Nienawistna ósemka

Kolejny klejnot w koronie niewątpliwego króla kinematografii ostatnich lat.

Błyskotliwe dialogi, potoki krwi, karnawał przemocy, ironia i liczne nawiązania do kultury popularnej.

Bardzo słaby film, a zastanawianie się co autor miał na myśli to wątpliwa rozrywka.

Pierwszy raz oglądając film Tarantino, przyłapałem się na tym, że w pewnym momencie poczułem znużenie. Ale nawet jeżeli gdzieś z tyłu głowy kołacze się myśl, że reżyser "Pulp Fiction" powoli zaczyna zjadać własny ogon, to wciąż pozostaje starym dobrym Tarantino.

Wszystkie filmy Tarantino są warte obejrzenia, ale ten szczególnie mu się udał.

Inny niż wszystkie, idący pod prąd masówki, wypełniony znanymi aktorami w najlepszej formie.

Obojętność - to chyba najgorsza z możliwych reakcji w przypadku obcowania z filmem Tarantino.

Patrząc na poszczególne aspekty sztuki filmowej wszystko jest na swoim "quentinowskim" miejscu.

Oglądamy więc ekranizację Agathy Christie zeswatanej z mistrzem dreszczowca, Johnem Carpenterem. Ekranizację Agathy Christie, która przedawkowała środki pobudzające, której puściły nerwy i która snując krwawą psychodramę zastąpiła savoir-vivre angielskiego gentlemana siarczystym bluzgiem Gila Scotta-Herona w kowbojskim kapeluszu.

Nie jest ani dobry, ani zły. Nijaki taki, a to jak na takiego mistrza jakim jest Tarantino oznacza to blamaż porównywalny z obecnym sezonem Pucharu Świata w skokach narciarskich w wykonaniu Kamila Stocha.

Jakkolwiek byśmy nie chcieli jednak spojrzeć na nowe dzieło Tarantino, jest to film absolutnie fascynujący!

Quentin Tarantino może być z siebie dumny. Jego ósmy film to naprawdę świetne kino. Jednocześnie jest to jedna z najlepszych produkcji, jakie wyszły spod ręki ekscentrycznego reżysera.

Film trzymają w ryzach fundamenty, które mimo słabszego scenariusza, Tarantino wciąż ma stabilne.

Nawiązuje do książki "Dziesięciu małych Murzynków" Agathy Christie, jednakże jego akcję reżyser osadza w realiach Dzikiego Zachodu. Dzieje się ona w iście tarantinowskim stylu.

Film, w którym wszystko zostało odmierzone doskonale, każdy ze składników zadziałał w odpowiednim momencie, by stworzyć jakość perfekcyjną, uwodzącą, pochłaniającą warstwą słowną, muzyczną i obrazową.

Kwintesencja wszystkiego, co kinomaniacy kochają w jego działach: akcja, krew, przemoc i... bogactwo tematyki.

Jest w równym stopniu maestrią w kreatywnej dekalkomanii, co "Kill Bill".

Dobry film, z perfekcyjnie budowanym napięciem, wspaniałymi zdjęciami i muzyką oraz z bezwzględnymi postaciami w surowym świecie Dzikiego Zachodu.

Choć "Nienawistnej ósemki" nie można nazwać rozczarowaniem, bo jak każdy film Tarantino prezentuje poziom lepszy od niejednej amerykańskiej produkcji, to jednak pozostawia po sobie uczucie pewnego niespełnienia.

Z jednej strony imponujący popis filmowego rzemiosła, z drugiej doskonałe w swojej obrzydliwości studium natury ludzkiej i świata przedstawionego zamkniętego w bańce skrajnego nihilizmu.

Dowód na to, że przez dwie dekady z górką kino niedoścignionego mistrza kreatywnego recyklingu znacznie wyewoluowało technicznie i zarazem pozostało niezmienne w swej istocie.

Ósmy dowód na to, że nie trzeba kończyć żadnych szkół, aby zostać wybitnym reżyserem. Trzeba mieć tylko kino i filmową narrację we krwi.

Dostajemy więc humor, dialogi, zwroty akcji, intrygę, przemoc, grę aktorską i pragnienie: niech to się wreszcie skończy.

Obsada się zgadza, sceneria się zgadza, zdjęcia Roberta Richardsona są znakomite, a muzyka Ennio Morricone solidnie wybrzmiewa. Niestety fabularnie mamy problem, którego przeskoczyć się tym razem nie da.

Klasyczny Tarantino = genialne dialogi + aktorzy na sterydach. Tarantino z Nienawistej Ósemki = banalne dialogi + aktorzy na kroplówce.

Zabawa jest naprawdę przednia, a do świetnego aktorstwa i zaskakującego scenariusza dorzucić trzeba jeszcze bardzo dobre zdjęcia oraz oscarową muzykę sędziwego Ennio Morricone.

Bardziej niż dobry i absolutnie nie mogę powiedzieć, by było to "byle co". Czuć jednak lekki spadek formy.

W moim odczuciu bardzo dobry, w którym zabrakło jakiegoś błysku.

Bez wątpienia obraz ten jest wyjątkowy - jednak nie każdy jest w stanie to dostrzec. Właśnie to czyni go piekielnie dobrym - nie jest zwyczajnym zapychaczem, nie będąc równocześnie filmem wybitnym.

Z pewnością nie jest to najlepszy film spod ręki Tarantino, ale mistrz wciąż ma to "coś".

Tarantino w klasycznym wydaniu, z charakterystycznymi dla jego kina motywami. Ponownie mamy znakomity scenariusz, rewelacyjne dialogi, barwne postacie i krwawy spektakl przemocy.

Zaskakująco ambiwalentny film: brutalna kpina z amerykańskiego snu o równości połączona z jego cichą afirmacją.

Wyżej podpisana wytrwała do końca seansu Nienawistnej ósemki i nie miała z tym większego problemu. Przez dwie godziny była nawet skłonna uznać, że reżyser również przejdzie tę próbę pomyślnie. Ale później nastąpił czterdziestominutowy finał, którego nie mogę wybaczyć.

Mimo pewnych wad, to Tarantino z wysokiej półki, gdzie większość klocków stoi równo.

Tarantino po raz kolejny, i to dobitnie, udowadnia, że w jego sztuce nie ma miejsca dla przypadkowych gości, a całość musi być idealnie dopasowana, niczym kapelusz na głowie starego kowboja.

Ma swoje wady i zalety, ale potrafi się obronić. Nie można mu odmówić dobrego aktorstwa i ogólnej frajdy, choćby z tradycyjnej krwawej jatki, ale na specjalne wyróżnienie zasługuje muzyka - genialna - Ennio Morricone, który wraca do westernu po przeszło 30 latach i robi to dla siebie w typowym mistrzowskim stylu.

Produkcja niewątpliwie warta uwagi, ale trochę przeciągnięta. Zabrakło jakichś ostatecznych szlifów, nie obyło się bez nietrafionych pomysłów.

Bez przekonania, bez ikry, monotonnie, schematycznie.

Warty zobaczenia, nawet jeśli jest za bardzo przegadany i miejscami za długi.

Ogląda się ze sporym zainteresowaniem, rozwój akcji potrafi niekiedy mocno zaskoczyć, a inscenizacja poszczególnych scen przypomina, że za kamerą stoi człowiek, który zafundował widzom kilka naprawdę wspaniałych filmów.

Jest świetnie zdanym testem, dowodzącym wprawdzie perfekcyjnego opanowania wszystkich sztuczek, których reżyser dotąd się nauczył, ale w żadnym wypadku nie podnoszącym poprzeczki.