Lobster

Lanthimos świetnie łączy intelektualne ambicje z kinem rozrywkowym, a Colin Farrell - z wąsem, wylewającym się ze spodni brzuszyskiem i miną zbitego psa - niespodziewanie okazuje się aktorem.

Jeśli do listy plusów dodać wyśmienite, momentami nieco absurdalne dialogi, nieoczywiste motywacje czy rozwiązania fabularne, łatwo o konkluzję, że "Homar" należy do tych obrazów, które są podobne do seksu. Z jednej strony chłonie się go z rozkoszą, niecierpliwie czekając na finał, z drugiej chce się, by trwał w nieskończoność.

Łączy w scenariuszu Lanthimosa i Efthymisa Filippou kafkowski sposób opowiadania z surrealizmem Marqueza.

Grek wcale nie snuje opowieści science fiction, lecz opowiada o współczesności. O naszym małym tu i teraz. Wyśmienity film, wielkie kino.

Melodramat zrodzony w niezwykle błyskotliwym/chorym umyśle reżysera. Świetne, dobrze zagrane kino.

Ponura satyra, brutalna wiwisekcja, mroczna ludzka komedia o sytuacji bez wyjścia. Nie polecam romantykom.

Fabuła wyścielona twistami i pułapkami precyzyjnie wszczepia się w nieśpieszną i minimalistyczną narrację. Jak w idealnej muzycznej kompozycji, tak i w "Homarze" każda filmowa nuta i takt nie są przypadkowe.

Jeden z tych filmów, które szanują intelekt widza i nie starają się wytłumaczyć każdej poszczególnej sceny mówiąc wprost co i jak.

Poza inteligentnym humorem film wprawia w osłupienie oryginalną metaforą zachodniej cywilizacji, która pod pozorem wolności i przyzwolenia dla różnych form ludzkiego życia narzuca bezlitosne reguły gry.

Jest seansem wymagającym. Konwencja tego filmu może być irytująca, ale jeżeli się ją zaakceptuje, czeka niesamowita przygoda w smętnej przyszłości doprawionej absurdem.

Zdecydowanie warto się z nim zaznajomić. Jeśli macie ochotę na prawdziwe "coś innego", ambitniejszą produkcję zmuszającą do myślenia, pełną metafor, to tu traficie w dziesiątkę.

Kawałek dobrej, solidnej roboty, która obejmuje zarówno intrygujący scenariusz, jak i precyzyjne dopracowanie poszczególnych elementów składowych filmu. Jednak brakuje trochę osadzenia akcji w rzeczywistości ze względu na zbytnie wynaturzenie świata i natury ludzkiej.

Powściągliwa historia, która uderza ze zdwojoną siłą. A reżyser udowadnia, że fenomenalnie sprawdza się w czarnej komedii.

Jest filmem naprawdę osobliwym, bardzo specyficznym i z pewnością nie każdemu przypadnie do gustu.

Nierzadko śmieszy, konsternuje i budzi niepokój w tym samym momencie. To kino pełne sprzeczności, wykorzystujące gatunkowe klisze na potrzeby oryginalnej wypowiedzi artystycznej.

Niepokojący, momentami odrzucający, ciężki film. Zdecydowanie nie dla każdego, ale mnie w pewnym sensie zachwycił.

Może dostarczyć rozrywki, będzie ona jednak okupiona trudnymi emocjami i mnóstwem pytań, na które nikt Wam nie odpowie. Kino autorskie jak się patrzy.

Drażni, niepokoi, jest filmem pobudzającym intelektualnie, fascynującym wręcz, a jednak wciąż nieprzyjemnym w odbiorze.

Mógł być filmem genialnym, ale zdaje się, że Lanthimos wpadł w pułapkę własnego pomysłu i koniec końców musiał ratować się pretensją, a niekiedy też oczywistościami, które można by nawet nazwać banałami. Szczęście, że nie ma ich zbyt wiele.

Najmniej hermetyczny, a dzięki temu najprzyjemniejszy w odbiorze obraz greckiego reżysera.

Z jednej strony to oczywiście wysoce oryginalna i niesztampowa wypowiedź na temat związków międzyludzkich, z drugiej film, w którym pojawiają się naprawdę niesamowite pomysły.

Jest bardzo absurdalnym, gorzkim i wręcz przygnębiającym o potrzebie bycia z kimś. A jednocześnie jest w tym sporo z Gombrowicza, gdyż pokonanie tych dwóch masek wymaga wysiłku.

Filmowi można zarzucić kompletne zignorowanie zasady przyciągających się przeciwieństw oraz duży spadek tempa za półmetkiem. Najważniejsze, że reżyser chadza własnymi ścieżkami.

Lanthimos przypomina więc trochę filmową dyrektorkę hotelu dla samotników. Trzyma swój obraz pod suchą, beznamiętną kontrolą. Udaje uprzejmość, ale za pazuchą skrywa okrucieństwo. Gubi przy tym szczerość, autentyzm, które rodzą emocje.

Giorgos Lanthimos "Kłem" w brawurowym stylu wkroczył do pierwszej ligi artystycznego kina europejskiego, stając się równolegle najbardziej rozpoznawalną wizytówką greckiej "nowej fali". "Lobster" jest pierwszym anglojęzycznym filmem reżysera. Ciekawym, prowokującym do dyskusji, ale równocześnie wtórnym wobec "Kinetty", "Kła" czy "Alp".

Wymyka się tak jednoznacznym ocenom, jak i klasyfikacjom - jest hybrydą thrillera, Sci-Fi, romansu i czarnej komedii.

Odniosłem wrażenie, że reżyser się pogubił. Z pokpiwania sobie z konwencji "twardych" deklaracji i przyjmowania ról samotników i singli poszukujących drugiej połówki, w pewnym momencie zmienia się w nie do końca udaną kpinę celującą w związki w ogóle.

Nie broni się to ani na poziomie krytyki kultury gatunku ludzkiego, ani na poziomie antyutopii.

Grek gra na najczulszych emocjach widza, manewrując nim od zaskoczenia, przez rozbawienie po przerażenie, doprowadzając na końcu do sytuacji, w której jedna trzecia sali zasłania sobie oczy.

Mimo gwiazdorskiej obsady "Homar" nie poddał się gatunkowym koncesjom. Jak poprzednie filmy Lanthimosa jest przewrotnym spektaklem, precyzyjną, maniacko spójną wizją świata bez miłości.

Surrealistyczne, przedziwne love story, a wyobraźni Lanthimosowi pozazdrościć mógłby sam Charlie Kaufman.

Choć "Lobster" jest filmem trudnym, to jest też dziełem odważnym, trafnym i po prostu mądrym. Forma, która, mówiąc kolokwialnie, ryje banię oraz złożona treść sprawiają, że jest to jedno z tych dzieł, obok których nie da się przejść obojętnie.

Dostajemy tu wszystko, czego można oczekiwać od dobrego filmu, czyli oryginalny, dający do myślenia scenariusz, znakomite aktorstwo i klimat.

Zaskakuje pomysłem na fabułę, bardzo dobrą kreacją Farrella i często przewijającym się groteskowym, momentami wręcz czarnym humorem. To co jednak na początku porywa oryginalnością w miarę rozwoju wydarzeń nuży, by na koniec pozostawić nas z mieszanymi odczuciami.

Może nie jest to idealny film na spóźnioną walentynkową randkę, romantyzmu w nim bowiem tyle, co w "Gorzkich godach", warto go jednak obejrzeć ze swoją drugą połową i zastanowić się, czy przypadkiem nie jesteśmy częścią tego świata.

Warto poświęcić niecałe dwie godziny i zastanowić się, czy życie zaproponowane przez greckiego reżysera uznalibyśmy za piękne, czy też wręcz przeciwnie.

Dzięki wspaniałemu aktorstwu i niebanalnej warstwie tekstualnej, The Lobster unika demagogii i stawiania tendencyjnych sądów. Grecki reżyser co prawda nie odkrywa przed widzem nowych zakamarków ludzkiej natury, ale dzięki swej wyobraźni opowiada o dobrze znanych mechanizmach w zachwycająco świeży sposób.