Dzień Niepodległości: Odrodzenie

Dostarcza dwie godziny nieskomplikowanej i miłej dla oka rozrywki.

Emmerich i spółka stworzyli film, który w stu procentach odpowiedział na potrzeby fanów. Miejscami widać było wpływ kina nowoczesnego, wręcz Bay'owskiego, ale całość została wyśmienicie przedstawiona.

Zrealizowany przez tego samego reżysera sequel ma większość wad pierwowzoru, ale przy tym niczym nie imponuje i tym bardziej nie przeciera nowych szlaków.

Jeden z tych filmów, o których zapomina się zaraz po wyjściu z kina.

Jeżeli nie zobaczycie tego filmu, zyskacie dodatkowe dwie godziny czasu, w którym moglibyście zrobić coś pożytecznego.

Jest zły, bardzo zły.

Typowa letnia produkcja, marnująca swój własny potencjał poprzez uproszczenia scenariuszowe i wady konstrukcji fabuły.

Ogólne wrażenia po filmie mam mieszane. Niedociągnięć i niedoróbek scenariuszowych jest sporo. Z drugiej strony tak od połowy oglądało się już nieźle, akcja pędziła, kosmici strzelali, humor nie był żenujący.

Filmowy żart klasy C w przyzwoitej oprawie i tylko pod tym kątem można go zasadniczo jakoś wybronić.

R.Emmrich mógł to zrobić lepiej ale nie zrobił to była jego wizja i tyle, do kina polecam się wybrać. Jeśli podobała się wam pierwsza część z 1996 to i druga wam się spodoba jak najbardziej.

Oglądanie najnowszej odsłony zagłady Ziemi nie sprawia nawet w połowie takiej kinowej przyjemności jak dwadzieścia lat temu.

Liczy się widowisko, efekty specjalne i walory rozrywkowe. A te są na wysokim poziomie.

Za mało fajnej rozrywki, żeby oglądać to jako "stupid fun", a za dużo głupot i bagatelizowania, żeby traktować to poważnie jako katastroficzne SF.

Kolejna gigantyczna próba wyłudzenia pieniędzy od widzów, bazująca na nostalgii i sławie hitu sprzed lat.

Nie zachwyca. Szczątkowa fabuła, źle dobrani aktorzy w głównych rolach stwarzają wrażenie filmu mocno niedopracowanego, jadącego tylko na sentymencie do oryginału.

Głównym problemem tego plastiku jest to, że kosmici tak naprawdę walczą z innymi kosmitami.

Bardzo przeciętny, jednocześnie efekciarski produkt spod znaku Rolanda Emmericha.

Jeśli podejść bez uprzedzeń, dostaliśmy po prostu solidnie zrobione S-F z dużą dawką akcji. No i doskonałe efekty specjalne.

Cokolwiek kierowało Emmerichem, efekt końcowy okazał się mizerny.

Jeśli zostawi się mózg w domu i nastawi na beztroską demolkę, to Dzień Niepodległości: Odrodzenie okaże się całkiem znośnym filmem.

Jest wszystkim, co złe w wielkich produkcjach hollywoodzkich nastawionych wyłącznie na dochód.

Nawet dla najzagorzalszych fanów patetyczno-katastroficznej jatki, może być doświadczeniem bolesnym.

Fajnie, że udało się zebrać prawie całą starą ekipę aktorską, gorzej, że wtłoczono ją w scenariuszową kalkę.

Szczerze odradzam oglądanie go. Szkoda czasu.

Z kina wyszedłem nieco rozczarowany, gdyż film nie dostarczył mi rozrywki na oczekiwanym poziomie. Nie uważam jednak, że seans był całkowitą stratą czasu i pieniędzy.

Szkoda tylko, że na dłuższą metę nie wiele z tego seansu zostaje na potem, bo choć ogląda się tę produkcję przyjemnie, zapomina się o niej w momencie opuszczenia sali kinowej.

Niestety, gorszy niż pierwsza część, nawet mimo wielu niezwykle widowiskowych scen.

Nie można odmówić Emmerichowi fantazji w pokazywaniu radosnej destrukcji, kreowaniu dynamicznych scen walk czy dopieszczenia efektów specjalnych, jednak Dzień Niepodległości: Odrodzenie to spóźniony o dekadę, jak nie więcej, sequel z archaicznymi pomysłami, często mało zabawnym humorem, zbyt banalnymi rozwiązaniami fabularnymi.

Nie jest produkcją ani dobrą, ani złą, jest po prostu widowiskową, niezobowiązującą rozrywką, ze słabo napisanymi postaciami z ledwie co liźniętymi wątkami i pełną absurdów fabułą.

Akcja szybko się rozwija, widz coraz bardziej wciąga się w fabułę. Ale jednak przy "jedynce" film wypada blado.

Ostatnio panuje moda na odgrzewanie starych hitów. Obejrzałem ten film z wielką nostalgią, ale nie zagrzeje on miejsca w mojej pamięci tak jak zrobiła to pierwsza część z 1996 roku.

Akcja jest rozwleczona i chaotyczna, epickich scena z rozwalaniem miast, za które pokochaliśmy inne dzieła Emmericha jest jak na lekarstwo, a większość czasu poświęcamy na bohaterów, których dialogi i rozwój wołają o pomstę do nieba.

Brak tu wspomnianej radości, która w jedynce w głównej mierze wypływała od Willa Smitha.

Świecąca fasada kina science fiction. Maszynka do zarabiania pieniędzy bez dramaturgii, napięcia, chłopięcego czaru, zawadiackiego humoru idealnie dopełniającego w oryginale patos.

Wygląda nieźle, ale nie ma w nim miejsca na oldskulowy klimat kina lat 90.

Nie udało się jednak zaproponować tej samej świeżości, którą miał do zaoferowania oryginał.

To co ostatnio, tylko więcej, głośniej i jeszcze bardziej poważnie.

Jest daleki od ideału. Największą bolączką lekkiej formy jest fakt, że fabuła ociera się o głupotę.

Absurdalny humor, dziurawy jak nasza planeta po ataku Kosmitów scenariusz, spektakularne sceny walk ludzi z najeźdźcami i jeszcze bardziej spektakularne sceny niszczenia naszej planety. CGI odgrywa znamienną rolę, ale Emmerich nie odleciał w stronę taniego efekciarstwa à la Michael Bay. W jego filmie wciąż można znaleźć najntisowy dystans, którym uwodziła "jedynka".

Kontynuacja szybko wylatuje z głowy, jest zbyt podobna do dzisiejszego kina destrukcji, ale ma swoje momenty.

Choć reżyser dwoi się i troi, by efektownie zainscenizować zagładę z pomocą statku kosmicznego dysponującego własnym polem grawitacyjnym, jego film nie stanowi nowego otwarcia w kategorii ekranowych katastrof. To raczej dobra "średnia krajowa".

Średnie to wszystko, niemądre i rajcujące dużo mniej, niż bym sobie tego życzył.