Wybawienie

Nawet pomimo tego, że religijna sprawa kryminalna oraz religijne rozterki prowadzącego śledztwo to połączenie być może nieco już sztampowe, a teren ten został oznaczony przez dzieła takie jak Siedem czy Mesjasz. Wybawieniu brak rozmachu tychże dzieł, ale trzeba przyznać, że to bardzo solidny film.

Angażuje uwagę i emocje widza oraz trzyma w napięciu, ale ciekawa historia mogłaby być ubrana w lepszą formę i okraszona porządnym aktorstwem.

Tak jak poprzednie realizacje traktujące o Departamencie Q, "Wybawienie" jest też w gruncie rzeczy całkiem dobrym filmem, który powinien spodobać się wszystkim lubiącym emocjonujące historie kryminalne.

Potwierdza, że w Skandynawii tworzy się bardzo klimatyczne kryminały. Pełne mroku, niepokoju, ale i - na swój sposób - potrafiące pociągnąć tłumy.

Miało szansę stać się jednym z najlepszych filmowych kryminałów tego roku. Jest jednak kolejnym, dobrym warsztatowo skandynawskim dziełem, które prawdopodobnie zniknie w tłumie repertuarowych propozycji.

Duże rozczarowanie. Scenariusz niewiarygodny, a w kluczowych scenach wręcz absurdalny. Całe przesłanie religijne też mocno naciągane.

Dobrze skonstruowana intryga kryminalna, przyzwoite tempo akcji i mroczny klimat sprawiają zaś, że miłośnicy gatunku na pewno obejrzą ten film z przyjemnością.

Czytelnikom i widzom pozostaje czekać na kolejne przekłady następnych tomów z cyklu oraz kolejne udane ekranizacje.

Perfekcyjnie przemyślany i zrealizowany.

Hans Petter Moland bardzo sprawnie prowadzi akcję i umiejętnie buduje klimat. Potrafi zainteresować opowiadaną historią. Szkoda jednak, że jego bohaterowie irytują swoją nieporadnością i brakiem wyobraźni.

Nie wychyla się spod gatunkowego klosza, ale zapewnia dwie godziny dobrej rozrywki.

Molland stawia przede wszystkim na wartką akcję, dzięki czemu ma spore szanse poszerzyć dotychczasowy krąg odbiorców. Bo klimat, atmosfera, ambiwalentny świat przedstawiony wciąż kojarzą się z dobrze znaną literaturą, lecz tempo zbliża "Wybawienie" do rasowej amerykańskiej produkcji. Połączenie skandynawskiego pisma z uniwersalnym sznytem filmowi Mollanda wyjdzie tylko na dobre.

Uważam, że posługiwanie się chwytliwą metodą artystyczną w celu prania mózgów jest obrzydliwe.

Przyzwoite, ale nie rewelacyjne.

Żeby było jasne - to nie jest zły film. Ale w porównaniu z poprzednimi częściami serii oraz książkowym oryginałem, trzeba uznać go za rozczarowanie.

Zdecydowanie najbardziej nastrojowy i - nie licząc pościgów - najwolniejszy film z serii, a przy tym najbrutalniejszy. Zdjęcia i montaż są efektowne, tylko chwilami odrobinę efekciarskie, muzyka - bardzo dobra, dialogi między Carlem a Assadem - rewelacyjne, fabuła wciąga, a całość jest przesiąknięta psychiczną przemocą.

Nie tylko potwierdza renomę ekranizacji kryminałów Jussiego Adler-Olsena, jest też - póki co - najlepszą z nich.

W myśl zasady, że lepsze jest wrogiem dobrego, twórcy "Wybawienia" nie majstrują przy formule cieszącej się od lat popularnością wśród widzów i czytelników. Ich film to jeszcze jeden zimny niczym arktyczne powietrze dreszczowiec z obyczajowym pazurem.

W tym kryminale nikt nawet nie łudzi się, że nad złem można zapanować. Mocno depresyjne kino.

Niestety, finalnie szał jest, ale tylko w poszukiwanym mordercy, nie na filmie. Pełne niepokoju, ale za proste.

Ogląda się dobrze i szybko, fabuła wciąga i hipnotyzuje unoszącym się nad całością klimatem noir.

Trzeci film o policjantach z duńskiego Departamentu Q jest najlepszy z serii. Atmosfera skandynawskich kryminałów znów udanie zasłania słabsze momenty.

Kryminał jakich wiele. Być może miłośnicy gatunku dostaną dokładnie to, czego sobie życzą, ale całość niestety rozczarowuje swoją naiwnością, schematycznością oraz wtórnością.

Wszystkiego domyślicie się po pierwszym zerknięciu na postaci, z których notabene można czytać jak z otwartej książki. Seans nadrabia klimatem, troszkę samą sprawą i końcówką.

Choć dzieło ustępuje poziomem wyśmienitym "Łowcom bażantów", jest na tyle mroczne, klimatyczne i pełne niuansów, że z czystym sumieniem mogę polecić seans.

Świetny kryminał z religijnym podtekstem.

Atutem produkcji jest trzymanie się reguł gatunku. Nie przesadza się tu z kombinowaniem, odpowiednio stopniuje niepokój, gdy trzeba akcja przyspiesza, gdy należy pozwala się widzowi na chwilę refleksji i kontemplacji przyrody.