Moonfall

Wizyta w kinie wskazana jedynie dla ortodoksyjnych fanów niemieckiego kreatora tudzież wielbicieli słabego science fiction. Moonfall to rozrywka co najwyżej chłodna.

Jeśli lubicie tępą rozwałkę w stylu "2012" czy innych tego typu produkcji, to jest to idealny film na wieczór z popcornem. Obejrzeć, pośmiać się, zapomnieć. Jeśli szukacie filmu katastroficznego, w którym istnieją jakiekolwiek relacje między postaciami, a bohaterowie nie są apatycznymi robotami, to zdecydowanie bardziej polecam wam "Wandering Earth" czy bardziej luźny "Dont Look Up" z iście gwiazdorską obsadą.

Zdecydowanie najgorszy film w karierze Rolanda Emmericha. Fabułą jest koszmarnie głupia, a film wygląda jak teledysk.

Miejscami nie jest taki zły. Z drugiej jednak strony, w innych momentach jest jeszcze gorszy niż argumentacje Doktora Inżyniera Zięby o jego lewoskrętnej witaminie C.

Moonfall to film udowadniający, że każdy ma czasem gorszy okres w życiu czy też w swej twórczości. Zdecydowanie miał go Roland Emmerich podczas realizowania tego projektu. To bardziej nieudana, drętwa i pełna absurdów karykatura gatunku i jego poprzednich produkcji, aniżeli film katastroficzny sci-fi.

Jest filmem głupim, przesadzonym, słabym. Słabszym od takiego Geostorm. Koneserom gatunku może się spodoba, ale komu jeszcze?

Nie jest najgorszym przykładem najprostszej z możliwych rozrywek, ale nudzi wtórnością, rozczarowuje pochwałą drwienia z nauki i żenuje łagodnymi zakrętami fabularnymi, na których reżyser za każdym razem wpada w grożący dachowaniem poślizg. Wnętrze prawdziwego Księżyca nie jest puste, wnętrze tego filmu zdecydowanie tak.

Jeśli nie macie innej propozycji na totalny, bezmyślny relaks, to możecie zobaczyć "Moonfall", ale chyba powtórny seans "Pojutrza" lub "Dnia niepodległości" będzie lepszym pomysłem.

Pod wieloma względami, "Moonfall" jest więc poniekąd nieplanowaną karykaturą znakomitej większości portfolio Emmericha - niby uszytą z tych samych łat, ale na tyle niedbale, by wywołać uczucie znużenia nawet u najbardziej wyrozumiałych widzów. Nie znaczy to, że nie znajdą się tacy, którzy w "Moonfall" odkryją na tyle grzesznej przyjemności, by niezobowiązująco się na nim bawić - ale po prawdzie nawet oni lepiej zrobią, oglądając kolejny raz "Dzień Niepodległości".

Nie chcę zabrzmieć jak typowy Janusz z gadaniem a bo kiedyś to było, ale kiedyś rzeczywiście było. Filmy czy to katastroficzne czy science-fiction, jasne, były osadzone w gatunku, a więc miały często ten nierealistyczny element, ale świat przedstawiony był rzeczywiście pomyślany, zaś sceny zachowywały jakiś sens i nie były tylko po to, bo efekty specjalne pozwalały na ich zrobienie i bo to cool. Moonfall to popłuczyny po innych filmach Emmericha, i to jeszcze w sosie z M. Night Shyamalana...