Dzień Niepodległości: Odrodzenie

Choć reżyser dwoi się i troi, by efektownie zainscenizować zagładę z pomocą statku kosmicznego dysponującego własnym polem grawitacyjnym, jego film nie stanowi nowego otwarcia w kategorii ekranowych katastrof. To raczej dobra "średnia krajowa".

Nie można odmówić Emmerichowi fantazji w pokazywaniu radosnej destrukcji, kreowaniu dynamicznych scen walk czy dopieszczenia efektów specjalnych, jednak Dzień Niepodległości: Odrodzenie to spóźniony o dekadę, jak nie więcej, sequel z archaicznymi pomysłami, często mało zabawnym humorem, zbyt banalnymi rozwiązaniami fabularnymi.

Ostatnio panuje moda na odgrzewanie starych hitów. Obejrzałem ten film z wielką nostalgią, ale nie zagrzeje on miejsca w mojej pamięci tak jak zrobiła to pierwsza część z 1996 roku.

Dostarcza dwie godziny nieskomplikowanej i miłej dla oka rozrywki.

Świecąca fasada kina science fiction. Maszynka do zarabiania pieniędzy bez dramaturgii, napięcia, chłopięcego czaru, zawadiackiego humoru idealnie dopełniającego w oryginale patos.

Z kina wyszedłem nieco rozczarowany, gdyż film nie dostarczył mi rozrywki na oczekiwanym poziomie. Nie uważam jednak, że seans był całkowitą stratą czasu i pieniędzy.

Szkoda tylko, że na dłuższą metę nie wiele z tego seansu zostaje na potem, bo choć ogląda się tę produkcję przyjemnie, zapomina się o niej w momencie opuszczenia sali kinowej.

Szczerze odradzam oglądanie go. Szkoda czasu.

Jeśli podejść bez uprzedzeń, dostaliśmy po prostu solidnie zrobione S-F z dużą dawką akcji. No i doskonałe efekty specjalne.

Świecąca fasada kina science fiction. Maszynka do zarabiania pieniędzy bez dramaturgii, napięcia, chłopięcego czaru, zawadiackiego humoru idealnie dopełniającego w oryginale patos.