"Syn Szawła", dzieło wybitne i ze wszech miar spełnione, przywróciło drżenie nastolatka który po raz pierwszy obejrzał niegdyś wajdowski "Popiół i diament" i poczuł się z tym brzemieniem nieswojo - byłem zachwycony i jednocześnie przestraszony wizją świata, którego nie znałem i nie chciałem nigdy poznać.

Nie wiem, czy można sobie wyobrazić lepszy debiut. László Nemes wszedł do filmowej ekstraklasy już dzięki pierwszemu swojemu filmowi, udowadniając, że drzemią w nim pokłady niezwykłej precyzji, perfekcjonizmu, ale również wrażliwości na sprawy estetyczne.

Nigdy wcześniej nikt nie pokazał niemieckiego obozu zagłady oczami trupa.

Tak - bo film Nemesa jest zdecydowanie wyjątkowy, drobiazgowo zaplanowany i noszący w sobie ducha tak bliskich mi dzieł jak opowiadania Borowskiego i spowiedzi Sołżenicyna. Nie - bo nie uważam Syna Szawła za arcydzieło, głównie ze względu na całkowicie obcą mi stylistykę.

Mi ta produkcja wydała się dobra pod pewnymi względami, lecz nie fantastyczna i być może niezbyt warta Oscara.

Rewelacyjne zdjęcia w połączeniu z nienachalnym montażem i reżyserią sprawiają, że intymna historia bohatera płynnie spaja się z szerszym spojrzeniem na obraz zagłady ludzi.

Stara się jak najdokładniej przybliżyć terror tamtych chwil. Szokując, wstrząsając, przerażając momentami do żywego.

Wybierając się do kina, warto jednak pamiętać, że mamy do czynienia z obrazem znacznie różniącym się od "Pianisty" czy "W ciemności", w "Synu Szawła" László Nemes postawił bowiem na skrajny naturalizm. Seans może tym samym sprawić potworny ból.

Warty zobaczenia, zupełnie inny od obozowych produkcji, które do tej pory mieliśmy okazję oglądać w kinie.

Śmiała i innowacyjna reżyseria pozwoliła Nemesowi stworzyć niezwykły i jedyny w swoim rodzaju klimat, "Syn Szawła" może spokojnie zajmować miejsce wśród tak pięknie nakręconych filmów jak "Lista Schindlera" i "Pianista".

Przytłaczający wręcz emocjonalnie film węgierskiego twórcy osacza nas wizją Zagłady. Pozwala ją przeżyć w kinie niemal namacalnie.

Trzeba przyznać Nemesowi, że potrafił stworzyć bardzo sugestywny film z pogranicza sensacyjnego non-fiction i wartkiej gry komputerowej.

Dzieło wybitne. Może nie do końca przełomowe, ale na pewno otwierające nowy rozdział w historii filmowej refleksji nad Holocaustem. Wojenne piekło rozsadza ekran.

Konsekwentnie zrealizowane, perfekcyjne kino.

Wracając do głównego bohatera: ludzki aspekt tego filmu jest przejmujący. Artystyczny - też wysokiej próby. Ale propagandowa warstwa takich filmów zwykle okazuje się najbardziej trwała.

To nawet nie film. To młot pneumatyczny dla tych, którym choćby przez chwilę przeszło przez myśl: "To było przecież tak dawno. Zapomnijmy".

Zostanie z Wami jeszcze na długo po seansie.

Wielkie kino.

Dostarcza tak ogromnego ładunku emocji, że wielu widzów może nie być w stanie poradzić sobie z tak wymagającym, w pewnym sensie wyniszczającym emocjonalnie doświadczeniem, ale film Nemesa trzeba obejrzeć.

Nie będę wam podpowiadał. Nie będę nic sugerował, poza tym, że warto na "Syna Szawła" iść do kina a potem... nie rozmawiać o nim przynajmniej przez pół godziny. Szybkie myśli nie są w tym wypadku dobrą strategią.

Obraz momentami wywołujący w widzu niemal fizyczny ból, choć z punktu widzenia filmowej sztuki zrealizowany znakomicie. Może nawet zbyt znakomicie, bo przerażający świat krematoriów ukazany jest na ekranie z precyzyjną artystyczną konsekwencją.

Takiego filmu o Holokauście jeszcze nie było. Węgierski "Syn Szawła" to arcydzieło.

Uderzyło mnie, co powiedziała o tym filmie znajoma religijna Żydówka: to martwe ciało, które Szaweł przez pół filmu dźwiga w worku na ramionach, nie tylko nie "uczłowiecza" obozowej rzeczywistości, ale przeciwnie - traci znaczenie, staje się obojętnym "rekwizytem", który odciąga naszą uwagę od porzuconych po drodze ludzkich wątków. To właśnie ten enigmatyczny wątek z innego porządku, sprzeczny z estetyką filmu, sprawia, że wychodzę z kina dziwnie zobojętniały.

Bardzo dobry, trudny, ale wart tego, by się nad nim pochylić.

Jeśli nie interesuje nas "prawda historyczna", tylko kino, "Syn Szawła" zapewni nam dwie godziny wzruszeń. Jeśli oczekujemy dokumentu, Nemes raczej nas oburzy.

Rodzaj bolesnego, ale jakże potrzebnego kinowego doświadczenia. Film, który chwyta za gardło i pewnie długo nie puści.

Skonstruowany z wielkim pietyzmem, lecz także ogromną wyobraźnią i artyzmem. Już dawno nie widziałam tak dobrego i oryginalnego obrazu o tej tematyce, pokazującego zupełnie nowe spojrzenie na problem Holokaustu.

Niebywale precyzyjnie odtwarza sferę audiowizualną obozu koncentracyjnego.

Arcydzieło o Zagładzie.

Kolejne sceny działań Szawła i nazistów nie niosą bowiem za sobą żadnych emocji, a całość przedstawiona jest niczym jarmarczny cyrk, tylko nastawiony na większą brutalność.

Kolejny dowód na to, że kino niezależne może w wielu przypadkach zaoferować więcej niż patetyczne, hollywoodzkie produkcje, których scenariusze są wypchane po brzegi wyświechtanymi frazesami, przez co często tracą swoją prawdziwą wartość.

W doskonały i jednocześnie straszny sposób oddaje grozę obozów zagłady i prawdziwe emocje odczuwane przez znajdujących się w nich ludzi.

Tajemniczy, autonomiczny byt, który żyje swoim życiem, nie daje zasnąć widzom, nie umiera nigdy.

Wybitny film, który każdy powinien zobaczyć, bo mimo że opowiada o historii, to dalej jest aktualny.

Produkcja László Nemesa jest jednym z tych obrazów o Holokauście, który jest wart naszej uwagi i poświęconego czasu.

Nie jest kinem łatwym, jest kinem mocnym i okrutnym, pewnie nie dla każdego widza.

Przykuwa uwagę, hipnotyzuje świadomą swojego mroku stylistyką. Okrucieństwa nazizmu wraz z ich przejawami, przyklejają się do nas w trakcie seansu i paraliżują, jeszcze na długo po wyjściu z kina, nie pozostawiając w spokoju.

László Nemes odrzuca szeroko zakrojone narracje i wyświechtane konwencje na rzecz nagiego doświadczenia, trudnego do wytrzymania sensorycznego piekła. To prawdopodobnie najbardziej dosadny film o Holokauście, jaki kiedykolwiek nakręcono.

Na pewno jest niezły, ale nie można nazwać go wybitnym dziełem.

Laszlo Nemes zrobił niebywale przemyślany debiut. Możemy podejrzewać, że swój cel - realizację jak najwierniejszej symulacji obozowego życia - osiągnął niemal w stu procentach.

Jest genialnie dobrym filmem, bo daje nam odczuć piekielne zło, które otacza głównego bohatera.