Mateusz Góra

Paradoksalnie siłą filmu Dhonta jest intymna atmosfera - nie ma tu politycznych ani społecznych manifestów, a jedynie realistyczna, przejmująca historia konkretnego człowieka.

Chociaż widząc wiecznie tę samą pozbawioną energii minę bohatera, ma się ochotę nim potrząsnąć i krzyknąć: "ocknij się, zrób coś ze sobą", tak naprawdę jego postawa jest wezwaniem dla społeczeństwa, żeby się otrząsnęło.

Z pewnością dokument Bonhôte'a można nazwać zapierającym dech w piersiach i spektakularnym, ale nie dlatego, że reżyser zastosował wyraziste środki. Stworzył po prostu rzetelną dokumentację pracy i życia McQueena, a to wystarczy, żeby wbić widzów w fotel.

Stronienie od przekroju postaw społecznych pozwoliło Campillo zawrzeć w filmie osobistą perspektywę i przełożyć na język obrazów obsesyjne wręcz myślenie o chorobie, które udzielało się aktywistom.