Powiew pewnej świeżości w twórczości Marvela, który po kolejnych filmach o Iron Manie stał się tendencyjny i przewidywalny. Nareszcie jest to film, który bohatera ukazuje jako osobę niedelikatną dla wrogów i jednocześnie wygadaną, która nie przebiera w słowach.

Po generacji płaskich i nudnych facetów w rajtuzach, po mrocznych, ciężkich i poważnych serialach o Daredevilu i Jessice Jones, nadszedł czas na zupełnie nową jakość w kinie komiksowym.

Bardzo dobre, ociekające akcją i czarnym humorem filmidło, na którym będziemy zrywać boki ze śmiechu.

Dla tych, którzy znają Deadpoola z kart komiksu, długi metraż jest tak dobry jak zapach markowych butów upolowanych w dyskoncie. Dla całej reszty jest jeszcze lepszy!

Jest pieprznie, zabawnie, ale z zachowaniem wszelkich prawideł gatunku.

Mogę polecić każdemu, nawet osobom niezainteresowanym tematyką herosów, bo warto się przemóc i spędzić półtora godziny na lekkim seansie śmiejąc się do rozpuku oraz dla fanów produkcji ze stajni Marvela, aby zobaczyli, że czasem warto unikać bezpiecznej, pełnej schematów i utartych ścieżek formuły.

Jeśli myśleliście, że filmy typu "Sausage Party" czy "Kick-Ass" to ostra jazda po bandzie, to "Deadpool" bezwzględnie rozniesie was w pył.

Dresiarsko-ironiczna jazda bez trzymanki, gdzie "poprawność polityczną" wszyscy, łącznie z główną postacią, mają głęboko w tylnej części ciała.

Zabawny, pomysłowy, całkiem brutalny, ale emocjonujący seans. Może nie tak rewolucyjny i odważny za jaki się ma, ale udany.

Na chwilę obecną jedynie podpalenie siedziby głównej wytwórni, przeznaczenie całości zysków z "Deadpoola" na cele charytatywne lub ewentualnie wyprodukowanie dwudziestogodzinnej arthousowej epopei w mongolskim języku migowym byłoby czymś prawdziwie wywrotowym względem tego, co zaproponowali widzowi w swojej najnowszej produkcji włodarze Foxa.

Nastoletni entuzjazm, z jakim Ryan Reynolds zatapia się w roli szurniętego najemnika, wynagradza wszystkie braki filmu debiutującego w pełnym metrażu Tima Millera.

Dojrzała i bezpardonowa rozrywka, z której Wade może być dumny.

Polecam ten dobrze wysmażony stek.

Sprawnie nakręcony, z efektownymi scenami akcji i trzymającymi w napięciu sekwencjami. Do tego autentycznie zabawny.

Jazda na całego, do samego końca.

Idealny film na Walentynki, prosty w odbiorze, dosadny w swej wymowie, a przy tym rozbrajająco śmieszny.

Produkcja ze wszech miar udana i w wielu miejscach nietypowa, ale w ogólnym rozrachunku jest kompromisem pomiędzy tym, co można było faktycznie zrobić z tą postacią, nie zniechęcając przy okazji przygodnych widzów, a tym, jaki film należało nakręcić, żeby zabezpieczyć się przed ewentualną finansową wpadką.

Posiada wywrotowy, błyskotliwie autoreferencyjny charakter, kapitalne tempo, masę celnych one-linerów, pomysłowe sceny akcji i przemocy.

Wprowadza powiew świeżości do opanowanej przez harcerzykowatą moralność i patos konwencję super-bohaterską. To wielki środkowy paluch, wycelowany w cenzurę i kinowych świętoszków.

Jest wulgarnie, brutalnie i pomysłowo.

Na tyle konsekwentny w obnażaniu i wyśmiewaniu klisz tego rodzaju kina, że daje to w końcu nową jakość.

Wielokrotnie przełamuje czwartą ścianę, docina producentom i scenarzystom, pozwala sobie na komentarze na temat innych komiksowych postaci, co czyni z niego najbardziej interesującego bohatera, jakiego Marvel przeniósł na ekran.

Czwartą ścianę ostentacyjnie roznosi w pył.

Fakt, że to film fanów dla fanów, ale każdy bez problemu się w nim odnajdzie, a co najważniejsze, na Walentynki to najlepsza produkcja dostępna w repertuarze. Druga połówka będzie zadowolona, to pewne!

Jego siła tkwi w autoiroczninym, prześmiewczym humorze skierowanym w kino superbohaterskie i inne wytwory popkultury.

Jest dobrze, towarzyszy temu fajna energia, dobra dawka humoru oraz duże pokłady ekranowej juchy, odcinanych kończyn, odstrzeliwanych czerepów, szlachtowanych torsów i temu podobnych atrakcji.

Udało się zrealizować film w 100% odzwierciedlający postać głównego bohatera.

Zasłużył u mnie na wysoką notę z kilku powodów - przede wszystkim z uwagi na spory ładunek zabawy, jaki niesie ze sobą podczas seansu oraz jego niesztampowość w świecie, w którym łatwo o schematy i wtórność.

Nie idealny, ale cholernie dobry. Siedziałem na sali niemal 2 godziny i nawet przez sekundę nie pomyślałem, że coś mogłoby być lepsze.

Idealny film dla komiksowych fanów. Nie dość, że dobry sam w sobie, to jeszcze przez cały seans masz wrażenie, że obok siedzi kumpel, który zabawnie i dosadnie komentuje to, co oglądacie.

Zachwyci każdego fana ciętego dowcipu, niewybrednych żartów, antypatycznych bohaterów i ogólnej rozwałki.

Wywrotowa czarna komedia - parodia napuszonego kina o herosach w obcisłych trykotach oraz niemiłosierna zgrywa z popkultury i show-biznesu.

Jako komedia akcji to jest średnie. Ma natomiast jedną zaletę: nie traktuje poważnie tego wszystkiego, co inne post-marwelowskie filmy próbują na serio.

Prawdopodobnie najlepszy hit walentynkowy od lat oraz morderczo zabawna komedia akcji.

Znakomita komedia romantyczna ze stosem trupów i rozbitych aut w tle.

Szkoda, iż uległ namowom na rozpuszczenie swej wyjątkowości w schlebianiu najprostszym mechanizmom wzruszania przepony.

Stanowczo przeciwstawia się napuszonemu, wręcz idealnemu wizerunkowi superbohatera, do którego przyzwyczaiły nas dotychczasowe filmy inspirowane komiksami.

Dobrze się bawiłem, ale nie była to zabawa z gatunku tych niezapomnianych.

Jedna z lepszych ekranizacji komiksowych, jakie dotąd widziałem i trudno będzie ją przebić.

Z jednej strony luzackość, z drugiej próba "wejścia" tylnymi drzwiami do uniwersum z którego wywodzą się X-Meni. Ta swoista akrobatyka, która kończy się efektownym szpagatem, wychodzi Millerowi dosyć nijako.

Jest wszystkim, czego nie spodziewacie się po komiksie i boicie się nawet pomyśleć, że można zekranizować.