Zjawa

Kto zastanawiał się, jak wyglądałoby epickie kino artystyczne, autorski film z hollywoodzkim budżetem, dostaje odpowiedź.

Kręcona w całości przy świetle naturalnym Zjawa ma w sobie wszystko, co dobrego może zaoferować współczesne kino.

Pokazuje konfrontację człowieka z sytuacją ekstremalną, a także zasiewa wątpliwości co do dobrej strony ludzkiej natury.

Zapierające dech w piersiach pejzaże są jednym z powodów, dla których trzeba zobaczyć ten film, a przecież, jak mi się zdaje, taki powodów jest znacznie więcej.

Miał oddziaływać na emocje. Zapadać w pamięć. Pokazywać klimat epoki. Z tego właśnie wywiązuje się znakomicie.

Bezsprzecznie udane, poruszające widowisko, które sprosta wymaganiom nawet najbardziej srogich i krytycznych kinomanów.

Nie jest kolejną historią o walce człowieka z naturą, lecz przypowieścią o niezłomności ducha.

Wizualne arcydzieło, które z pewnością obejrzę ponownie z wielu względów, nie tylko dla cieszenia oczu grą Leonardo DiCaprio.

Technicznie jest rewelacyjnie, aktorsko także, wypada jeszcze wspomnieć o niezwykłej dbałości o detale i wierność realiom epoki - Indianie i Glass mówią coraz mniej znanym językiem Paunisów i Arikarów, a indiańską broń, na przykład strzały, z pietyzmem wykonali indiańscy rzemieślnicy.

Bez wątpienia film, który na długo zapada w pamięć. Momentami dawały się jednak we znaki irracjonalne zachowania bohaterów, czy wyraźne skracanie niektórych wątków. W opozycji mamy za to rewelacyjną pracę kamery z fenomenalnymi ujęciami i całą masą wybornych scen.

"Zjawa" uświadomiła mi, jak bardzo Iñárritu jest przywiązany do fizyczności świata - a tym samym: jak mocno jest on zaabsorbowany cielesnością człowieka. I to wbrew temu, że sam - dysponując genialnym umysłem filmowca - posługuje się wybitną inteligencją, by za pomocą medium kina pokazać innym swoją wizję świata jako areny ścierania się ludzkich emocji, instynktu, popędów i impulsów... Gdzie intelekt jest bardziej sługą, niż panem, będąc czymś uzależnionym od Natury, mimo prób emancypacji.

Jest kinem cudownie spełnionym. Mitycznym i klasycznym, z jednej strony. Dzikim i pełnokrwistym, z drugiej.

Kino ważne, bo wypruwanie przed widzem bebechów potraktowano tu dosłownie, a do emocji i sumienia dociera się tu bardziej przez ciało niż umysł i duszę.

Jest to dzieło na wskroś autorskie, wyrażające głębszy, metafizyczny sens poprzez osobliwą, wielotorową narrację oraz imponującą stronę wizualną.

Stara się coś przekazać, ale ginie to w gąszczu krwi, strachu i mrocznej zimowej scenografii. Fani survivalu mogą czuć się usatysfakcjonowani.

Jest dziełem świadomego artysty - z warsztatem w małym palcu, fachowcami na podorędziu i interesującą wizją świata w głowie.

Perfekcyjnie wykonany z genialnymi zdjęciami, bezbłędnymi aktorami, dobrze wyreżyserowany i napisany.

Ogląda się dobrze głównie dzięki wspomnianym zdjęciom, poprzez które wręcz czuć na sobie ten mróz.

Iñárritu nie pozwolił na zbyt wiele akcji. Fabuła toczy się w dosyć monotonnym, usypiającym tempie z kilkoma zaplanowanymi pikami akcji serca. Wszystko jednak jest tak pięknie i estetycznie skomponowane, że snującą się "Zjawę" chce się chłonąć.

Bardzo klimatyczna produkcja o fatalnie rozegranej stronie marketingowej. Przejmująca w swoim naturalizmie i brutalności.

Opowieść o sile przetrwania i żądzy zemsty ocieka kunsztem technicznym oraz zachwyca jakością wykonania.

Dla koneserów sprawdzi się o każdej porze dnia i nocy, a przeciętny widz będzie musiał się przy nim wykazać odrobiną cierpliwości. Kiedy tak się stanie, po seansie będzie usatysfakcjonowany dziełem Inárritu.

Jeszcze nigdy przyroda nie była równocześnie tak piękna jak i okrutna. Alejandro González Iñárritu po raz kolejny udowadnia, że każdą historię można przedstawić w niezwykle interesujący i odbiegający od normy sposób.

Jestem zachwycony przede wszystkim formą, ale jako całokształt też wypada bardzo dobrze.

Nie mogę natomiast ocenić filmu wyżej niż bardzo dobry, bo tytuł stoi na granicy, gdzie film przestaje być kinowym przeżyciem, a jest dogłębną penetracją pragnień twórcy, który przez swoją dosłowność stoi w pewnym momencie pod ścianą, gdzie nie ma już miejsca na "magię kina".

"Zjawa" koncentruje się bowiem na zagadnieniu podobnym do tego, które poruszały filmy "Biutiful" i "Birdman" - znaczeniu doczesnego życia i tym, co to znaczenie definiuje.

Bez wątpienia można nazwać filmem Lubezkiego, DiCaprio i Hardy'ego. Paradoksalnie, najtrudniej przez gardło przechodzi określenie "film Iñárritu".

Fabularnie nie powala na kolana, ale ma za to inne zalety, dla których warto zobaczyć go zwłaszcza w kinie.

Jest piękna od strony technicznej, ale wewnętrznie zimna, niedostępna, przez co nieangażująca.

Gdyby tylko ta ponura, wyprana z emocji, zdystansowana i zrealizowana z niezwykłą dbałością o szczegóły opowieść o bezwzględnej naturze, elementarnej przemocy i barbarzyństwie miała w sobie nieco więcej dramaturgii i uzasadnienia, głębszych motywów działań, śmiało mogłaby przejść - wraz ze swoją wizualną wirtuozerią - do historii kina.

Zrealizowana w nieprzyjaznych warunkach, operująca skrajnymi emocjami i przekraczająca konwencje, "Zjawa" Alejandra Gonzáleza Ińárritu jest filmem epickim i ekstrawaganckim.

Efektywna wydmuszka, która z zewnątrz olśniewa swoim blaskiem, ale z wewnątrz ukazuje surowe oblicze.

O ile DiCaprio kradnie każdą scenę dla siebie, o tyle każdy kadr pada łupem operatora Emmanuela Lubezkiego - na każdym filmowym zdjęciu postawił on własną pieczęć.

Alejandro González Iñárritu operuje mocnymi środkami, tworzy dzieło twarde i brutalne w treści, zaś w formie naturalistycznie poetyckie.

Film, o którym jest głośno głównie ze względu na grającego w nim Leonarda DiCaprio. Paradoksalnie jednak tym, co po seansie zostaje w pamięci, jest obraz krajobrazu, tła filmu, aniżeli sama fabuła, która po prostu nie jest zbyt porywająca.

To nie jest zły film, ale z pewnością nie tak wybitny, jak jest to nam sugerowane. Warto go zobaczyć, by uświadomić sobie, jaką ciężką robotę wykonał DiCaprio.