głosów Emmy Thompson, Toma Hollanda, Ramiego Maleka, Ralpha Fiennesa i paru jeszcze innych gwiazd.