Kinofilia Sławomir Płatek

Kiepsko opanowane reguły gry prowadzą do filmu ociężałego, monotonnego, chwilami wręcz irytującego.

Nie da się niestety obronić tezy, że ten film jest czymkolwiek więcej niż space-horrorem.

Zanosiło się też przez jakiś czas na niskobudżetowy dramat jednego bohatera, ale nic z tych rzeczy. Kawał dobrego kina gatunkowego.

Realizacja jest technicznie bez zarzutu, a wymowa i pomysłowość zdecydowanie nieprzeciętne.

Zrobiony z miłości do kina i opowiadający o miłości do kina, a także o znaczeniu kina dla Stanów Zjednoczonych i poniekąd dla całego zachodniego świata.

Obraz jest świetnie przemyślany. Jeśli kogoś interesuje psychologia, znajdzie tu bardzo interesujące studium. Ale można też oczywiście obejrzeć po prostu jako ciekawą historię o zagrożeniu.

Uważam, że posługiwanie się chwytliwą metodą artystyczną w celu prania mózgów jest obrzydliwe.

Obszerne fragmenty nowego obrazu to kino akcji, gatunek zupełnie niekomponujący się z westernem.

Co by się stało, gdyby zmiksować Matrixa, Transformers, Władcę pierścieni i Troję? Wielka kupa by wyszła. Niepotrzebnie piszę "by", ponieważ właśnie zrobiono coś takiego.

Wracając do głównego bohatera: ludzki aspekt tego filmu jest przejmujący. Artystyczny - też wysokiej próby. Ale propagandowa warstwa takich filmów zwykle okazuje się najbardziej trwała.

Uważam, że posługiwanie się chwytliwą metodą artystyczną w celu prania mózgów jest obrzydliwe.

Nie broni się to ani na poziomie krytyki kultury gatunku ludzkiego, ani na poziomie antyutopii.