Polityka

Polityki nie ogląda się z wypiekami na twarzy czy uśmiechem na ustach, a jedynie uczuciem zażenowania, że można sięgnąć bruku, by kogoś zmieszać z błotem, czyniąc to w sposób najmniej obiektywny. To kino na wskroś złe i mające jedynie wyszarpać kasę od spragnionego sensacji widza.

Oglądając Politykę trudno nie myśleć o Patryku Vedze jako bohaterce komedii o dziewczynie ze społecznych dołów, która uczy się bycia prawdziwą damą i brylowania na salonach. W tym przypadku reżyser znajduje się gdzieś w połowie tej metamorfozy. Niby nauczył się już podstawowych zasad, wie że niektórych rzeczy nie wypada robić, ale jednocześnie nie czuje się w tym komfortowo i daje upust swojej prawdziwej naturze.

Silenie się na poważny dramat o zdeprawowaniu przez władzę wypadło kiepsko, a powściągliwość w obrazowaniu patologii akurat w temacie tak bliskim każdemu z nas sprawia, że wydarzenia na ekranie kinowym nie wyglądają na bardziej przerażające niż to, co możemy zobaczyć w programach informacyjnych na ekranach telewizorów.

Niestety jest to jednak film nie tylko nieudany, ale i nieodważny. Vega chcąc trafić do serc wszystkich i obawiając się obławy z jakiejkolwiek strony, obrał pozycję politycznego populisty. To sprawia, że "Polityka" jest szaro-burą breją z neonowymi przebłyskami, które już wcześniej zostały wyeksploatowane przez zwiastun.

Zupełnie zbędne wątki zakrzywiły karykaturalnie obrazek i sprawiły, że ostatecznie jest to raczej forma nabijania się z polityków niż komentarz polityki w ogóle.

Polityka nieco poszły w poważniejsze tony, bez sypania co minutę żenującymi, pełnymi przekleństw żartami i aktorzy zaczęli się starać, ale to zdecydowanie za mało. To ziarenko nadziei w kałuży pełnej smaru, który jest tak lepki, że jeszcze dużo potrzeba, aby udało się ją wyczyścić.

Słowem - zamiast bomby, "eksplodował" kolejny kapiszon. A szkoda, bo mogło być naprawdę gorąco.

Spodziewaliście się dobrego kina albo skandalu? "Polityka" Patryka Vegi zmarnowała szansę i na jedno, i na drugie.

Veganizm kontratakuje i nadal szkodzi zdrowiu.

Można powiedzieć, że jest to film Patryka Vegi w wersji wegańskiej, mniej tutaj rzucania mięchem i charakterystycznego dla reżysera zapożyczonego z memów sztubackiego humoru. Niektórzy nawet mówią, że Vega zatracił charakterystyczny dla siebie pazur, a mi się po prostu wydaje, że po raz pierwszy był faktycznie przejęty, tym o czym opowiada. Nie jest to dalej dobre kino, ale to najmniej zły film Patryka Vegi.

Pod względem realizacji filmy Patryka Vegi nigdy nie aspirowały do przychylności krytyków, co tylko wyróżniało go jako twórcę nastawionego na pozyskanie widza, a nie ekspertów od sztuki filmowej. "Polityka" nie stanowi tutaj wyjątku: film jest prosty pod względem scenariusza, z dialogami zaczerpniętymi ze znanych cytatów, z nieskomplikowanym montażem, standardowymi ujęciami operatorskimi.

Patryk Vega zapowiadał, że "Polityka" będzie bezkompromisową i kontrowersyjną produkcją. Tymczasem jego wielokrotnie wypróbowana recepta na robienie filmów tym razem nie wypaliła - nic, co miał do pokazania w tym temacie, nie ma już szans wywołać publicznego poruszenia.

Seans "Polityki" wydaje się być dwugodzinnym taplaniem się w chlewie w celu wyłowienia z błota kilku pierścionków, które, jak okaże się później w lombardzie, wcale nie są ze złota.

W Polityce Vegi nikt niczego nie obnaża, nie dowiadujemy się niczego nowego o naszej polskiej rzeczywistości. Polityka nie ma demaskatorskiego charakteru, nie jest polskim odpowiednikiem Wszystkich ludzi prezydenta czy nawet Faktów i aktów Barry'ego Levinsona. To zrealizowany w pośpiechu przydługi, nieśmieszny skecz, którego jedynym efektem może być zniechęcenie do chodzenia na wybory.

Ponoć Vega jest z wykształcenia socjologiem, ale wizja jaką roztacza w swym filmie jest zbyt karykaturalna i w sumie prostacka, by mogła wnieść coś nowego i wartościowego w nasze postrzeganie polskiej rzeczywistości, czy też stanowić asumpt do jakiejś poważniejszej analizy zachowania członków politycznej kasty.

Najciekawszym fragmentem seansu były reklamy.

Patryk Vega, mimo iż przyznaje na każdym kroku, że chciał stworzyć obraz, który pokaże prawdziwe oblicze polityków bez cenzury, to w rezultacie gdzieś zatracił ten swój ostry pazur i bezkompromisowość. Ciekawe, czy w wersji reżyserskiej "Polityka" szokowałaby bardziej? Może wówczas doszłoby do zapowiadanego trzęsienia ziemi, które miałoby wpływ na nadchodzące wybory. Tego zapewne się nie dowiemy.

Wielka szkoda, bo mógł to być kawał całkiem ciekawego kina, a tak otrzymaliśmy zlepek historii, które ostatecznie do niczego nie prowadzą.

Idąc na kino autorstwa Patryka Vegi, powinniśmy wiedzieć, czego się można spodziewać. Że nie do końca należy brać wszystko co pokaże na serio. Wielu z nas niestety tego dystansu brakuje i nie potrafimy w ogólnym rozrachunku stanąć gdzieś po środku.

Rozziew między tym, co Vega obiecał i zapowiadał w "Polityce", a "Polityką" jest tak ogromny, że robi się z tego właściwie przygoda.

Z dużej chmury mały deszcz, a jedyne co ten film może obalić, to naiwną wiarę, że Patryk Vega jest w stanie nakręcić coś dobrego.

Jedyne co z biegiem lat z tego wszystkiego zapamiętamy, to puste przedpremierowe krzykactwo reżysera, w którego zmianę na lepsze, tak jak w przypadku filmowych "bohaterów", zwyczajnie już nie wierzę.

Najgorsze jest to, że film sprawia wrażenie zrobionego zgodnie z systemem, z którym walczy Vega. "Rzućmy do kin cokolwiek a głupi naród i tak to kupi, bijąc kolejny frekwencyjny rekord". Zasada bliska ideologii kiełbasy wyborczej. Smutne, ale prawdziwe.

Zawiera ambicje moralitetu. Niestety, reżyser nie jest twórcą, który warsztatowo, przynajmniej na razie, byłby w stanie unieść takie wyzwanie. W zamian, jak dziecko dał się "zakiwać" rzeczywistości, przeciwko której zapragnął wystąpić.

Patryk Vega zaskoczył, tworząc, jak na swoje standardy, poważny film o politykach. Zrobił to w iście reportażowym stylu, co jest największą wadą tej produkcji. Przez to stała się ona przewidywalna. Nie wnosi niczego nowego do tematu. Nie wzbudza też w widzu żadnych emocji ani chęci do dyskusji.

Nie jest dobrym filmem - chociaż, dzięki roli Grabowskiego, prawie otarł się o niebycie chłamem. Wbrew zapowiedziom Patryka Vegi, nie jest to też film, który ujawnia jakąkolwiek ukrytą prawdę o polskiej polityce.

Zastanawiam się, dla kogo jest ten film. Jeżeli ktoś na serio interesuje się polityką, to nie dowie się niczego nowego, ani wartościowego z filmu, który jest po prostu zbitką chwytliwych memów internetowych. A jeśli ktoś miał ochotę się zwyczajnie pośmiać z przywar polityków, to też odejdzie z niczym, gdyż cały humor filmu zawarty jest w dwuminutowym zwiastunie.

Patryk Vega zachował się trochę jak polityk. Jego "Polityka" dużo obiecywała, ale finalnie dała Polakom co najwyżej "miskę ryżu". Film w żaden sposób nie jest odkrywczy, demaskatorski czy tym bardziej przełomowy, będąc w rzeczywistości czymś na kształt ekranizacji narzekań pijanego wujka, który przy rodzinnym obiedzie wykrzykuje, że w Sejmie to "sami złodzieje siedzo".

Ten film nie jest satyrą. To "vegański" moralitet. Kuriozalny, przedziwny i rozbrajający swoją naiwnością.

Cóż tam, panie Vega, w "Polityce"? Nic śmiesznego. W satyrze Patryka Vegi znajdziemy więcej powagi i gorzkich słów niż ironii. Gorzej, że z ekranu wieje nudą.

Długo, nudno i nieśmiesznie.

Vega tym razem być może zwyczajnie się przeliczył. Być może nawet sam w trakcie kręcenia to zrozumiał, dlatego złagodził przekaz, popadając w nijakość i banał. Jedyne co mu zostało to wulgarność plotki, prostactwo myśli i liczenie, że ktoś uzna to za prawdę objawioną - ale kasa i tak będzie się zgadzała.

W "Polityce" Patryka Vegi nie brakuje łopatologii. Całość szyta jest grubymi nićmi, a logika wielokrotnie ustępuje miejsca fantazji scenarzysty. Niemniej "Polityka", co zaskakujące, okazuje się satyrą napędzaną goryczą, a nie ośmieszającą ironią.

Rzeczywistość pisze lepsze scenariusze.

Stereotypy to jednak podstawowa myślowa jednostka "Polityki". Film nie tyle odkrywa przed widzami prawdę, co potwierdza ich przesądy: że polityka to błoto, wszyscy kradną i lepiej się od tego trzymać z daleka. Czy dla utwierdzenia się w tym sądzie będzie się chciało widzom siedzieć ponad dwie godziny w kinie?

Czy naprawdę potrzeba coś pisać o tym filmie? Kto zna twory Vegi, wie, czego się spodziewać. Lubicie? Polubicie i ten. Nie lubicie? Nic w tej materii się nie zmieni.

Rozedrgana filmowa tyrada Patryka Vegi o władzy. Niezgrabna, z czasem nużąca, co istotne nieśmieszna, a wręcz ponura próba uchwycenia tego, co polityka robi z ludźmi. Na końcu natomiast pompatyczny i dość naiwny apel do obywatelskiego sumienia.

Większość, jeśli nie wszystkie, wątki są dobrze znane i "przeorane" przez opinię publiczną, media i nie robią już takiego wrażenia. U Vegi brakowało mi takiego spojrzenia na polską politykę od kuchni. A dostałem jedynie odgrzewany kotlet.

W kraju podzielonym na dwa obozy polityczne, odważne włożenie patyka w polityczne mrowisko musiało wzbudzić emocje. Jak się teraz okazuje, pewnie dużo większe przed premierą niż po seansie.