Captain Fantastic

Poza kilkoma zabawnymi i przesiąkniętymi absurdem scenami najnowszy film Matta Rossa jawi się jako kuriozalna, pełna sprzeczności i mało przekonująca forma protestu przeciwko konsumpcyjnemu stylowi życia i wszechobecnemu podporządkowaniu możnym tego świata.

Przekazuje nam wartościową lekcję na temat naszego świata oraz mówi jak żyć. Wielu z nas zapomniało już jak to się robi. Produkcja ta wyróżnia się jeszcze ciekawą i wciągającą historią, świetnym aktorstwem oraz bardzo dobrym wykończeniem i niezwykle urzekającym klimatem, który poniekąd zachowuje całą opowieść w formie pewnego rodzaju baśni.

Są filmy lepsze i gorsze. Są mądrzejsze i głupsze. Są emocjonujące i nudnawe. Ale takiego drugiego jak "Captain Fantastic" ze świecą szukać.

Idealne połączenie swojskiego kina niezależnego z bardziej mainstreamową, linearną strukturą.

Dobre, inteligentne kino spod znaku krytyki społecznej dla tych, co lubią dłużej pomyśleć o obejrzanym filmie. Świetne aktorstwo - powrót króla, Vigga Mortensena.

Jest dobrze zagrany, przyzwoicie skonstruowany, inspirujący, a jego główną wadą jest wspomniana zachowawczość. Ale temat jest ważniejszy od realizacji, która przynajmniej nie psuje przyjemności roztrząsania racji głównego bohatera.

Za sukces tej historii są odpowiedzialni głównie aktorzy. Zwłaszcza gra Mortensena to siła napędowa dla młodszego pokolenia, które nie ustępuje w kreowaniu ciekawych, wyróżniających się postaci.

"Captain Fantastic" z uczuciem staje po stronie zrozumienia. Szuka dróg kompromisu, które może zburzą utopię, ale zbudują coś nowego, na bardziej ludzką skalę.

Jest świetnym przykładem tego, jak w intymny i familijny sposób zmusić do zastanowienia się nad ważnymi kwestiami.

Dzięki nietypowym bohaterom, dobrze napisanym dialogom oraz dynamicznej ścieżce dźwiękowej film wciąga. Zgodnie z tytułem, większość scen jest fantastyczna.

Oprócz debaty na temat sposobów wychowywania dzieci Captain Fantastic proponuje widzowi romantyczną historię o nonkonformizmie i akceptacji własnej tożsamości.

Porzućmy pomysły, aby wybrać się do kina na komercyjną pozycję, a wybierzmy się na obraz, który przeniesie nas w nietypowy świat. Brakuje w kinematografii takich filmów, więc sięgajmy po nie, póki jest okazja!

Naprawdę udane, miłe dla oka, zmuszające do dyskusji w kwestii wychowania oraz pytające o sens życia rodzinne kino drogi.

Dzięki połączeniu kina niszowego z tym przyswajalnym dla przeciętnego "niedzielnego kinomana", a także poruszeniu tematów, nad którymi warto zatrzymać się i zastanowić, udało się stworzyć obraz, który na długo zapada w pamięć.

Film trochę jak jego protagonista - ma dobre intencje, chce dla nas jak najlepiej, ale czasami próbuje za bardzo i być może potrzebuje trochę dystansu. Potrafi zirytować swoim przerośniętym ego i przekonaniem o własnej słuszności, ale nie na tyle, żeby stracić do niego sympatię. Nie oczekujcie zachwytów, a kilku mądrych refleksji i emocjonalnego otulenia.

Fani innego, nakręconego przez Seana Penna filmu, Wszystko za życie, którzy jeszcze nie trafili na Captaina będą wniebowzięci. Wartości przewodnie tego dzieła to szczerość oraz wolność myśli i wypowiedzi.

Bardzo słodko-gorzkie, ale i refleksyjne kino na temat życia w ogóle. A takie mądre rzeczy nie pojawiają się ostatnio zbyt często.

Historia bez zobowiązań o współczesności, poświęceniu i szacunku. Bezwzględna lekcja życia i podsumowanie dotychczasowej nicości rzeczywistości.

Ten film jest po prostu piękny i chwyta za serce. Ciężko się nie zakochać w czymś tak fantastycznym.

Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się idealnie dopracowane, ale po kilkunastu minutach można odnieść wrażenie, że "Captain Fantastic" jest zbudowany wokół znalezionych w Wikipedii haseł, takich jak marksizm, trockizm, maoizm, kultura hipisowska, anarchizm, kapitalizm oraz ze wszelkich pobocznych wątków wynikających z wymienionych tu terminów.

Pomimo poważnych tematów jakie porusza, potrafi też być niezwykle zabawny. Dawno nie widziałem filmu, który w takim stopniu kazałby mi zastanowić się nad fundamentalnymi zasadami, zgodnie z którymi funkcjonuje społeczeństwo, w którym żyję - i za to należą się brawa.

Piękny, zabawny i mądry film - jeżeli grają go w Waszym kinie, to idźcie koniecznie.

Małe wielkie kino. Trudno oderwać oczy od ekranu.

Dzięki nietypowym, acz w pełni uformowanym bohaterom, dobrze napisanym dialogom oraz dynamicznej ścieżce dźwiękowej, film wciąga do swojego świata. Zgodnie z tytułem, momentami rzeczywiście jest fantastyczny. W innych - tylko dobry. Niemniej jako całość mocno przekonuje i warto poświęcić mu uwagę.

O ile Holland poległa w "Pokocie" również artystycznie, a przesłanie jej ekoterrorystycznego filmu jest co najmniej bałamutne, to Ross mówi nam coś mądrego o przedawkowanej przez rewolucjonistów Erze Wodnika.

Niepoważny film o poważnych sprawach. Kiedy ostatnio ktoś tak pięknie i z takim wyczuciem mówił o utopii? Zamiast więc rzucać wszystko i wyjeżdżać w Bieszczady, można po prostu pobyć z Benem i jego rodziną. Kapitanie, misja zakończona sukcesem.

Szlachetnie naiwne, głęboko oczyszczające.

Piękne kino, nie wiem czy już czasem o tym nie wspominałem, ale zakochałem się w tym filmie.

Wyjątkowo mądre, edukacyjne wręcz kino.

Jest filmem, który w poruszający sposób mówi o stracie, o radzeniu sobie z otaczającym nas światem, o marzeniach, o potrzebie akceptacji, zrozumienia. Filmem urokliwie nakręconym, urzekająco ekscentrycznym, zaskakująco zabawnym i fantastycznie zagranym, przez szóstkę młodych aktorów, ale również przez Vigo Mortensena.

Znakomicie opowiedziana, przekonywująca i piękna historia oraz oscarowy popis umiejętności Viggo Mortensena.

Chociaż "Captain Fantastic" nie stroni od wskazywania na konsekwencje skrajnie anarchistycznej postawy, to mimo wszystko nie brakuje w nim też tego swobodnego, niezależnego, hippisowskiego ducha, który porywa swym entuzjazmem. A jeśli jeszcze dodamy do tego największego przegranego tegorocznej edycji Oscarów, czyli Viggo Mortensena, to mamy już kino naprawdę wysokich lotów.

Postać Bena nieźle zagrał Viggo Mortensen, który podobnie jak Bana w "Hannie" wręcz naturalnie zagrał przewodnika, nauczyciela i dyktatora w jednym.

Przefajny film, który dowodzi, że naprawdę ciekawe dzieło może powstać bez wielkich i kasowych nazwisk, kasy na fajerwerki - i nawet bez niesamowitych zwrotów akcji w scenariuszu.

Do tego filmu idealnie pasuje określenie: małe, wielkie kino. Naprawdę rzadki przypadek.

Obraz z pozoru niepozorny. Niezwykły w swej zwyczajności. Powolny i wolny - od fałszu, nadmiernej egzaltacji, nieodwołalnych osądów, natrętnego moralizowania. Bez zwrotów akcji, a będący zwrotem ku alternatywnej rzeczywistości pełnej słodyczy i goryczy.

Naiwny uniwersalizm Rossa nie boli - film ma swoją kompozycyjną "gęstość", dwie godziny mijają w dziwnym odbiorczym ferworze, w całkowitym oddaniu bohaterom i ich niekonwencjonalnej wrażliwości.

Stawia mimo wszystko dość ciekawe pytanie. Nawet pytania.

Chwilami zabawne, chwilami wzruszające, zawsze natomiast szczere i prawdziwe.

Bardzo dobra rozrywka zarówno dla zupełnie niewymagających widzów, jak i osób, które oglądając film potrzebują pola do większych refleksji.

Taką powieść napisałby pewnie John Steinbeck, gdyby urodził się w czasach kontrkultury i dzisiaj spoglądał zza zadymionego jointa na gnającą na złamanie karku Amerykę, która gdzieś po drodze zagubiła rodzinne wartości.