Nowy początek

Przede wszystkim zawiodła strasznie chaotyczna linia dramatyczna produkcji, dziurawy scenariusz oraz mało emocjonująca końcówka obrazu. Na plus natomiast zdecydowanie pierwsza część filmu, główny zamysł produkcji oraz jeden wyjątkowy zwrot fabularny.

Dość nietypowy, ale autentycznie fascynujący film o pierwszym spotkaniu z obcą cywilizacją, co do której zamiarów nikt nie ma pojęcia.

Trzymająca w napięciu historia, świetne tempo, piękny wizualnie i wzruszający od strony muzycznej - "Nowy początek" pretenduje do miana najlepszego filmu roku.

Dwie godziny głęboko humanistycznej refleksji.

Interesujący film, który kameralnym nastrojem i wyeksponowaniem na pierwszy plan przeżyć głównej bohaterki może nieco zaskoczyć miłośników klasycznego kina SF, ale nie brakuje w nim emocji, należnych gatunkowi przewidywalnych zwrotów akcji oraz efektownych pomysłów na przedstawienie kosmitów.

Film do interpretowania na wielu poziomach i przez to tak udany i ważny.

Warto obejrzeć ze względu na to, że budzi emocje i jest prawdziwą ucztą dla oczu. Mimo że nie zaspokaja całkowicie apetytu, to jest to nadal kawał całkiem dobrego kina.

Villeneuve wprost urzeka pomysłami na przedstawienie kontaktu dwóch cywilizacji.

Scenariusz z pewnością daleki jest od hollywoodzkiej sztampy, ale pozostaje pytanie, czy rzeczywiście jest tak głęboki, jakim się wydaje. Chwilami można odnieść wrażenie, że Nowy początek niewiele skrywa pod ową naukową otoczką.

Villeneuve próbuje robić autorskie kino, ale wpada w sidła hollywoodzkich recept. Próbuje być romantycznym mędrcem w stylu Nolana, ale potyka się o scenariuszowe bzdury i niekonsekwencje.

Na pierwszy rzut oka jest to dopracowany do perfekcji majstersztyk, który jest sztuką samą w sobie. A jednak niesie ze sobą ogrom treści.

Banalna fabuła podana w niebanalny sposób, skupiona na świeżym aspekcie "kontaktowej" opowieści, do tego niezwykle estetyczna.

Jeden z tych filmów, które trzeba mieć na półce.

Warte obejrzenia kino, świetnie zagrane, ze wspaniałą muzyką. Może nie aż arcydzieło, ale jednak wciąż znakomite kino sf.

Brak efekciarstwa na korzyść subtelniejszych środków - czy to fabularnych, czy audiowizualnych - wartościuje nowe dzieło Villeneuve do miana jednego z najlepszych filmów science-fiction trwającej dekady.

Villeneuve'a można porównać do Stanleya Kubricka także pod względem przywiązania do szczegółu. Duże wrażenie robi spójność plastycznej wizji "Nowego początku".

Villeneuve jest mistrzem budowania atmosfery nawet w kameralnym ujęciu, bo paradoksalnie taki właśnie jest ten film.

Bardzo dobre SF, które powinno zadowolić fanów gatunku oczekujących interesującego scenariusza.

Realizacja jest technicznie bez zarzutu, a wymowa i pomysłowość zdecydowanie nieprzeciętne.

Denis Villeneuve odwalił kawał dobrej roboty, podkreślając jak wybitnym reżyserem jest już obecnie w świecie kina, dając nam kolejny przykład swojego stylu, który powoli zaczyna być coraz bardziej charakterystyczny: minimalizm, muzyka jako jedna z ważniejszych postaci, dobra gra światłem na planie czy po prostu rozwijanie historii w oparach mroku.

Na zasadzie odbicia i powrotu opiera się również sama struktura narracyjna filmu - pierwsza scena rezonuje w ostatniej, świat przedstawiony oddala się od widza z przeszywającym do szpiku kości smutkiem zawartym w boleśnie zrozumiałym już smyczku Maxa Richtera.

Niebanalna, przepiękna i intelektualnie spełniona filmowa opowieść SF.

Produkcja, na jaką czekałem latami i pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika fantastyki naukowej!

Poruszające i ambitne kino fantastyczno-naukowe.

Jeden z najciekawszych filmów SF ostatnich lat, gdzie fantastyczna otoczka jest tylko pretekstem do pokazania i spojrzenia tak naprawdę na człowieka - jego lęki, wątpliwości oraz działań.

Zamknięte pomieszczenia, próby dążenia do rozwiązania, uczenie kosmitów naszego języka - wszystko snuje się powoli. Ale jakie to jest inteligentne i wyrafinowane!

Rozwieszony pomiędzy familijnym kinem, klasycznym amerykańskim kinem katastroficznym i Kubrickowskim spojrzeniem poza gwiazdy. Wbrew pozorom to film bardzo niepewny swojej tożsamości gatunkowej.

Nowy początek mnie nie zachwycił, jednak to solidne kino. Polecam zwłaszcza tym fanom, którzy przedkładają science nad fiction.

Wiele obiecuje, ale niewiele z tych obietnic dotrzymuje. Zamiast poważnej refleksji nad możliwością komunikacji z istotami fundamentalnie od nas odmiennymi dostajemy historię ciekawie opowiedzianą, ale banalną i nie do końca spójną. Mimo to film nie jest pozbawiony pewnej wartości, przede wszystkim estetycznej.

Naprawdę inteligentne i ciekawe kino science-fiction, obok którego na pewno nie da się przejść obojętnie.

Trudno jest mówić źle o tym filmie, ponieważ urzekła mnie jego inteligentna prostota. Nie można jednak zaprzeczyć faktom, iż nie jest dziełem idealnym, choć wg. mnie wystarczającym oraz będącym za kilka lat wyznacznikiem minimalistycznego dobrego kina.

Bogata symbolika filmu unaocznia potrzebę rozmowy z samym sobą. Bez niej nawet życie bez traum może wydać się nieudane, z nią jednak udaje się rozrysować teatr własnego życia, a w rezultacie zacząć rozmawiać także z innymi, również dla ogólnego pożytku.

Niezwykle uważne, rozważne, wymagające coś od widza, ale i mające w niego głęboką wiarę kino.

Mam wrażenie, że ten film, choć nie jest arcydziełem, może być naprawdę ważny. Przypomina, czym tak naprawdę jest fantastyka naukowa: inspirowanym odkryciami naukowymi stawianiem filozoficznych pytań oraz testowaniem możliwych wersji rzeczywistości.

Udane sceny tego filmu zliczymy na palcach jednej ręki.

Potrafi wzruszyć i w tym samym momencie zachwycić, czasem rozśmieszyć, ale przede wszystkim ma intrygować i to robi.

Nawiązuje o wiele bliższy kontakt, niż Jodie Foster w "Kontakcie", nie aspiruje do naukowego wyjaśniania zjawisk jak "Interstellar", ale też dużo lepiej radzi sobie z przekazem, że czas jest względny, a uczucia takie jak miłość czy zaufanie, choć nie zawsze łatwe - potrafią oprzeć się jego działaniu.

Science-fiction tylko z pozoru. Denisa Villeneuve bardziej interesuje perspektywa osobista niż naukowa. Trochę żal potraktowanych po macoszemu wątków lingwistycznych.

Coraz rzadziej pojawiają się filmy, które potrafią z tak ogranego tematu, jak kontakt z przedstawicielami obcej cywilizacji, wycisnąć więcej niźli jedynie feerię efektów specjalnych. Villeneuve pokusił się o stworzenie niezwykle ambitnego projektu, który choć momentami kuleje, ostatecznie zakończył się sukcesem.

Kameralny dreszczowiec science fiction z ambicjami.

Takiej uczty dla oka, ucha, ducha i serca jednocześnie kino nie widziało od dawna.