Zwierzęta nocy

Za gustownym, wysublimowanym stylem nie idzie bowiem sens filmu, zdecydowanie zepchnięty na margines.

Trzymający w napięciu i estetycznie wyrafinowany thriller psychologiczny ze znakomitymi rolami Amy Adams, Jake'a Gyllenhaala i Michaela Shannona.

Amerykański projektant mody po raz drugi sprawdził się w roli reżysera. I efekt jego pracy jest równie imponujący co jego najlepsze pokazy kolekcji mody.

Niepokojący, oniryczny, bardzo dobrze zagrany, płynnie przechodzący pomiędzy jednym planem a drugim.

Tom Ford nie zawiódł i zaprezentował nam niezły kawałek kina zdecydowanie wartego uwagi.

Tom Ford na podstawie scenariusza niewątpliwie mógłby zrobić dobrze sprzedające się kino gatunkowe, jednak postanowił stworzyć klimat podobny do tego z "Samotnego mężczyzny". Nie liczy się więc intryga, szukanie przestępcy, czy wymierzanie sprawiedliwości jako takiej, zaś rozliczenie się z przeszłością, która pozostawiona sama sobie nieuchronnie wpływa i niszczy teraźniejszość.

Doskonałej warstwy fabularnej i znaczeniowej dopełniają dopięte na ostatni guzik aspekty techniczne.

Ufundowany na wspaniałym aktorstwie, precyzyjnym scenariuszu i poruszającej do głębi muzyce Abela Korzeniowskiego przypomina starą prawdę, że sztuka prawdziwie porusza nas wtedy, gdy pozwala nam przejrzeć samych siebie.

Całość przypomina sytuację, jakby Ford wziął wszystkie możliwe składniki z filmowej kuchni i jakimś cudem przyrządził najwykwintniejsze z dań. Niestety, po kilku kęsach ma się dosyć, a dalsza konsumpcja grozi mdłościami.

Podobnie jak ubrania, które tworzy i "Zwierzęta nocy" są przemyślane od stóp do głów, zaczynając od prowokacji w prologu, po nóż plecy kończąc.

Celnie pokazuje, jak bardzo nasze związki, także intymne, zależą od społecznych konwenansów, oczekiwań, jak łatwo wpadamy w wytarte koleiny, którymi podążali nasi przodkowie.

Tom Ford, znany projektant mody, uosobienie luksusu i elegancji, jest nade wszystko wrażliwym estetą. Widać, że w "Nocturnal Animals" konwencją thrillera o zbrodni i zemście bawi się równie dobrze jak jego inscenizacją.

Produkcja świetna, która powinna powalczyć o najwyższe nagrody.

Dyżurny architekt domu mody Gucci skroił film na miarę swoich najbardziej imponujących kolekcji - szytych złotymi nićmi. Ale przy całym pięknie sycącym nasz wzrok "Zwierzęta nocy" okazują się obrazem nadspodziewanie szorstkim i wizualnie okrutnym.

Coś okropnego.

Zdjęcia autorstwa Seamusa McGarveya zdają się mówić więcej niż wszystkie wypowiedziane i napisane słowa.

Ciekawy, ale to nie majstersztyk.

Misternie utkana - zarówno psychologicznie, jak i gatunkowo - łamigłówka zawdzięcza swój sukces także genialnej obsadzie.

Jest jak puzzle: pochłaniające bez reszty, wymagające spostrzegawczości, angażujące i dostarczające idealnie tyle elementów, ile potrzeba - dokładnie tak, jak zapowiadają wyklejankowe character posters filmu.

"Zwierzęta nocy" trzeba zobaczyć wiele razy, ponieważ film z każdą kolejną projekcją uwodzi coraz bardziej.

Zwierzęta nocy pomimo, że nie wprowadzają do współczesnego kina nic odkrywczego i unikalnego są filmem, który w specyficzny sposób oddziałuje na emocje. Budują unikalny klimat, wprowadzając widza w świat zawiści, zemsty i przemocy.

Tom Ford po siedmiu latach powraca ze spektakularnym filmem, gdzie wszystko się tak zgrabnie miesza. Nikt nie spodziewał się tak mrocznego, gęstego klimatu oraz gwałtownych emocji między bohaterami. Nie jest to czysto hollywoodzka rozpierducha, ale bardzo inteligentne, działające na zmysły audio-wizualne.

Prawdą jest, iż w jakimś sensie jest to tytuł niepełny, po 40 minutach dużo się tutaj rozmywa. Ale reżyseria nadal tak samo ostra, a styl nadal tak piękny!

Fordowi znowu się udało. Stworzył piękny film, który nie tylko opowiada ciekawą historię, trzyma w napięciu, przemyca kilka podstawowych banałów na swój cudowny sposób, ale jeszcze do tego jest świetnie zagrany, okraszony odpowiednią muzyką i dający do myślenia.

Oferuje widzom doszlifowany, skondensowany obraz, ale jednocześnie sporo wymaga od odbiorcy - jest wyzwaniem, które zdecydowanie warto podjąć.

Ten film to nie tylko estetyczna wirtuozeria, którą aż chce się podziwiać, ale przede wszystkim karuzela emocji i szokujących przeżyć. Umiejętnie poprowadzona historia na wszystkich trzech płaszczyznach stanowi rollercoaster ważnych myśli i uczuć w życiu każdego uduchowionego człowieka.

Sprawiają, że widz po napisach końcowych siedzi na fotelu jeszcze kilka ładnych minut i nie wierzy, nie wierzy że tu już koniec, że nie ma nic dalej i że już nic więcej się nie wydarzy.

Przyzwoity, mroczny thriller z metaforą, który nie wiedzieć czemu ma opinię dużo lepszego niż jest.

Spójny, dopieszczony w najmniejszym calu, który zafascynuje niejednego kinomaniaka.

Zwierzęta nocy spełniają oczekiwania odbiorców, hipnotyzują ich i powalają. Szybko zapomina się o wadach filmu i niekiedy kulejącej dramaturgii. W głowie zostaje natomiast kilka pytań, na które odpowiedzi widz będzie musiał szukać sam, ale musi wziąć pod uwagę, że mogą nie przypaść mu do gustu.

Angażuje, momentami hipnotyzuje i nie pozostawia widza obojętnym. To kino przez duże K.

U Toma Forda wszystko jest na swoim miejscu i... jest piękne.

Trzeba przyznać, że Tom Ford prowadząc tutaj równolegle wątki w bardzo udany sposób połączył dramat obyczajowy i thriller.

Film jest świetnie zrealizowany i koncepcyjnie sprytny. Trudno jednak opędzić się od wrażenia, że powstał nie po to, by sprawić przyjemność widzom, ale by nasycić ego reżysera.

Tom Ford do mistrzostwa opanował - tak cenną w świecie kina - sztukę manipulacji.

Wciąga, mami zmysły, nie puszcza, a wielokrotnie także zaskakuje.

Nie dostrzegam w nim ani jednego znaczącego rzemieślniczego błędu. Nie zawodzi żaden z elementów inscenizacji ani montaż, ani czytelna symbolika.

W niezwykle oryginalny sposób wykorzystują one zabawy narracją, gatunkiem, ale także opracowaniem wizualnym, światłem, montażem i muzyką, nie po to jednak, by skupić się jedynie na obrazie i wyrafinowanej formie, lecz w celu zwrócenia uwagi na to, co myślą i czują bohaterowie.

Za kameralnym dreszczowcem pomieszanym z melodramatem Tom Ford skrył fundamentalne dla świadomego człowieka pytania, a że ubrał je w przepiękne kadry, w roli głównej obsadził znakomitą Amy Adams, a muzykę zamówił u wspomnianego Abla Korzeniowskiego, ta ścieżka dźwiękowa nieraz zabrzmi w moim domu.

Niby cały ten film jest psychologicznym labiryntem działającym na zmysły widza. Owszem, jest to film mocno wystylizowany i podbudowany kapitalną ścieżką dźwiękową naszego rodaka Abla Korzeniowskiego. Co jednak z tego, skoro na końcu labiryntu pojawia się Minotaur-ułom przytłaczający ciężarem pustkę, usilnie ukrywaną przez reżyserskie efekciarstwo.

Świetnie mi się oglądało film Toma Forda. Im dłużej mijało od seansu, tym więcej miałem do niego zastrzeżeń.

Przepięknie nakręcona produkcja, przepełniona wysmakowanymi kadrami, ale nie wszystko udało się perfekcyjnie. Zabrakło wciągającej historii i jakiejś klamerki spajającej całość.