Syn Szawła

Obraz momentami wywołujący w widzu niemal fizyczny ból, choć z punktu widzenia filmowej sztuki zrealizowany znakomicie. Może nawet zbyt znakomicie, bo przerażający świat krematoriów ukazany jest na ekranie z precyzyjną artystyczną konsekwencją.

Spełnił pokładane oczekiwania pod względem nowatorskiej formy, zabrakło w nim jednak unikalności merytorycznej.

W doskonały i jednocześnie straszny sposób oddaje grozę obozów zagłady i prawdziwe emocje odczuwane przez znajdujących się w nich ludzi.

Przytłaczający wręcz emocjonalnie film węgierskiego twórcy osacza nas wizją Zagłady. Pozwala ją przeżyć w kinie niemal namacalnie.

Choć sam finał jest mocno dyskusyjny, to całościowo film miażdży swoją autentycznością i nie pozwala o sobie zapomnieć.

Skonstruowany z wielkim pietyzmem, lecz także ogromną wyobraźnią i artyzmem. Już dawno nie widziałam tak dobrego i oryginalnego obrazu o tej tematyce, pokazującego zupełnie nowe spojrzenie na problem Holokaustu.

Jeśli nie interesuje nas "prawda historyczna", tylko kino, "Syn Szawła" zapewni nam dwie godziny wzruszeń. Jeśli oczekujemy dokumentu, Nemes raczej nas oburzy.

Bezsprzecznie jeden z najbrutalniejszych i obrazowo jeden z najprawdziwszych filmów.

Wracając do głównego bohatera: ludzki aspekt tego filmu jest przejmujący. Artystyczny - też wysokiej próby. Ale propagandowa warstwa takich filmów zwykle okazuje się najbardziej trwała.

Surowy i oszczędny.

Rodzaj bolesnego, ale jakże potrzebnego kinowego doświadczenia. Film, który chwyta za gardło i pewnie długo nie puści.

Wybierając się do kina, warto jednak pamiętać, że mamy do czynienia z obrazem znacznie różniącym się od "Pianisty" czy "W ciemności", w "Synu Szawła" László Nemes postawił bowiem na skrajny naturalizm. Seans może tym samym sprawić potworny ból.

Nie będę wam podpowiadał. Nie będę nic sugerował, poza tym, że warto na "Syna Szawła" iść do kina a potem... nie rozmawiać o nim przynajmniej przez pół godziny. Szybkie myśli nie są w tym wypadku dobrą strategią.

Formalna perfekcja "Syna Szawła" niesie ze sobą silną historiozofię, tak różną od suchego podejścia Pawła Pawlikowskiego, który pokazał w "Idzie" Polskę przypominającą eksponat umieszczony za szkłem w gablotce, kraj, w którym przeszłość zawsze była czarno-biała, a mieszkańcy nieodmiennie zastygli w hieratycznych pozach.

Na pewno jest niezły, ale nie można nazwać go wybitnym dziełem.

Kolejny dowód na to, że kino niezależne może w wielu przypadkach zaoferować więcej niż patetyczne, hollywoodzkie produkcje, których scenariusze są wypchane po brzegi wyświechtanymi frazesami, przez co często tracą swoją prawdziwą wartość.

Tajemniczy, autonomiczny byt, który żyje swoim życiem, nie daje zasnąć widzom, nie umiera nigdy.

Produkcja László Nemesa jest jednym z tych obrazów o Holokauście, który jest wart naszej uwagi i poświęconego czasu.

Kino niezwykle wyczulone na własne słabości i ograniczenia, które twórczo przekształca w nową jakość. László Nemesowi udała się więc rzecz niezwykła - ocalenie Historii.

Warty zobaczenia, zupełnie inny od obozowych produkcji, które do tej pory mieliśmy okazję oglądać w kinie.

Trzeba przyznać Nemesowi, że potrafił stworzyć bardzo sugestywny film z pogranicza sensacyjnego non-fiction i wartkiej gry komputerowej.

Śmiała i innowacyjna reżyseria pozwoliła Nemesowi stworzyć niezwykły i jedyny w swoim rodzaju klimat, "Syn Szawła" może spokojnie zajmować miejsce wśród tak pięknie nakręconych filmów jak "Lista Schindlera" i "Pianista".

Zostanie z Wami jeszcze na długo po seansie.

Ostatecznie "Syn Szawła" broni się przede wszystkim formą: oryginalną i w pełni trafioną.

Mi ta produkcja wydała się dobra pod pewnymi względami, lecz nie fantastyczna i być może niezbyt warta Oscara.

Wielkie kino.

Nie wiem, czy można sobie wyobrazić lepszy debiut. László Nemes wszedł do filmowej ekstraklasy już dzięki pierwszemu swojemu filmowi, udowadniając, że drzemią w nim pokłady niezwykłej precyzji, perfekcjonizmu, ale również wrażliwości na sprawy estetyczne.

Tak - bo film Nemesa jest zdecydowanie wyjątkowy, drobiazgowo zaplanowany i noszący w sobie ducha tak bliskich mi dzieł jak opowiadania Borowskiego i spowiedzi Sołżenicyna. Nie - bo nie uważam Syna Szawła za arcydzieło, głównie ze względu na całkowicie obcą mi stylistykę.

Przykuwa uwagę, hipnotyzuje świadomą swojego mroku stylistyką. Okrucieństwa nazizmu wraz z ich przejawami, przyklejają się do nas w trakcie seansu i paraliżują, jeszcze na długo po wyjściu z kina, nie pozostawiając w spokoju.

Widziałem w życiu całkiem dużo filmów obozowych, ale takiego wrażenia bezpośredniości i namacalności jeszcze nie doświadczyłem.

Niebywale precyzyjnie odtwarza sferę audiowizualną obozu koncentracyjnego.

Bardzo dobry, trudny, ale wart tego, by się nad nim pochylić.

Oszczędne dialogi, pomieszanie języków i wiarygodne przedstawienie sprawiają, że "Syn Szawła" jest ważnym filmem. Niełatwym w odbiorze, bolesnym świadectwem, które rozdziera serce.

Jest wstrząsającym obrazem. Właśnie dlatego, że tak bardzo zbliża się do strachu, poniżenia, przerażającej zbrodni. Ale i dlatego, że pokazuje próbę zachowania godności w nieludzkich warunkach.

To nawet nie film. To młot pneumatyczny dla tych, którym choćby przez chwilę przeszło przez myśl: "To było przecież tak dawno. Zapomnijmy".

Lubię takie filmy, które pojawiają się, kiedy mam kinowy "kryzys wiary" - wszystko już było i świeci światłem odbitym starych arcydzieł. A jednak odzyskuję nadzieję, że zawsze będzie się czym w kinie zachwycać.

Wybitny film, który każdy powinien zobaczyć, bo mimo że opowiada o historii, to dalej jest aktualny.

Jest genialnie dobrym filmem, bo daje nam odczuć piekielne zło, które otacza głównego bohatera.

Takiego filmu o Holokauście jeszcze nie było. Węgierski "Syn Szawła" to arcydzieło.

Jeżeli w dzisiejszych czasach słowo "arcydzieło" nie utraciło swojej siły, to należałoby go użyć w przypadku właśnie takiego filmu jak "Syn Szawła". Nie tylko za podjęty temat - ten na różne sposoby był już omawiany setki razy - lecz oryginalny sposób w jaki został zrealizowany.

Konsekwentnie zrealizowane, perfekcyjne kino.