Zjawa

Dla koneserów sprawdzi się o każdej porze dnia i nocy, a przeciętny widz będzie musiał się przy nim wykazać odrobiną cierpliwości. Kiedy tak się stanie, po seansie będzie usatysfakcjonowany dziełem Inárritu.

Film, o którym jest głośno głównie ze względu na grającego w nim Leonarda DiCaprio. Paradoksalnie jednak tym, co po seansie zostaje w pamięci, jest obraz krajobrazu, tła filmu, aniżeli sama fabuła, która po prostu nie jest zbyt porywająca.

Czy w tym roku Inarritu też odbierze Oscara? Zasłużył, bo stworzył obraz będący świetną opowieścią o pionierskich czasach Ameryki, a zarazem naturalistycznie oddaną walkę o przetrwanie w sytuacji, z której wydawałoby się nie ma wyjścia. Opowieść pełną emocji, oddającą ból, cierpienie, determinację.

Elementem, który ratuje całość filmu "Zjawa" jest operowanie zdjęciami i dźwiękiem.

Kręcona w całości przy świetle naturalnym Zjawa ma w sobie wszystko, co dobrego może zaoferować współczesne kino.

O ile DiCaprio kradnie każdą scenę dla siebie, o tyle każdy kadr pada łupem operatora Emmanuela Lubezkiego - na każdym filmowym zdjęciu postawił on własną pieczęć.

Iñárritu babrze się w kliszach i nie ma tak naprawdę nic nowego do powiedzenia, przysłaniając swoją niemoc pięknem zdjęć Lubezkiego i ofiarnością aktorów.

Krajobrazy, najbardziej zachwycają. Niezwykłe realistyczne i plastyczne ujęcia kamery, która podąża za bohaterem odzwierciedlając jego stan ducha i emocje, nadając obrazowi intymny wyraz, to coś co zasługuje na szczególną uwagę.

Surowy, chropawy, przeszywający zimnem do szpiku kości film, o którym nie będzie łatwo zapomnieć.

Iñárritu nie pozwolił na zbyt wiele akcji. Fabuła toczy się w dosyć monotonnym, usypiającym tempie z kilkoma zaplanowanymi pikami akcji serca. Wszystko jednak jest tak pięknie i estetycznie skomponowane, że snującą się "Zjawę" chce się chłonąć.

Poemat ku czci natury i determinacji człowieka.

Nie jest kolejną historią o walce człowieka z naturą, lecz przypowieścią o niezłomności ducha.

Magia "Zjawy" opiera się przede wszystkim na wybornej rejestracji obrazów i dźwięków, Lubezki jest niemalże współautorem całego widowiska.

Bez wątpienia można nazwać filmem Lubezkiego, DiCaprio i Hardy'ego. Paradoksalnie, najtrudniej przez gardło przechodzi określenie "film Iñárritu".

Iñárritu udowadnia po raz kolejny, że jest jednym z najlepszych, współczesnych reżyserów. A Zjawa to doskonałe kino, film dopieszczony zarówno wizualnie, technicznie, jak i fabularnie.

Naturalnie dobry film, ale poziom szumu wokół niego jest o kilka leveli za wysoki.

Świetne, niepokojące i mrożące w krew w żyłach kino przygodowe z elementami kina zemsty.

Bez wątpienia warto zobaczyć w kinie. Duży ekran pozwoli w pełni docenić zdjęcia Emmanuela Lubezki'ego.

Fabularnie nie powala na kolana, ale ma za to inne zalety, dla których warto zobaczyć go zwłaszcza w kinie.

Jest jak zubożała szlachta - ma wszelkie przymioty zewnętrznego bogactwa, ale gdyby tak spojrzeć trochę dokładniej, to widać wyraźnie, że nie ma się czym chwalić.

Alejandro Gonzales Inarritu, mówiąc kolokwialnie, nie tracił czasu.

Jest obrazem bliskim doskonałości. To mocna opowieść o przetrwaniu i ludzkiej naturze.

Dbałość o detale, inscenizacyjny zmysł oraz operatorska perfekcja pozwalają uznać tułaczkę Glassa za wiarygodną i emocjonującą.

Dotyka problemu człowieka, który postanowił walczyć z niszczycielskimi siłami natury.

Bardzo klimatyczna produkcja o fatalnie rozegranej stronie marketingowej. Przejmująca w swoim naturalizmie i brutalności.

Ani najlepszy film roku, ani nawet jeden z najlepszych filmów roku. To po prostu najlepiej wyglądający film roku, z czołgającym się po Oscara Leonardo DiCaprio.

Zapierające dech w piersiach pejzaże są jednym z powodów, dla których trzeba zobaczyć ten film, a przecież, jak mi się zdaje, taki powodów jest znacznie więcej.

Technicznie jest rewelacyjnie, aktorsko także, wypada jeszcze wspomnieć o niezwykłej dbałości o detale i wierność realiom epoki - Indianie i Glass mówią coraz mniej znanym językiem Paunisów i Arikarów, a indiańską broń, na przykład strzały, z pietyzmem wykonali indiańscy rzemieślnicy.

"Zjawa" koncentruje się bowiem na zagadnieniu podobnym do tego, które poruszały filmy "Biutiful" i "Birdman" - znaczeniu doczesnego życia i tym, co to znaczenie definiuje.

"Zjawa" uświadomiła mi, jak bardzo Iñárritu jest przywiązany do fizyczności świata - a tym samym: jak mocno jest on zaabsorbowany cielesnością człowieka. I to wbrew temu, że sam - dysponując genialnym umysłem filmowca - posługuje się wybitną inteligencją, by za pomocą medium kina pokazać innym swoją wizję świata jako areny ścierania się ludzkich emocji, instynktu, popędów i impulsów... Gdzie intelekt jest bardziej sługą, niż panem, będąc czymś uzależnionym od Natury, mimo prób emancypacji.

Dla wielu odbiorców nieznających powieści "Zjawa" może okazać się po prostu jałowym, choć pięknym wizualnie filmem, którego poszczególne kadry dałoby się oprawić w ramkę, ale fabuła nie budzi w zasadzie żadnych emocji i nie jest nawet warta zapamiętania. Dla mnie jako osoby, która czytała powieść wiele miesięcy przed seansem, film Iñárritu jest podręcznikowym przykładem zmarnowanego potencjału.

"Zjawa" wydawała się być szansą na otrzymanie epickiego filmu z krwawą wendettą w tle. Zamiast magnetyzować, porywa tylko momentami. Ma kilka świetnych ujęć i scen, ale jako całość nie porywa.

Dobry - ze spójną fabułą, sugestywnym klimatem, pięknymi zdjęciami i niezłą muzyką.

Stara się coś przekazać, ale ginie to w gąszczu krwi, strachu i mrocznej zimowej scenografii. Fani survivalu mogą czuć się usatysfakcjonowani.

Świadome kino, z wybitną obsadą, z genialnym operatorem i wybitnym reżyserem.

Skrojona pod Oscary, efektowna i przejmująca historia, rozpięta między miłością, zemstą, a żelazną wolą przetrwania.

Jeszcze nigdy przyroda nie była równocześnie tak piękna jak i okrutna. Alejandro González Iñárritu po raz kolejny udowadnia, że każdą historię można przedstawić w niezwykle interesujący i odbiegający od normy sposób.

Z jednej strony ociera się o pionierski geniusz, a z drugiej razi jawnymi niedociągnięciami i trywialnymi wpadkami.

Alejandro González Iñárritu operuje mocnymi środkami, tworzy dzieło twarde i brutalne w treści, zaś w formie naturalistycznie poetyckie.

Efektywna wydmuszka, która z zewnątrz olśniewa swoim blaskiem, ale z wewnątrz ukazuje surowe oblicze.

Pokazuje konfrontację człowieka z sytuacją ekstremalną, a także zasiewa wątpliwości co do dobrej strony ludzkiej natury.