La La Land

Trudno nie wpaść w zachwyt oglądając La La Land, tym bardziej że każdy z elementów tej produkcji zasługuje na wyróżnienie. Melodramat, komedia i musical w jednym, doskonale wyważone, a perfekcja realizacyjna wręcz zdumiewa.

Mimo wszystko jest idealny. Parafrazując znany slogan - magic is in the air. I to w tym filmie jest najcenniejsze.

Cholernie życiowy i cholernie prawdziwy. Jeśli przekopać się przez warstwy kodów i symboli, jeśli dotrzeć do warstwy psychologicznej, to tam naprawdę jest co oglądać.

Zachwyca i emocjonuje, bo wszystkie jego elementy współgrają ze sobą jak najlepsza orkiestra. I dzięki temu można się w nim zakochać po uszy.

Nie jest wyjątkowy. Nazwałam go, tak dla siebie "Lu Li Laj", ze względu na fakt, iż w bezsenną noc sprawdzi się, jak dobra tabletka na sen.

Ma wszystko, za co kochamy kino rozrywkowe: wdzięk, romans, odrobinę nostalgii i obietnicę, że spełnią się wszystkie nasze życzenia, jeśli tylko będziemy marzyć wystarczająco mocno...

Pomimo licznych zalet to film ma dość zasadniczą wadę - fabularnie jest on dość przeciętny.

Świetna produkcja rozrywkowa, która dostarcza odpowiedniej dawki pozytywnych emocji potrzebnych do poradzenia sobie z zimową chandrą oraz śnieżną pogodą.

Siłą filmowego obrazu jest fakt, że wszystko tu może się zdarzyć, wbrew zasadom zdroworozsądkowej logiki, za to w zgodzie z logiką kinową.

Jest w tym filmie magia, którą można poczuć od pierwszych scen.

Widz nie powinien wstydzić się czerpania przyjemności z seansu, bowiem nie zawsze film musi zmuszać do ciężkich kontemplacji. Więc może pozwólmy sobie na chwilę się zapomnieć i po prostu wybierzmy się na "La La Land".

Skromna historia rozpisana głównie na dwie osoby, co jakiś czas wybucha znakomitym spektaklem barw, tańca i muzyki. Słodycz i melancholia spotykają gorycz i egocentryzm.

Wszystko zdaje się grać w "La La Land" - dosłownie i w przenośni, a jednak nie jestem nim tak zachwycona, jak "Whiplash".

Warto go zobaczyć, albowiem takiego filmu jeszcze nie widzieliście.

Jednych "La la land" zauroczy, innych rozczaruje. Do kina warto się wybrać z uwagi na przewidywane Oscary. Ale lepiej za wiele sobie nie obiecywać.

Jest musicalem dla ambitniejszych widzów, który chce jednocześnie zadowolić amatorów czystej rozrywki.

Kinofilski "La La Land" jest filmem pełnym ciepła i miłości. Właśnie za to pokochałem tę opowieść, w której miłość przebija się przez koszmar rutyny i codzienności.

Młody reżyser udźwignął temat z niezwykłą gracją i stworzył jeden z najlepszych filmów roku.

Ponadprzeciętny pean oddany marzycielom. "La La Land" śmiało wysuwa się na podium najlepszego filmu 2017 roku.

Przeuroczy, przepięknie zrealizowany film o potędze miłości i sensie pogoni za marzeniami, któremu jednak trochę zabrakło, by móc nazwać go arcydziełem. Od marzycieli dla marzycieli.

Jest bardzo udanym filmem, świetnie zagranym, wyreżyserowanym i sfotografowanym.

Historia niby prosta i prosto opowiedziana. Majstersztykiem jest jednak włożenie w jedną opowieść równie dużej dawki optymizmu, co smutku, by całość nie rozleciała się na kawałki. Tu wszystko pasuje, by użyć wyświechtanej bufetowej analogii, jak marchewka z groszkiem.

Jest majstersztykiem sztuki inscenizacyjnej i operatorskiej. Po pierwszej scenie człowiek zastanawia się, w którym cyrku urodziła się osoba kierująca kamerą.

Damien Chazelle stworzył obraz, który stał się nową klasyką.

Tak, aktorzy wiele dają obrazowi Chazella, w czym oczywiście tkwi i zasługa reżysera. Urok i wzruszenia, jakie oferują, pozwala przymknąć oko parę potknięć.

Jedynym spajającym film ogniwem była dla mnie muzyka Justina Hurwitza, tylko ona łączyła poszczególne, źle wyklatkowane obrazy w jedną całość. Była jak balsam łagodzący po opalaniu. Jak zimna woda na oparzenie. Była po prostu dobrą muzyką.

Świat kocha marzycieli, a ja od pierwszej sceny na autostradzie pokochałam "La la land".

Jest historią opowiedzianą m.in. dzięki kolorom. Czerwień, żółć, zieleń, a przede wszystkim błękit, mają za zadanie wyrażać emocje, potrzeby i pragnienia bohaterów.

W wehikule hollywoodzkiego musicalu niesie iście dramatyczną opowieść o zderzeniu marzeń z twardą rzeczywistością. Nie pozwala widzowi osiągnąć upragnionego ukojenia, a wręcz przeciwnie - stawia go przed trudnym pytaniem o to, czy potrafi dokonać wyboru pomiędzy miłością a życiowym spełnieniem.

Lekki, przyjemny i powinien przypaść do gustu nawet osobom, które nie przepadają za musicalami.

Choć "La La Land" na kilometr trąci banałem, to filmowi nie można odmówić uroku i klasy.

Perfekcyjnie łączy wymogi kina muzycznego z rasowym komediodramatem.

Jako reanimacja gatunku naprawdę martwego spisuje się fantastycznie. Jest też najładniejszym hołdem dla magii kina w tej dekadzie.

Warto zobaczyć wyłącznie dla kilku scen, które świadomie powinniśmy pozbawić kontekstu całości.

Ostentacyjnie musicalowy już od pierwszej sceny.

To nie tylko bardzo solidne rzemiosło udowadniające, że warto czekać na kolejne filmy Damiena Chazelle'a, ale film także nienachalnie skłaniający nas do kilku ważnych rozważań: jakie chcemy mieć życie i czy robimy wszystko by takie było.

Obraz Chazelle'a jest znacznie poważniejszy, głębszy i mocniejszy niż z pozoru się wydaje.

Karkołomnym byłoby usilne doszukiwanie się w nim minusów, bo o ile scenariusz do "La La Land" bardziej wymagającemu widzowi może wydawać się zbyt bajkowy i mało oryginalny, tak w tym rządzącym się swoimi prawami gatunku przyjął on formę idealną.

Wizualnie film reprezentuje piękno. Detale i odważne kolory przywodzą na myśl Almodovara, żaden kadr nie jest przypadkowy, a feerię barw uzupełnia fantastyczna gra świateł.