Rafał Oświeciński

Brakuje tu konfliktu na linii bohater-społeczeństwo, brakuje woli zmiany świata i motywacji do zrozumienia go. Brakuje wreszcie refleksji nad swoją rolą w tym świecie.

Orgazm na polu bitwy.

Klasyczny, bezpretensjonalny feel-good movie, zrobiony bez spinania tyłka, świadomy gry gatunkowej, brawurowo zagrany, z całą masą drobnych fascynujących elementów, pojedynczych scenek, niegubiący przy tym wyrafinowania w momencie wchodzenia na poważniejsze tory.

Taki jest właśnie Into the Wild - niby banalny. Jednocześnie zwyczajnie mądry, bo ostrzem skierowany tam, gdzie głośno mędrkują współcześni krzykacze podpowiadający "jak żyć", i tam, gdzie trudne pytania są zbywane ignorancją lub co najwyżej milczeniem. I za to należą się pokłony dla Seana Penna, rewelacyjnego Emila Hirscha, płaczącego Hala Holbrooke'a i cichego bohatera, śpiewającego w tle, Eddiego Veddera. Znakomite, wymagające kino.

Rasowe kino kultowe.

Rewolucja w kinie wojennym - robi wielkie wrażenie nawet po 16 latach od premiery.

Bez patosu i realistycznie. Wybitne kino!

Gorszy niż można się spodziewać. To film, którego - wbrew pozorom - nie można przegapić. Warto po prostu zobaczyć od czasu do czasu tak zły film, żeby nabrać dystansu, do tego co niby złe: co niby źle skonstruowane, źle napisane, źle zagrane, źle zrobione.

Komedia, na której nikt się nie zaśmiał.

Film bez pomysłu i bez większego znaczenia. Chałturnictwo pierwszej klasy.

Dwie pierwsze serie "Black Mirror" to 6 filmów będących podsumowaniem życia nowoczesnego człowieka w nowoczesnym świecie. To efekt uzależnienia od mediów społecznościowych i próba wejrzenia w potrzeby, które generuje technologia.

Klasyczny, bezpretensjonalny feel-good movie, zrobiony bez spinania tyłka, świadomy gry gatunkowej, brawurowo zagrany, z całą masą drobnych fascynujących elementów, pojedynczych scenek, niegubiący przy tym wyrafinowania w momencie wchodzenia na poważniejsze tory.

Orgazm na polu bitwy.

Powiedzieć, że wstrząsnął - to za mało.