Marcin Gontarski

Finał tego obrazu nie wywróci waszego życia do góry nogami. Dla widzów obeznanych z tematyką kina rozrywkowego oraz zauważających klisze filmowe zakończenie będzie mało dramatyczne i bardzo przewidywalne. Film jest przeokrutnie długi, zawiera mało akcji, za to całą masę słabych dialogów i scenariuszowych potknięć. "Wojna o Jutro" nie zostanie przeze mnie dobrze zapamiętana - ma pewne ciekawe elementy, ale przy przewadze tych złych fragmentów stają się one ledwo widzialne.

Zdecydowanie najlepsza od dłuższego czasu serialowa nowość od Netflixa. To kreatywna, pełna uroku i przygód historia pewnego chłopca, który poprzez wędrówkę poznaje świat i siebie. Twórcy przekazują ważny komentarz na temat nietolerancji, jednocześnie tworząc apokaliptyczny świat według swojego uznania. Zrywają z mitem mówiącym, że w takim filmie musi być wszędzie ponuro i nie ma miejsca na jakąkolwiek przyrodę.

Nadal świetnie się to ogląda, mieszanka komedii i dramatu w dalszym ciągu świetnie działa, a różne nawiązania do filmów i świata Hollywood zawsze były dla mnie czymś błyskotliwym i interesującym.

Pomimo tego, że początek filmu jest bardzo uproszczony, a finał nieco rozczarowujący, jest to kawał świetnego kina przygodowego. Młodszy widz znajdzie tu coś dla siebie, a i starszy nudzić się też nie będzie. Idealna propozycja na seans dla całej rodziny. Jest dynamicznie, kreatywnie, zabawnie, ale nie ogłupiająco. I jakiś morał z całej historii też zostanie zaakcentowany. Dawno nie obcowałem z tak dobrze zrealizowaną przygodówką.

Produkcja, która mogła zadławić się przesadnym feminizmem i banalnością oraz zagubić się w miszmaszu gatunkowym, wyszła z tego obronną ręką. Ma lekkie potknięcia, ale finalnie idzie twardo, dumnie do przodu i szczęśliwie dociera do obranego celu.

Druga odsłona udowodniła, że da się zrobić produkt, który utrzymuje swój charakter, ale rozwija go, lekko zmienia, ale nadal trzyma niesamowicie wysoki poziom.

Nierówna walka z systemem, problemy rasowe i komentarz społeczny w tej 4-odcinkowej opowieści są perfekcyjnie przedstawione. Epizody są długie, trwają ponad godzinę każdy i można było je ewentualnie skrócić. Dla niecierpliwego widza, podczas seansu może wkraść się element dłużyzn i paru niepotrzebnych momentów, jednak ja osobiście lubię momenty slow. To jest żywe kino i opowieść, która pochłania.

Głównym zadaniem całego drugiego sezonu jest odpowiedzeniem zarówno widzom jak i Barry'emu czy faktycznie jest złym człowiekiem. Ten motyw, w sposób bardzo bezpośredni jak i miejscami niedosłowny przewija się przez całe osiem odcinków. Jednak nie zapominajmy o drugim planie oraz jego aktorach. Henry Winkler znów bryluje zarówno w odgrywaniu scen komicznych jak i dramatycznych, a każde pojawienie Anthony'ego Carrigana na ekranie bawi do łez.

Netflix, pomimo wielu wpadek udowadnia, że potrafi wyprodukować nie jedną perełkę. Po Jak nas widzą to kolejna, dramatyczna, świetnie rozpisana historia, która niesamowicie nas wkurza, ale też zachwyca pod względem wykonania. To zamknięta historia, ale przyznam, że chciałbym jeszcze raz zobaczyć duet policyjny naszych bohaterek. To coś nowego i mam nadzieję, że jeszcze nie raz zobaczymy taką interesującą relację.

To niesamowite jak z dość ciekawej historii udało się zrobić taki zły, okropny i przede wszystkim nudny film.

W 365 dni ładnie wyglądają tylko napisy końcowe. Po nich tylko zostaje relaks przy piwku i nadzieja, że zapomni się szybko to, co się zobaczyło.

Bardzo szkodliwy, oferujący humor najniższych lotów. Owszem, widzowie na sali zaśmiali się parę razy, ale mam nadzieję, że z moich komentarzy i odgłosów uderzanej ręki o moje czoło.

Totalny niewypał i naprawdę zachodzę w głowę, jak pan Maximilian mógł pomyśleć, że zrobił pełnowartościowy produkt, który warto puścić w kinie. To niestrawna potrawa, którą najlepiej od razu zwrócić i zapomnieć o jej istnieniu.

Niestety, ale #jestem m. misfit trudno nazwać filmem, a Pana Marcina Ziębińskiego reżyserem. Zapraszam nie próbować tworzyć takich produkcji, a pozostać w sferze teledysków i internetu.

Poza kilkoma przebłyskami jakichkolwiek chęci, finalnie wyszło naprawdę źle do tego stopnia, że aż zatęskniłem do Supermana od DC... Trzymajcie się lepiej z daleka.

Strasznie nieudany film. Dostał wysoką kategorię wiekową, więc można to było odpowiednio wykorzystać. Pomimo tego, że Harley często łamie kości przeciwnikom, to jest to całkiem nieźle ukryte. Jest mało krwawo, scen erotycznych nie uświadczycie, a jednym wyznacznikiem "R" są chyba tylko przekleństwa.

Flow czuje Piotr Witkowski, to zdecydowany plus tego filmu. Dobra robota, ziomeczku, szkoda tylko, że twoje starania są po nic, gdy reszta elementów Procederu zalicza porządny upadek ze stołeczka. I jest to upadek niezmiernie bolesny... Nie tylko dla Chady, ale przede wszystkim dla widza.

Totalny niewypał i naprawdę zachodzę w głowę, jak pan Maximilian mógł pomyśleć, że zrobił pełnowartościowy produkt, który warto puścić w kinie. To niestrawna potrawa, którą najlepiej od razu zwrócić i zapomnieć o jej istnieniu.

Finał tego obrazu nie wywróci waszego życia do góry nogami. Dla widzów obeznanych z tematyką kina rozrywkowego oraz zauważających klisze filmowe zakończenie będzie mało dramatyczne i bardzo przewidywalne. Film jest przeokrutnie długi, zawiera mało akcji, za to całą masę słabych dialogów i scenariuszowych potknięć. "Wojna o Jutro" nie zostanie przeze mnie dobrze zapamiętana - ma pewne ciekawe elementy, ale przy przewadze tych złych fragmentów stają się one ledwo widzialne.