Spotlight

Bez wątpienia jest to jedno z tych dzieł, które zasługuje na miano pereł współczesnego kina.

Jeden z najciekawszych dramatów dziennikarskich ostatnich lat, który choć budowany jest trochę na kontrowersji, a jego przekaz jest już od początku jasny, to stanowi kawał bardzo dobrego, amerykańskiego kina, którego najmocniejszą stroną jest przede wszystkim emocjonalna zagrywka wobec widza i ciągłe trzymanie go na sznurku, by za specjalnie nie oddalał się emocjonalnie od historii.

Przejmująca i trzymająca w napięciu opowieść o grupie niezłomnych redaktorów, którzy chcą ujawnić wielki skandal pedofilski w archidiecezji bostońskiej.

W przystępny sposób przedstawia ważną historię, wytykając błędy ludzi i systemu.

Choć to film gatunkowo niewybitny, zaledwie porządny. Niesie go jednak siła i ważność opowiadanej sprawy.

Trudno ten film porównać do czegokolwiek z historii kina.

Jest filmem bezbłędnym i najlepszym dziennikarskim obrazem od czasów "Wszystkich ludzi prezydenta".

Nakręcono bowiem dla odbiorcy potrafiącego przez te dwie godziny skupić swoją uwagę na gęstej, podanej bez niepotrzebnego ornamentu opowieści. Do tego zagranej wybornie.

Broni się przede wszystkim przedstawioną historią.

Kawałek dobrego kina.

Realizacja, jak przystało na ten budżet i jak na Hollywood, jest w porządku. Środki nie kłócą się z wymową. Oglądało się dobrze.

Zrobi niemałe zamieszanie nie tylko poprzez świetny scenariusz, historię, aktorstwo oraz wykończenie, ale również ze względu na to, że porusza dyskusyjną tematykę.

Reżyser ubrał druzgocącą treść w skromne szaty, lecz nie zapomniał nadać jej wartkiego tempa.

Konwencjonalny i stonowany aż do chorobliwej bladości, ale bardzo mu z tym do twarzy.

Do wielokrotnego oglądania. I myślenia.

Pomimo swojego metrażu trwa zaledwie chwilę, porusza i każe się rozejrzeć dookoła samego siebie.

Buzuje od napięcia i emocji.

Ekscytująca lekcja dziennikarstwa.

Naprawdę kawał solidnego kina.

Dobry, choć z hollywoodzka nadto wygładzony.

To nie tylko opowieść o pedofilii w Kościele. To przede wszystkim film o tym, jak powinno wyglądać dziennikarstwo.

Twórcy filmu tak umiejętnie prowadzą akcję, że nasza ciekawość pozostaje ciągle niezaspokojona.

Nie spodziewałem się takiego filmu opowiadającego o dziennikarstwie śledczym, ale twórca "Dróżnika" nie zawodzi i realizuje swój najlepszy film od czasu swojego debiutu. Mocny i brutalny, chociaż nie ma w nim scen przemocy.

Nie jest bowiem dla mnie tylko mistrzowskim ukazaniem równie mistrzowskiego dziennikarstwa śledczego. Najbardziej porażającym wymiarem tego obrazu jest opór społeczeństwa katolickiego przed przyjęciem prawdy o własnej instytucji.

Czyste emocje, to kino zrealizowane w solidny i tradycyjny sposób.

Dotyka wciąż gorącego tematu i rozprawia się z nim w dobrym, amerykańskim stylu. Realizacyjna rzetelność o wyraźnie staroświeckim zabarwieniu pasuje do opowieści o trochę już niedzisiejszej formie dziennikarstwa. Wszystko to wystarczy, by obejrzeć "Spotlight" z szacunkiem i zainteresowaniem.

Dobry film, ale nie na Oscara.

Jest obrazem ważnym i potrzebnym, który trzeba obejrzeć nie ze względu na oscarowe nominacje, jakimi może się on pochwalić, ale dlatego, że otwiera oczy na to, czego tak często widzieć nie chcemy, a na co - wbrew temu, co chce się nam wmówić - mamy wpływ.

Stylistycznie old-schoolowy, o dziennikarstwie na granicy wielkiego odkrycia.

Nie jestem w stanie postawić tej produkcji jakichś konkretnych zarzutów oprócz jednego, czysto subiektywnego - cholernie mnie znudził.

Kino stylowe, antynaturalistyczne, opierające się na mięsistych dialogach, nie obrazach.

Choć pojawiają się gorętsze momenty w scenariuszu, to daleko im do wrzenia.

Warto poświęcić nieco ponad dwie godziny. Nie będzie to czas stracony. Z przynajmniej dwóch powodów: raz, że jest to kino po prostu solidne, dwa że podejmuje trudny temat w całej jego złożoności, bez upraszczania, ale i upiększania.

Mamy tu przyzwoicie prowadzoną narrację i świetną obsadę.

To przede wszystkim hołd złożony dziennikarstwu i to takiemu, którego w zasadzie już nie ma.

Dobry film i ważny głos, jak każdy zabierany w takiej sprawie.

Kino wrażliwe społecznie i słuszne obywatelsko, takie, którego przez powagę tematu nie należałoby właściwie krytykować.

Nastawiony na przybliżenie zawodu dziennikarza śledczego, na oddanie jego natury, nieromantyzujący profesji, pokazujący ją w sposób pozbawiony blasku, przynajmniej na pozór, bo kładący nacisk na jej powtarzalność, godziny spędzone na rozmawianiu, dzwonieniu, chodzeniu, planowaniu kolejnych kroków, a jednak odnajdujący w tym materiał na świetny film.

Siłą "Spotlight" jest to, w jaki sposób został zrealizowany. Z rzetelnym, wyważonym scenariuszem, ze świetnie dobranymi aktorami, którzy nie są przygnieceni stroną wizualną. Montaż i rytm historii jest niebagatelny, podobnie jak odtworzone w drobnych detalach realia.

Formalnie przeźroczysty, pozbawiony jakichkolwiek pretensji do widowiskowości, można go wręcz nazwać staroświeckim. Mimo to, gdyby przyznawali nagrody w kategorii filmu najmocniej trzymającego za gardło, miałby Oscara w garści.