Wielkie kłamstewka

Twórcy w sposób subtelny, wyczerpujący i naturalistyczny dokonują wiwisekcji kobiecej psychiki, stawiając bohaterki w sytuacjach skrajnych - od małżeńskiej niewierności przez przemoc w rodzinie aż po gwałt.

Pomimo całego drzemiącego w sezonie potencjału i aktorskiej maestrii, z bólem serca opatrzyłabym go jednak tylko i aż jako post scriptum świetnego sezonu pierwszego. Jako kontynuację, która wydaje się błyskotliwym, aczkolwiek niekoniecznym i często niedorzecznym naddatkiem, rozwleczonym, jednak wciąż dziwacznie przyjemnym epilogiem historii już wcześniej spełnionej.

Serial wciąga od pierwszych chwil, napięcie rośnie z odcinka na odcinek i robi się coraz ciekawiej i tak aż do finału, który jest świetnie rozegrany i po prostu fantastyczny.

Choć zapewne nie wszystkich usatysfakcjonuje finał 2 sezonu, wielkie brawa za poprowadzenie akcji w taki sposób, że do końca czuje się niepewność i niepokój.

Ten powrót do Monterey bez wątpienia można uznać za niezwykle udany, pełen emocji, możliwych wzruszeń i doskonałego aktorstwa. To jednocześnie powiew świeżości, ale także piękny hołd dla bohaterek, z którymi mogliśmy się już tak bardzo zżyć i je polubić.

Twórcy w sposób subtelny, wyczerpujący i naturalistyczny dokonują wiwisekcji kobiecej psychiki, stawiając bohaterki w sytuacjach skrajnych - od małżeńskiej niewierności przez przemoc w rodzinie aż po gwałt.

Choć zapewne nie wszystkich usatysfakcjonuje finał 2 sezonu, wielkie brawa za poprowadzenie akcji w taki sposób, że do końca czuje się niepewność i niepokój.

Druga odsłona udowodniła, że da się zrobić produkt, który utrzymuje swój charakter, ale rozwija go, lekko zmienia, ale nadal trzyma niesamowicie wysoki poziom.

Ten powrót do Monterey bez wątpienia można uznać za niezwykle udany, pełen emocji, możliwych wzruszeń i doskonałego aktorstwa. To jednocześnie powiew świeżości, ale także piękny hołd dla bohaterek, z którymi mogliśmy się już tak bardzo zżyć i je polubić.

Pomimo całego drzemiącego w sezonie potencjału i aktorskiej maestrii, z bólem serca opatrzyłabym go jednak tylko i aż jako post scriptum świetnego sezonu pierwszego. Jako kontynuację, która wydaje się błyskotliwym, aczkolwiek niekoniecznym i często niedorzecznym naddatkiem, rozwleczonym, jednak wciąż dziwacznie przyjemnym epilogiem historii już wcześniej spełnionej.