Django

Mimo kilku niedociągnięć i lekkiej obniżki formy w stosunku do "Bękartów wojny", nowe dzieło Tarantino warto obejrzeć z nadzieją, że reżyser nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Zapowiadany przez niego rychły koniec kariery filmowej odłoży w czasie, a światło dzienne ujrzą kolejne jego produkcje.

Tarantino po raz kolejny nie zawiódł i pokazał wielki talent i poziom, do którego wielu reżyserów aspiruje. To najlepszy western od czasów "Bez przebaczenia".

Nic nie poradzę: w Tarantino widzę przymilającą się do słuchacza Szeherezadę, która wierzy, że opowieścią zyskuje sobie życie.

Dobrze przemyślany i kunsztownie zrealizowany film, stanowiący istny hołd dla westernów i spaghetti westernów.

Podczas seansu czuć, że Tarantino bawi się w kino. Że uwielbia swoich aktorów, uwielbia kostiumologów, scenografów i operatorów.

Trudno wytknąć "Django" jakiekolwiek wady konstrukcyjne czy realizacyjne. Film wciąga i jest atrakcyjny zarówno na płaszczyźnie fabularnej, jak i wizualnej, nie wspominając o aktorskich kreacjach.

Mimo kilku niedociągnięć i lekkiej obniżki formy w stosunku do "Bękartów wojny", nowe dzieło Tarantino warto obejrzeć z nadzieją, że reżyser nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Zapowiadany przez niego rychły koniec kariery filmowej odłoży w czasie, a światło dzienne ujrzą kolejne jego produkcje.

Tarantino po raz kolejny nie zawiódł i pokazał wielki talent i poziom, do którego wielu reżyserów aspiruje. To najlepszy western od czasów "Bez przebaczenia".

Dobrze przemyślany i kunsztownie zrealizowany film, stanowiący istny hołd dla westernów i spaghetti westernów.