Adam Lewandowski

Twórcy nie tylko powtórzyli błędy popełnione w "Disco Polo" - w postmodernistycznym amoku rozwinęli je jeszcze bardziej. W dodatku zamiast bezpretensjonalnej zabawy próbują rysować analogie do współczesnej sytuacji polityczno-społecznej. Obraz wyreżyserowany przez Bochniaka podzieli publiczność - niektórzy będą pod wrażeniem komiksowej wizji "Dzikiego Wschodu", a inni poczują się po seansie jak ten biedny baran z najbardziej zwariowanej sceny filmu.

Jest kameralnym obrazem o dojrzewaniu w niesprzyjających warunkach, a także o postępującej opresji ze strony mężczyzny. Jednocześnie ogląda się to jak buzujący emocjami thriller rozgrywający się w zimowej scenerii. Finałowe "nie" wypowiedziane przez dziewczynę zyskuje wymiar tego najważniejszego zwycięstwa i staje się uniwersalnym wyrazem solidarności ze wszystkimi chcącymi wyrwać się z toksycznych relacji.

W zamierzeniu miał łączyć dramatyzm z niespodziewanym komizmem. Faktycznie, film bywa zabawny, ale nie satysfakcjonuje jako podróż w głąb bohatera, którego wydaje się nie rozumieć nawet sam reżyser.

Podzielona na sześć rozdziałów mieszanka thrillera i czarnej komedii wiele zawdzięcza "Pulp Fiction" Quentina Tarantino. Podobnie jak tam, mamy całą galerię wyrazistych, często ekscentrycznych postaci, zaburzoną chronologię, nagłe wybuchy przemocy oraz rozładowujący napięcie humor sytuacyjny.

Akcja schodzi na dalszy plan wobec tego, co dzieje się pomiędzy bohaterami, a film wpisuje się w bardzo aktualną refleksję na temat tego, jak to jest być kobietą w obcym środowisku. Akurat ta historia pozostawia nadzieję, może nie na szlachetną miłość, ale przynajmniej na to, że western może wciąż zaskakiwać i oferować niespodziewane emocje.

Jeśli juz miałbym porównać ekscentryczny styl Reisza do jakiegokolwiek polskiego reżysera, byłby to pewnie Bodo Kox. Wiele jednak zależy od tego, czy w tym portrecie zagubionego trzydziestolatka będziecie w stanie odnaleźć samych siebie. Jeśli tak, to bardzo możliwe, że zachwycicie się tym węgierskim filmem tak samo jak ja.

Mroczne kino młodzieżowe stawiające na prowokowanie zamiast kolejnej, takiej samej fabuły i prostych rozwiązań, pozostanie raczej perełką, którą po latach wspominać będzie jedynie garstka widzów. Wśród tej garstki będę i ja, a tymczasem mam nadzieję, że Tayarisha Poe zaskoczy nas jeszcze innymi, nietuzinkowymi produkcjami. Jedyny problem jest taki, że swoim pełnometrażowym debiutem postawiła sobie poprzeczkę bardzo wysoko.

Lulu Wang zrealizowała obraz dojrzały, traktujący o wartościach rodzinnych i niejednoznacznej roli kłamstwa, jednocześnie będący zderzeniem różnych kultur. Małe, wielkie kino, które w szczególności należy doceniać wśród zalewu odtwórczych, wysokobudżetowych produkcji.

Jednak to, co świadczy o wyjątkowości dzieła Eggersa, to dopracowana w najmniejszych szczegółach strona techniczna, korzystanie ze specyficznego poczucia humoru i zrezygnowanie z realizmu na rzecz piętrzenia tajemnic oraz oniryzmu. W końcu jego najnowszy film to w równym stopniu dramat psychologiczny, czarna komedia, a wreszcie kino grozy mocno inspirowane niemieckim ekspresjonizmem i epoką kina niemego.

To produkcja unikająca kompromisów, będąca mocnym uderzeniem dla widza spodziewającego się łatwego seansu. Prowokująco analizuje współczesny świat, w którym według tej historii na każdego dobrego człowieka przypada kilku złych. A za każdym technologicznym dobrodziejstwem kryje się zagrożenie. Film dogłębnie smutny i zapadający w pamięć, kreujący jednego z najciekawszych antybohaterów polskiego kina.

W swoich poprzednich filmach "Po prostu przyjaźń" i "Serce nie sługa" Zylber szantażował emocjonalnie z gracją młota pneumatycznego. Teraz zrobił postęp i już tego nie robi. Nakręcił za to komedię romantyczną od początku do końca słabą, bezwstydnie promującą złe wzorce i nie poddającą ich szczególnej krytyce. Jeśli tak ma wyglądać kino rozrywkowe w Polsce, to najwyższy czas na emigrację.

Jedynym pozytywem produkcji jest fakt, że gdyby główny bohater siedział w domu zamiast jeździć na tajne misje, to nie byłoby tego całego ambarasu. Taki przekaz idealnie pasuje do obecnej sytuacji na świecie. Sam film wręcz przeciwnie - to relikt dawnych czasów, kiedy powtarzający się żart dotyczący długości penisa mógł kogoś rozbawić, a pojedynek hakerów polegał na szybkości klikania w losowe przyciski na klawiaturze. Cóż mogę dodać, ten Diesel porusza się już wyłącznie na oparach.

"Swingersi" są jak ten podpity, rzucający niewybrednymi żartami wujek na rodzinnym weselu. Mamy do niego pewną dozę sympatii, dopóki nie zacznie klepać ludzi po tyłku i nie zaśnie z głową w sałatce jarzynowej. A omawiana komedia niestety w wielu momentach przekracza granice żenady.

To przede wszystkim film mało kinowy, bo bardziej przypomina odcinek Czasu honoru niż widowiskowe kino biograficzne o burzliwym życiu marszałka.

O takich filmach trudno cokolwiek powiedzieć, ponieważ są nijakie i boleśnie przeciętne. A produkcje dla najmłodszych wcale takie nie muszą być, o ile widać zaangażowanie twórców, którzy mają do powiedzenia coś więcej niż "pies to najlepszy przyjaciel człowieka".

Jedynym pozytywem produkcji jest fakt, że gdyby główny bohater siedział w domu zamiast jeździć na tajne misje, to nie byłoby tego całego ambarasu. Taki przekaz idealnie pasuje do obecnej sytuacji na świecie. Sam film wręcz przeciwnie - to relikt dawnych czasów, kiedy powtarzający się żart dotyczący długości penisa mógł kogoś rozbawić, a pojedynek hakerów polegał na szybkości klikania w losowe przyciski na klawiaturze. Cóż mogę dodać, ten Diesel porusza się już wyłącznie na oparach.

Fani reżysera powinni być zadowoleni - to powolne, medytacyjne kino z pięknie skomponowanymi kadrami, do których nas przyzwyczaił. Przynajmniej tym razem opowiada jakąś historię, choć 3 godziny to zdecydowanie zbyt długo. Najwięcej traci w drugiej połowie z powodu nadmiaru patosu, jedynie z pozoru głębokich rozważań oraz powtarzalności sytuacji. A szkoda, bo gdyby bardziej stąpał po ziemi, mogłoby powstać dzieło wybitne.

To przede wszystkim film mało kinowy, bo bardziej przypomina odcinek Czasu honoru niż widowiskowe kino biograficzne o burzliwym życiu marszałka.

Trudno pozbyć się wrażenia, że Harley Quinn powinna mieć swój film razem z Jokerem, a drużyna Birds of Prey oddzielną produkcję, nieco bardziej poważną i lepiej rozwijającą bohaterki. "Ptaki Nocy..." stają się więźniem własnej prześmiewczej, autoironicznej konwencji trochę jak spaghetti westerny w latach 70.

Naprawdę w ofercie Netflixa można znaleźć wiele bardziej udanych produkcji o tematyce młodzieżowej. Twórcy "Wszystkich jasnych miejsc" chcieliby opowiadać o smutnych rzeczach w przystępny sposób. Nie potrafili jednak przenieść materiału źródłowego na ekran tak, aby odpowiednio zaangażować widza.