Nie posiada niestety żadnych atutów: jest miałki i trywialny w swojej treści, przewidywalny do bólu, a do tego bardzo słabo zagrany.

Cokolwiek kierowało Emmerichem, efekt końcowy okazał się mizerny.

To co ostatnio, tylko więcej, głośniej i jeszcze bardziej poważnie.

Szkoda tylko, że na dłuższą metę nie wiele z tego seansu zostaje na potem, bo choć ogląda się tę produkcję przyjemnie, zapomina się o niej w momencie opuszczenia sali kinowej.

Z kina wyszedłem nieco rozczarowany, gdyż film nie dostarczył mi rozrywki na oczekiwanym poziomie. Nie uważam jednak, że seans był całkowitą stratą czasu i pieniędzy.

Akcja jest rozwleczona i chaotyczna, epickich scena z rozwalaniem miast, za które pokochaliśmy inne dzieła Emmericha jest jak na lekarstwo, a większość czasu poświęcamy na bohaterów, których dialogi i rozwój wołają o pomstę do nieba.

Bardzo przeciętny, jednocześnie efekciarski produkt spod znaku Rolanda Emmericha.

Fajnie, że udało się zebrać prawie całą starą ekipę aktorską, gorzej, że wtłoczono ją w scenariuszową kalkę.

Jeśli podejść bez uprzedzeń, dostaliśmy po prostu solidnie zrobione S-F z dużą dawką akcji. No i doskonałe efekty specjalne.

Jeśli zostawi się mózg w domu i nastawi na beztroską demolkę, to Dzień Niepodległości: Odrodzenie okaże się całkiem znośnym filmem.

Głównym problemem tego plastiku jest to, że kosmici tak naprawdę walczą z innymi kosmitami.

Nawet dla najzagorzalszych fanów patetyczno-katastroficznej jatki, może być doświadczeniem bolesnym.

Nie zachwyca. Szczątkowa fabuła, źle dobrani aktorzy w głównych rolach stwarzają wrażenie filmu mocno niedopracowanego, jadącego tylko na sentymencie do oryginału.

Choć reżyser dwoi się i troi, by efektownie zainscenizować zagładę z pomocą statku kosmicznego dysponującego własnym polem grawitacyjnym, jego film nie stanowi nowego otwarcia w kategorii ekranowych katastrof. To raczej dobra "średnia krajowa".

Być może potencjał na sequel był o wiele większy, ale ja i tak wyszedłem z kina usatysfakcjonowany. Jest porządna rozwałka - tak jak obiecano.

Jest wszystkim, co złe w wielkich produkcjach hollywoodzkich nastawionych wyłącznie na dochód.

Niestety, gorszy niż pierwsza część, nawet mimo wielu niezwykle widowiskowych scen.

Dostarcza dwie godziny nieskomplikowanej i miłej dla oka rozrywki.

Typowa letnia produkcja, marnująca swój własny potencjał poprzez uproszczenia scenariuszowe i wady konstrukcji fabuły.

Średnie to wszystko, niemądre i rajcujące dużo mniej, niż bym sobie tego życzył.

Przyzwoity film o bardzo "niedzielnym" charakterze. Pomimo tego, że jest bardzo widowiskowy i nieraz potrafi sprawić, że widz wstrzyma oddech, to jego prezentacja jest w pewnym stopniu kameralna, a już na pewno w dużej mierze odtwórcza i miałka.

Akcja szybko się rozwija, widz coraz bardziej wciąga się w fabułę. Ale jednak przy "jedynce" film wypada blado.

Kontynuacja szybko wylatuje z głowy, jest zbyt podobna do dzisiejszego kina destrukcji, ale ma swoje momenty.

Nie udało się jednak zaproponować tej samej świeżości, którą miał do zaoferowania oryginał.

Szczerze odradzam oglądanie go. Szkoda czasu.

Ogólne wrażenia po filmie mam mieszane. Niedociągnięć i niedoróbek scenariuszowych jest sporo. Z drugiej strony tak od połowy oglądało się już nieźle, akcja pędziła, kosmici strzelali, humor nie był żenujący.

Ostatnio panuje moda na odgrzewanie starych hitów. Obejrzałem ten film z wielką nostalgią, ale nie zagrzeje on miejsca w mojej pamięci tak jak zrobiła to pierwsza część z 1996 roku.

Jeden z tych filmów, o których zapomina się zaraz po wyjściu z kina.

Fajerwerki eksplodują z imponującą siłą, choć gdzieś w tym natłoku wizualnych wrażeń zanika klimat świętowania znany z oryginału.

Humor jest do bani, a starcia wypadają krótko i chaotycznie. Wszystkie atuty produkcji odeszły wraz z Willem Smithem, a osamotniony Jeff Goldblum to za mało, aby z czystym sumieniem film polecić.

Nie można odmówić Emmerichowi fantazji w pokazywaniu radosnej destrukcji, kreowaniu dynamicznych scen walk czy dopieszczenia efektów specjalnych, jednak Dzień Niepodległości: Odrodzenie to spóźniony o dekadę, jak nie więcej, sequel z archaicznymi pomysłami, często mało zabawnym humorem, zbyt banalnymi rozwiązaniami fabularnymi.

Wygląda nieźle, ale nie ma w nim miejsca na oldskulowy klimat kina lat 90.

Nie jest produkcją ani dobrą, ani złą, jest po prostu widowiskową, niezobowiązującą rozrywką, ze słabo napisanymi postaciami z ledwie co liźniętymi wątkami i pełną absurdów fabułą.

Czas się pogodzić z tym, że głupie, ale spektakularne blockbustery robią nam po prostu dobrze. A Dzień Niepodległości: Odrodzenie robi nam dobrze głównie w sferze audiowizualnej.

Brak tu wspomnianej radości, która w jedynce w głównej mierze wypływała od Willa Smitha.

Jest zły, bardzo zły.

Filmowy żart klasy C w przyzwoitej oprawie i tylko pod tym kątem można go zasadniczo jakoś wybronić.

Jest daleki od ideału. Największą bolączką lekkiej formy jest fakt, że fabuła ociera się o głupotę.

Bardzo dobra kontynuacja, która usatysfakcjonuje każdego miłośnika pierwowzoru. Przemyślana i dopieszczona historia zasługuje na uznanie kino maniaków i nie tylko.

R.Emmrich mógł to zrobić lepiej ale nie zrobił to była jego wizja i tyle, do kina polecam się wybrać. Jeśli podobała się wam pierwsza część z 1996 to i druga wam się spodoba jak najbardziej.

Absurdalny humor, dziurawy jak nasza planeta po ataku Kosmitów scenariusz, spektakularne sceny walk ludzi z najeźdźcami i jeszcze bardziej spektakularne sceny niszczenia naszej planety. CGI odgrywa znamienną rolę, ale Emmerich nie odleciał w stronę taniego efekciarstwa à la Michael Bay. W jego filmie wciąż można znaleźć najntisowy dystans, którym uwodziła "jedynka".

Zrealizowany przez tego samego reżysera sequel ma większość wad pierwowzoru, ale przy tym niczym nie imponuje i tym bardziej nie przeciera nowych szlaków.