120 uderzeń serca

Stronienie od przekroju postaw społecznych pozwoliło Campillo zawrzeć w filmie osobistą perspektywę i przełożyć na język obrazów obsesyjne wręcz myślenie o chorobie, które udzielało się aktywistom.

Dzięki tej szczerości w dychotomiach - aktywizm a życie prywatne, seks a śmierć - "120 uderzeń serca" robi tak duże wrażenie. Prezentuje temat od kuchni, pokazując wewnętrzne kłótnie, tragedie i nie zawsze jednorodny głos członków grupy.

Nasycenie emocjami wpływa na wiarygodność filmu, ale również na sympatyzowanie z intrygującymi postaciami. Wnikliwość i czułość, z jakimi zostają przedstawione przez Robina Campillonie, pozwalają bowiem cieszyć się wraz z bohaterami, gdy tańczą do muzyki Arnauda Rebotiniego, lub smucić się, gdy kolejny francuski polityk odmawia im pomocy i wsparcia.

Reżyser eksperymentuje z formami i otrzymuje ciekawy, hipnotyzujący efekt. Przede wszystkim te działania, zaraz obok bardzo udanego obrazu funkcjonowania grupy aktywistów, zasługują na uwagę.

Niewątpliwie film polityczny i społecznie zaangażowany, reżyser nie postawił jednak na to, że jego obraz obroni się samą tematyką i dzięki temu dostajemy też ponad dwugodzinny świetnie zrealizowane dzieło. Nie ucieka też od poważnych tematów i dydaktyki, ale można jedynie życzyć wszystkim, którzy też tworzą zaangażowane dzieła, aby robili to z takim efektem - porywającym i bez chwili nudy.

Szkoda, że Campilli zabrakło zdecydowania by opowiedzieć albo o jednostce, albo o zbiorowości, przez co otrzymane danie, choć strawne, to trudno je nazwać sycącym.

Jak to z manifestami jednak bywa, króluje prostota, oświatowe zacięcie i sztuczne, informatywne dialogi. Brakuje zaś emocjonalnego kopa, autentycznego wstrząśnięcia zadowolonym widzem. Pod względem czysto filmowym nie do końca się więc sprawdza, natomiast jako uzupełnienie programu szkolnego - zdecydowanie.

Campillo dobrze wie, jak wyglądała działalność ACT UP, sam bowiem był członkiem tej grupy. Sceny mają dynamikę, szczerość, są dobrze zagrane i niosą dużo wiedzy na temat form aktywności ekipy i tego, w jaki sposób działali.

Mimo że w dużej mierze jest przegadany, to oddaje ducha wydarzeń, o których mówi. Pulsująca energia ustępuje miejsca obumierającej nadziei.

Campillo wykazuje się tutaj dzikością i odkrywczą realizacją, której niestety nie wystarczyło na przydługie, ponad dwie godziny filmu.

Niesamowita żywotność filmu o śmiertelnej zarazie urzeka w nim najbardziej.

Gdyby był to film do samego końca w konwencji dokumentalistycznej, mielibyśmy zapewne do czynienia z gatunkowym przełomem. Nie mamy, co nie zmienia faktu, że jest to rzecz bardzo mocna.

Ma wszystko, czego trzeba by przyprawić widzów o szybsze bicie serca. Francuskiemu reżyserowi doskonale udała się sztuka łączenia delikatnego sentymentalizmu i rozsadzającej ekran, buntowniczej energii.

Niezależnie od poglądów warto zobaczyć, jak przedstawiono tu walkę o godność człowieka, której i dzisiaj często brakuje.

Klimat jest ciężki, umieranie powolne i bolesne, ale wszystko to już widzieliśmy w niezliczonych historiach z końcówki ubiegłego stulecia, i to często w lepszej formie, więc mimowolnie zerka się na zegarek, czekając na nieuchronny koniec historii.

Nie udało się niestety Campillo w tym trwającym ponad dwie godziny filmie do końca przekonać widza emocjonalnie. Zarówno statyczne zdjęcia, jak i powtarzalna kompozycja filmu sprawiają, że zostajemy na zewnątrz opowiadanej historii.

Poetyka sprawozdawczości odbiera opowiadanej historii emocjonalną głębię, a niewiele oferuje w zamian, bo jej intelektualny potencjał jest, niestety, niewielki. Zabiera empatię, lecz nie problematyzuje w żaden nowy sposób podjętego tematu. Pokiereszowani przez chorobę i ludzką pogardę bohaterowie zwyczajnie zasługują na znacznie głębsze zrozumienie.

Zdecydowanie robi duże wrażenie. Nie tylko ze względu na silny ładunek emocjonalny, ale także dlatego, że reżysera wyraźnie interesują związki i kontrasty między przeszłością a teraźniejszością.

Chociaż takie świadectwo pamięci również jest potrzebne, to nie starcza mu mocy na kino największego formatu.

Film, który zdecydowanie warty jest uwagi oraz dyskusji, którą może zrodzić. Produkcja jest bowiem niezwykle przemyślana, a reżyser potrafił z pomocą poszczególnych momentów dotknąć szerokiego spektrum tematów i różnych punktów widzenia.

Gdy szukamy pokaźnej lekcji empatii, 120 uderzeń serca doskonale spełnia się w tej roli. Nie popada w patetyczne tony, nie osuwa się w mielizny taniego sentymentalizmu, ale rzetelnie przedstawia działalność paryskiego ruchu Act up. Szkoda, że prywatne życie bohaterów, osnute mgiełką tajemnicy, nie potrafi wystarczająco zaintrygować i zaangażować.

Nie tylko wzbogaca queerową historię XX wieku, ale również oddaje głos tym, których biografie nadal pozostają nieznane i niechciane.

Polityczne spotyka się tu z prywatnym, tworząc wybuchową mieszankę.