Coco

Wprost traktuje o meksykańskim święcie zmarłych, a bohaterami historii są między innymi martwi ludzie. Dlatego tak podobała mi się decyzja, by jednak temat śmiertelności zrzucić na dalszy plan i postawić na rodzinną przygodę.

Wygląda to wszystko jak milion dolarów z złocie. Upstrzony lampionami, przysypany jesiennymi liśćmi, skąpany w błękitach i jaskrawych czerwieniach świat potrafi oczarować - zwłaszcza gdy show kradną wielobarwne, pastelowe krzyżówki najróżniejszych zwierząt.

Bez wątpienia ta niepozorna animacja jest jedną z największych tegorocznych niespodzianek. Oferuje świetnie zaaranżowane piosenki, momentami wisielczy humor, jak również gwarantuje chwile refleksji okraszone łzami.

Ale poza tym wszystkim, poza całą warstwą, nazwijmy ją, metafizyczną, "Coco" jest również filmem co się zowie atrakcyjnym. Tytułem, który - tym razem w kinie domowym - zapamiętuje się kolorami, często ostrymi, przerysowanymi, albo antropomorfizowanym zwierzętom, które kradną show.

Mimo to bardzo przyjemnie się na "Coco" bawiłem i z pewnością poleciłbym wybranie się na niego do kina wszystkim fanom animacji a z pewnością, tym którzy mogą przy okazji zabrać ze sobą jakiegoś młodszego członka rodziny.

Ale poza tym wszystkim, poza całą warstwą, nazwijmy ją, metafizyczną, "Coco" jest również filmem co się zowie atrakcyjnym. Tytułem, który - tym razem w kinie domowym - zapamiętuje się kolorami, często ostrymi, przerysowanymi, albo antropomorfizowanym zwierzętom, które kradną show.

Co wyjątkowego kryje się w opowieści o chłopcu, który w pogoni za swoją pasją i wbrew rodzinnemu zakazowi, w tajemniczych okolicznościach trafia do niezwykłej krainy, gdzie odkrywa prawdę o swoich najbliższych? To przede wszystkim prostota przekazu akcentującego wartość rodziny i tego, jak ważne są w naszym życiu korzenie - a więc miejsce, z którego pochodzimy.