Adam Lewandowski

To przeżycie emocjonalne - film, który warto obejrzeć, ale przede wszystkim spróbować się w niego wsłuchać.

Nie ma takiego emocjonalnego uderzenia jak najbardziej udane queerowe romanse. Potwierdza jednak, że Francis Lee to ciekawy twórca wypowiadający się swobodnie na temat seksualności.

Po ponad dwóch godzinach spędzonych z bohaterami możemy się tylko zastanawiać, po co to właściwie było. Nie ma w tym miejsca na chwilę przestoju, moment na zastanowienie. Humor, krzyki, wymachiwanie rękami zmniejszają siłę scen dramatycznych, przez co wszystko staje się zbyt obojętne.

Carnahan kontynuuje bezpretensjonalną zabawę gatunkową rozpoczętą w filmie "Stretch" i tym razem doprowadza do ekstremum koncept pętli czasowej. Największą frajdę powinni mieć fani kina akcji lat 80. i wielbiciele nieogolonej facjaty Franka Grillo, który daje popis gry aktorskiej na pełnym dystansie. Warto obejrzeć - może nawet więcej niż jeden raz!

Wszystko jest na wskroś współczesne i sterylne, a twórcy traktują swoją opowieść całkiem poważnie, chcąc dać nam krótką i treściwą lekcję na temat moralności. Na szczęście niektóre sceny ożywia Hilary Swank, ale to jeden z wielu thrillerów o zabarwieniu erotycznym, odtwarzających podobną historię oraz będących niezbyt wyszukaną rozrywką. Na koniec można napisać tylko jedno - ta produkcja szybko zostanie zapomniana.

Jeśli juz miałbym porównać ekscentryczny styl Reisza do jakiegokolwiek polskiego reżysera, byłby to pewnie Bodo Kox. Wiele jednak zależy od tego, czy w tym portrecie zagubionego trzydziestolatka będziecie w stanie odnaleźć samych siebie. Jeśli tak, to bardzo możliwe, że zachwycicie się tym węgierskim filmem tak samo jak ja.

Mroczne kino młodzieżowe stawiające na prowokowanie zamiast kolejnej, takiej samej fabuły i prostych rozwiązań, pozostanie raczej perełką, którą po latach wspominać będzie jedynie garstka widzów. Wśród tej garstki będę i ja, a tymczasem mam nadzieję, że Tayarisha Poe zaskoczy nas jeszcze innymi, nietuzinkowymi produkcjami. Jedyny problem jest taki, że swoim pełnometrażowym debiutem postawiła sobie poprzeczkę bardzo wysoko.

Lulu Wang zrealizowała obraz dojrzały, traktujący o wartościach rodzinnych i niejednoznacznej roli kłamstwa, jednocześnie będący zderzeniem różnych kultur. Małe, wielkie kino, które w szczególności należy doceniać wśród zalewu odtwórczych, wysokobudżetowych produkcji.

Emerald Fennell wszystko sobie dobrze przemyślała, dzięki czemu powstało dzieło tak aktualne, jednocześnie zabawne i przerażające. Z bardzo wyrazistą mścicielką, odpowiednią na czasy rosnącego sprzeciwu wobec toksycznych, męskich zachowań. To film ze znakomitym tempem, w którym nie ma miejsca na zbędne sceny. A zakończenie, pogrywające z naszymi przyzwyczajeniami, będzie wzbudzało dyskusje jeszcze po wielu latach od premiery.

Jednak to, co świadczy o wyjątkowości dzieła Eggersa, to dopracowana w najmniejszych szczegółach strona techniczna, korzystanie ze specyficznego poczucia humoru i zrezygnowanie z realizmu na rzecz piętrzenia tajemnic oraz oniryzmu. W końcu jego najnowszy film to w równym stopniu dramat psychologiczny, czarna komedia, a wreszcie kino grozy mocno inspirowane niemieckim ekspresjonizmem i epoką kina niemego.

W swoich poprzednich filmach "Po prostu przyjaźń" i "Serce nie sługa" Zylber szantażował emocjonalnie z gracją młota pneumatycznego. Teraz zrobił postęp i już tego nie robi. Nakręcił za to komedię romantyczną od początku do końca słabą, bezwstydnie promującą złe wzorce i nie poddającą ich szczególnej krytyce. Jeśli tak ma wyglądać kino rozrywkowe w Polsce, to najwyższy czas na emigrację.

Jedynym pozytywem produkcji jest fakt, że gdyby główny bohater siedział w domu zamiast jeździć na tajne misje, to nie byłoby tego całego ambarasu. Taki przekaz idealnie pasuje do obecnej sytuacji na świecie. Sam film wręcz przeciwnie - to relikt dawnych czasów, kiedy powtarzający się żart dotyczący długości penisa mógł kogoś rozbawić, a pojedynek hakerów polegał na szybkości klikania w losowe przyciski na klawiaturze. Cóż mogę dodać, ten Diesel porusza się już wyłącznie na oparach.

Mamy 2020 rok - idealny czas, żeby podejść do adaptowania "Rebeki" nieco inaczej. Być może dokonać pewnych zmian i postawić na feministyczny przekaz. Wykorzystać kolorystykę, a historię zawrzeć w nieoczywistej konwencji. To wszystko płonne nadzieje, bo film niewiele różni się od dzieła Hitchcocka. Netflix uparł się, aby nakręcić taki sam film, tylko przy okazji wszystko zrobić gorzej. Gratulacje, udało się.

Naprawdę lepiej wrócić do wspomnianych w tekście produkcji z końcówki lat 90. Albo nawet do "Black Mirror", byle tylko nie poświęcać ponad 100 minut na film traktujący problemy psychiczne i uzależnienie jako punkt wyjścia do fantazji pozbawionej realnej refleksji na temat konsekwencji działań bohatera.

"Swingersi" są jak ten podpity, rzucający niewybrednymi żartami wujek na rodzinnym weselu. Mamy do niego pewną dozę sympatii, dopóki nie zacznie klepać ludzi po tyłku i nie zaśnie z głową w sałatce jarzynowej. A omawiana komedia niestety w wielu momentach przekracza granice żenady.

Mamy 2020 rok - idealny czas, żeby podejść do adaptowania "Rebeki" nieco inaczej. Być może dokonać pewnych zmian i postawić na feministyczny przekaz. Wykorzystać kolorystykę, a historię zawrzeć w nieoczywistej konwencji. To wszystko płonne nadzieje, bo film niewiele różni się od dzieła Hitchcocka. Netflix uparł się, aby nakręcić taki sam film, tylko przy okazji wszystko zrobić gorzej. Gratulacje, udało się.

Jest jak wyblakły obraz trzymany przez wiele lat gdzieś na zapleczu muzeum. Za mało w nim konkretów - wizualnej brawury, iskry w dialogach lub prowokacji dotyczącej rozumienia sztuki.

Jedynym pozytywem produkcji jest fakt, że gdyby główny bohater siedział w domu zamiast jeździć na tajne misje, to nie byłoby tego całego ambarasu. Taki przekaz idealnie pasuje do obecnej sytuacji na świecie. Sam film wręcz przeciwnie - to relikt dawnych czasów, kiedy powtarzający się żart dotyczący długości penisa mógł kogoś rozbawić, a pojedynek hakerów polegał na szybkości klikania w losowe przyciski na klawiaturze. Cóż mogę dodać, ten Diesel porusza się już wyłącznie na oparach.

Fani reżysera powinni być zadowoleni - to powolne, medytacyjne kino z pięknie skomponowanymi kadrami, do których nas przyzwyczaił. Przynajmniej tym razem opowiada jakąś historię, choć 3 godziny to zdecydowanie zbyt długo. Najwięcej traci w drugiej połowie z powodu nadmiaru patosu, jedynie z pozoru głębokich rozważań oraz powtarzalności sytuacji. A szkoda, bo gdyby bardziej stąpał po ziemi, mogłoby powstać dzieło wybitne.

To przede wszystkim film mało kinowy, bo bardziej przypomina odcinek Czasu honoru niż widowiskowe kino biograficzne o burzliwym życiu marszałka.