Ghost in the Shell

Dobry scenariusz i aktorstwo oraz obłędna wręcz oprawa audiowizualna sprawiają, że film ten śmiało może zająć miejsce wśród pozostałych członków rozrastającej się GitS-owej rodziny.

Wizualna uczta dla każdego amatora kina. Popisy scenografów, grafików koncepcyjnych i magików efektów komputerowych widać na każdym kroku.

Można z było z tego wycisnąć więcej, a pewne wątki i postacie lepiej zarysować, lecz całość i tak daje radę. Warto dać szansę i wejść w świat bez ducha.

Z całą pewnością rozczaruje wszystkich liczących na ambitne science-fiction. To śliczna wydmuszka, która wręcz razi swoją banalnością.

Irytujące zwroty akcji, ciągłe bijatyki i epatowanie wizualnością nie mogą konkurować z aktorstwem, które pozostawia wiele do życzenia.

Widzieliśmy hollywoodzką wersję Ghost in the Shell i cóż - bardzo chcieliśmy, żeby nam się spodobało, ale nie wyszło.

Wizualnie piękny film "Ghost in The Shell" 2017 nie posiada głębi oryginału z 1995 roku i nie potrafi przejąć widza równie mocno. Film muszę jednak ocenić wysoko, gdyż to ambitna próba przeniesienia anime w realia filmu aktorskiego, która powiodła się w dużej mierze, zwłaszcza w sferze wizualnej.

Polecam wszystkim miłośnikom dobrego kina akcji i efektownego science-fiction.

Czym zatem jest filmowy Ghost in the Shell? Najprostsza i najszczersza odpowiedź brzmi: niezobowiązującym, płytkim filmem akcji z fabułą osadzoną w futurystycznym świecie.

Solidna produkcja, która powinna usatysfakcjonować zarówno fanów anime, jak i kompletnych laików. Film w przystępny sposób opowiada świetną historię, unikając nadmiernych uproszczeń oraz spłaszczeń.

Zero wzruszeń, czy westchnień, co najwyżej przeciętna fabuła osadzona w dalekiej przyszłości.

Naprawdę udane i porażające wizualnie kino rozrywkowe. Owszem, niezbyt oryginalne i nie unikające uproszczeń, ale wcale nie idące aż na takie skróty, jakby to chcieli widzieć fani pierwowzoru.

Wyszło nieźle, co daje tylko nadzieję na to, że kolejne hollywoodzkie produkcje czerpiące z japońskiej popkultury będą coraz lepsze.

Jest w nim kilka zgrzytów, ale fabuła i aktorstwo rekompensują to w zupełności a strefa audiowizualna dodaje obrazowi mnóstwo uroku.

Rzeczywistość w znacznej mierze oderwana ze swoich korzeni, przepuszczona przez amerykański filtr wydaje się wręcz ostentacyjnie spłycona, a przecież nawet gdy - tak jak ja - nie oglądało się anime, wyczuwa się podskórnie, że pierwotnie było tam dużo więcej.

Może trochę brakuje do poziomu walk z Johna Wicka, ale mimo wszystko jest na co popatrzeć.

Z pewnością nie jest fenomenem porównywalnym do anime Oshiiego ani mangi Shirow. Jest jednak tytułem wyróżniającym się w bieżącym repertuarze i godnym uwagi każdego, kto nawet w kinie rozrywkowym ceni sobie rozwiązania prowokujące do myślenia.

Owszem, historia została spłycona, fabuła ma przez to kilka luk, są momenty, których sensowność można uznać za co najmniej dyskusyjną. Film broni się jednak stroną audio-wizualną, klimatem, a i - umówmy się - bardziej bzdurne historie się w kinie widziało.

O "Ghost in the Shell" aktorka powiedziała, że głębia tego filmu poraża. Może to i prawda, jeżeli przyjmiemy, że postępująca technologia XXI wieku może w przyszłości wpłynąć destrukcyjnie na rozwój ludzkiego gatunku.

Pięknie wyglądająca wydmuszka, zataczająca błędne koło inspiracji i odtwórczości. Tematyka, choć szlachetna, została przedstawiona w podstawowej, mało interesującej formie.

Ogląda się jak kolejne futurystyczne kino akcji. Wizualnie bombowe, jednak myślowo pozbawione blasku.

Spektakularna, choć nierozbuchana uczta dla oczu i umysłów. Mimo spłycenia, czy nawet strywializowania, pewnych aspektów egzystencjalnego dualizmu Major, najnowsza produkcja utrzymuje dyskursywnego i konwencjonalnego ducha swojego pierwowzoru, co rzadko udaje się uzyskać, przekładając dzieło wschodniej kultury na komercyjny język zachodniego odbiorcy.

Akcja nie daje napięcia, fabuła nie podnosi żadnej interesującej kwestii. Wizualne wystylizowanie na późne lata 80. jest miłe dla oka, ale zaburzone wspomnianą sztucznością skądinąd imponujących efektów specjalnych.

Jeśli chodzi o kwestie realizacyjne, czy aktorskie to wyszło nieźle. Gorzej jednak z treścią i sposobem opowiadania historii, szczególnie kiedy spojrzymy na film przez pryzmat oryginału.

Po seansie pozostaje niedosyt i poczucie zagubienia. Z jednej strony wspaniałe widowisko, z drugiej prostota i infantylność opowiadanej historii, która pogubiła większość zagadnień, czyniących oryginał wyjątkowym.

Piękna wydmuszka.

Rupert Sanders nie pozwala się widzowi znudzić, ciągnąc przez fabułę pełną dynamiki i kaskaderskich wyczynów. Dialogi momentami pobrzmiewają filozoficznym bełkotem, klisze zdają się być typowe dla rynku hollywoodzkiego, a sama produkcja zbliża się niebezpiecznie do kina komercyjnego nastawionego jedynie na wysokie zyski.

Wizualna uczta z egzystencjalnymi pytaniami w tle.

Brak mu ciekawszej fabuły, lepiej opowiedzianego wątku głównego oraz większego przywiązania twórców do głównej postaci. Jednakże pomimo tych wad film dzięki świetnemu aktorstwu i rewelacyjnemu wykończeniu zachowuje całość w niezwykle przyjemnej i całkiem zjadliwej formie, dzięki czemu seans nie okazuje się takim wielkim rozczarowaniem.

Może się podobać i moim zdaniem odniesie spory komercyjny sukces. Starzy wyjadacze trochę pozrzędzą, ale w końcu przyznają, że film generalnie ujdzie.

Nie jest tak bogaty znaczeniowo, spłyca i ujednoznacznia kwestie filozoficzne czy etyczne pożyczone z oryginałów.

Obawialiście się płytkiej historii i hollywoodzkich klisz? Niestety właśnie to otrzymacie...

Nazwanie tej produkcji stylistyczną wydmuszką byłoby przesadą. Historia, niezależnie od moich subiektywnych odczuć, ma ręce i nogi, co kiedyś można było uznać za oczywisty standard, dzisiaj jednak należy o tym wspomnieć w kategorii zalet.

Marna podróbka kultowej japońskiej anime z 1995 roku. Sanders zagmatwaną fabułę sprasowuje tak, żeby zrozumiał ją nawet przedszkolak.

Został przerobiony na amerykańską wersję w iście hollywoodzkim stylu. Kompletnie pozbawiony klimatu i filozofii oryginału.

Na żadnym poziomie nie porusza, nie wywołuje emocji, nie łapie za gardło. Bohaterowie nie budzą empatii, ich losy nie wzruszają. A przecież to powinien być najważniejszy element filmu o samotności w stechnicyzowanym świecie.

Nadaje aktualność pytaniom od dawna zadawanym przez futurologów.

Fabuła, przy swoich schematach, jest wystarczająco złożona jak na hollywoodzkie widowisko. Gorzej, że jedna z najciekawszych heroin japońskich komiksu i animacji wypada tak boleśnie nieciekawie. Tutaj niewykorzystany potencjał razi najmocniej.

Nie budzi bezgranicznego zachwytu, ale i tak jest to całkiem atrakcyjne kino science fiction.

Lekki, rozrywkowy przedstawiciel cyberpunku. Taki dla zwykłych zjadaczy chleba, niechcących bawić się w zbyt egzystencjalne przemyślenia.